Drive home for New Years Eve: Δύο κορίτσια που ζουν στο εξωτερικό έγραψαν όσα δεν ξέρουμε
Όταν μένεις στο εξωτερικό η Πρωτοχρονιά στην Θεσσαλονίκη έχει άλλο νόημα. Καλή χρονιά με εκείνους που αγαπάτε.
Οι περισσότεροι μένουν σε βόρειες χώρες, άλλοι σπουδάζουν κι άλλοι εργάζονται, επιστρέφουν στην χώρα τους την περίοδο των γιορτών. Μοναξιά τους πιο πολλούς μήνες, αμέτρητες βίντεοκλήσεις με τους δικούς τους, μία πανδημία που τους “ανάγκασε” να ξεχειμωνιάσουν μακριά από την μάνα-πατρίδα, το κλίμα εντελώς διαφορετικό, δυσκολεύονται αρκετά να προσαρμοστούν, να επικοινωνήσουν, να βρουν φίλους. Η ζωή στο εξωτερικό είναι δύσκολη, διαφέρει με τις συνήθειες που έχουν στην χώρα μας.
Στην ηλικία που είμαι, μόλις μπαίνει ο Δεκέμβρης, μετρώ τις μέρες για να πλησιάσουν οι γιορτές. Οι κολλητές μου – αχώριστες από το δημοτικό – από τα 18 τους μένουν σε διαφορετικές χώρες του εξωτερικού, μερικές σε άλλες πόλεις. Είμαστε η γενιά των αποχωρισμών, έχουμε συνηθίσει να ζούμε μακριά ο ένας από τον άλλον, συμβιβαζόμαστε με την απουσία και την ύπαρξη τηλεπικοινωνίας. Ξέρουμε πως θα έρθουν τα Χριστούγεννα και θα ξανασμίξουμε στα στέκια μας, σε εκείνα τα μέρη που πηγαίναμε κρυφά από τους γονείς μας στην εφηβεία, ξέρουμε πως οι μέρες θα κυλίσουν σα νερό και δεν θα έχουμε προλάβει να πούμε τα μισά μας νέα, ξέρουμε πως η αλλαγή του χρόνου θα μας βρει μαζί αλλά ο υπόλοιπος χρόνος χώρια.
Όσο μεγαλώνουμε μπορεί τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά εσωτερικά να μας φαίνονται αδιάφορα, όμως έχουν πια διαφορετικό νόημα, έχουν το νόημα του μαζί, την ανυπομονησία του να δεις τους ανθρώπους σου και να τους σφίξεις στην αγκαλιά σου σαν ‘ναναι η πρώτη φορά που τους βλέπεις, να τους δεις αλλαγμένους, να μοιραστείτε τις ανησυχίες σας, να κάνετε σχέδια για την χρονιά που μπαίνει, να μεθύσετε και να μην θυμάστε πως πάτε σπίτι. Ζητήσαμε από νέους ανθρώπους που μένουν μακριά από τις πόλεις τους να μας γράψουν για εκείνα τα συναισθήματα που βιώνουν όταν φτιάχνουν την βαλίτσα για να επιστρέψουν στο σπίτι τους.
Η Έλενα σπουδάζει στο Βερολίνο και μένει εκεί τα τελευταία 5 χρόνια.
Λοιπόν ας αρχίσουμε με το πως φτιάχνω τα πράγματα μου πριν έρθω Σκέφτομαι ότι θα πάρω διαφορετικά ρούχα γιατί θα έχει διαφορετικό καιρό και θα ντύνομαι πιο ωραία και γιορτινά παρά ζεστα και κθημερινα και κουκουλωμενη με δέκα σκούφους και καλσόν όποτε κατευθείαν σκέφτομαι τον καιρό και έτσι ξεκινάει. Η προετοιμασία της βαλίτσας γίνεται πάντα με χριστουγεννιάτικη μουσική για να μπούμε στο κλίμα, γίνεται και κάποια εναλλαγή με έντεχνα ελληνικά για να προετοιμαστώ τι θα χορέψω όταν βγω με τους φίλους μου στα μαγαζιά μου.
Πριν καν πάρω το αεροπλάνο έχει βγει πρόγραμμα για τις πρώτες τρεις μέρες τουλάχιστον το οποίο αυξάνει τον ενθουσιασμό. Φτάνουμε αεροδρόμιο, γεμάτο πάντα αυτή την εποχή, όλοι γύρω σε γιορτινή διάθεση και σκέφτομαι απο που είναι ο καθένας, σε ποια χώρα ταξιδεύει για να δει τους δικούς του ανθρώπους. Απογειωνόμαστε παιζει πάντα εκείνη την στιγμή και στα ακουστικά μου παίζει πάντα το “Coming home for Christmas”, νιώθω κάθε φορά την ίδια ανακούφιση για τις μέρες που έρχονται σκέφτομαι τους δικούς μου, τους φίλους μου, το καλό φαγητό. Ανυπομονώ να γυρίσω την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, κάθε φωτισμένο στενάκι με λαμπάκια, να μυρίζουν από παντού τα ταβερνάκια της, να νοιώσω την ζεστασιά που στερρούμαι στην Γερμανία.
Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να καθίσω καναπέ με ένα μελομακάρονο στο χέρι -για αρχή ένα- και να χαζεύω το δέντρο που είναι μεγάλο και στολισμένο. Να νοιώσω το σπίτι μου και το σαλόνι μου, να φέρω στο μυαλό μου όλα τα χρόνια που έζησα και μεγάλωσα εκεί. Ανυπομονώ πάντα για τον ήλιο και για τον καιρό να γεμίσω ενέργεια από αυτό. Αγκαλιάζομαι με τους δικούς μου, περνάμε χρόνο μαζί, βλέπουμε συγγενείς, βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο αυτό όταν έχεις ξεσυνηθίσει να μην μένεις στο σπίτι αλλά να βρίσκεσαι και γενικότερα μακριά από τους γονείς σου.
Τέλος πάντων ΦΑΪ́, ήλιος, διασκέδαση. Κάθε χρόνο μου λείπουν οι Έλληνες, έχουν άλλο κλίμα πιο ζεστό ή δεν ξέρω αν το βλέπω εγώ έτσι γιατί είμαι ερωτευμένη με την πόλη μας. Ακόμη και οι παραξενιές και τα κακά πράγματα κάπως μειώνονται στα μάτια μου, γιατί απλά θέλω να κατέβω στο κέντρο και να το γυρίσω όλο σπιθαμή προς σπιθαμή, δεν με νοιάζει τίποτε άλλο, με νοιάζει απλά να ζήσω ξανά, να θυμηθώ πως είναι να είσαι κομμάτι της Θεσσαλονίκης.
Επίσης, θάλασσα, μπλε, λατρεύω να κάθομαι Καλαμαριά και να χαζεύω το απέραντο μπλε, να ηρεμώ και να προσπαθώ να βάλω τα προβλήματα σε μια σειρά, πλησιάζει και το τέλος της χρονιάς άλλωστε. Ανυπομονώ να βρεθούμε με την παρέα σε τσιπουράδικο να πούμε τα νέα μας με τα μεζεδάκια μας και να τσουγκράμε και να λέμε καλώς ήρθες καλά να περάσουμε. Εκεί νιώθεις σίγουρα πιο σταρ από ποτέ. Νοιώθεις την μεγάλη αγκαλιά που σου κάνουν, νοιώθεις πως γεμίζεις τα κενά σου, είσαι πλήρης, οι φίλοι σου που ξέμειναν εδώ έχουν πια άλλο νόημα για σένα, ξεκινάτε τις αφηγήσεις από τότε που ήσασταν μικροί και οι αφηγήσεις αυτές δεν τελειώνουν ποτέ. Αλλάζετε χρόνο μαζί, οι παιδικοί σου φίλοι μένουν ακόμη στις απέναντι πολυκατοικίες, είναι ακόμη ένας χρόνος που βγαίνεις στο μπαλκόνι να ουρλιάξεις “καλή χρονιά”, είναι ακόμη ένας χρόνος που θα μπλοκαριστείς στην κίνηση για να βγεις, είναι ακόμη ένας χρόνος που θα νοιώσεις ευγνώμων για τον τόπο που μεγάλωσες, για τους ανθρώπους που σε περιμένουν, για την μελαγχωλία που θα σου χτυπήσει το παράθυρο του αεροπλάνου όταν θα ξαναφύγεις. Για εκείνα τα μου έλειψες που θα ακούς επί μέρες άνα 10 δευτερόλεπτα.
Η Ελένη σπουδάζει στην Βουλγαρία τα τελευταία 6 χρόνια.
Πολλές φορές η ξενιτιά είναι απελευθερωτική, λυτρωτική από στεγανά και κατάλοιπα, ριζωμένα βαθιά στις γενιές, που όταν απομακρύνεσαι από αυτά, κάπως αποδυναμώνονται, ή ενισχύονται και από άλλες κουλτούρες, ερεθίσματα και συγκινήσεις.
