H δύναμη του παραθύρου σε μία ταινία παραγωγής εγκλεισμού…

Εικόνα: Όλγα Δέικου

Οι άνθρωποι στον εγκλεισμό αποκτούν νέες συνήθειες, τις οποίες υπο άλλες συνθήκες δεν θα αποκτούσαν. Ας πούμε η πιο συνηθισμένη μου βόλτα αυτές τις μέρες είναι ‘κείνη του μπαλκονιού. Όσο να πεις έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να χαζεύεις τα παράθυρα των γύρω από το να παρατηρείς τις ρωγμές ενός τοίχου. Έτσι, κάθε μέρα κλέβω ένα μισάωρο κοντά στο ηλιοβασίλεμα, εκεί που όλα αρχίζουν να θαμπώνουν στο σκοτάδι και παρατηρώ. Είμαι δα και τυχερή γιατί διαμένω απέναντι από κοντές πολυκατοικίες. 

Οι άνθρωποι μέσα από τα παράθυρα φαίνονται πιο αληθινοί. Μακρυά από την επιφανειακή βιτρίνα που κουβαλούν στον έξω κόσμο. Βλέπω λοιπόν ένα ζευγάρι απέναντι να χαζεύει τηλεόραση, η κοπέλα λουφαγμένη στα μπράτσα του αγοριού, φαίνεται κάπως ανήσυχη, τον χαζεύει και τον κρατά απαλά από το χέρι. Το αγόρι κοιτά με σοβαρότητα τις ειδήσεις, φαίνεται προβληματισμένος και εκεινή την ώρα της δίνει ένα φιλί. Ποιος ξέρει τι ήθελε να της δείξει;

Παραπάνω, μια γυναίκα κοντά στα 70 κάθεται στο μπαλκόνι και ξεφυσά τον καπνό από το τσιγάρο με έναν βαθύ αναστεναγμό. Τα φώτα του σπιτιού της σβηστά. Άραγε μένει μόνη της; Άραγε έχει εγγόνια κι αν ναι πόσο καιρό θα κάνει να τ’ ανταμώσει;

Στο δίπλα διαμέρισμα μια οικογένεια με δυο μικρά παιδιά. Καθισμένα τα μικρά στο χαλί μπροστά τους ένα πελώριο παζλ και οι γονείς στον καναπέ συζητούν με ένταση. Τα μικρά φαίνεται να μην πήραν χαμπάρι περί συζήτησης, συνεχίζουν ανέμελα την εξερεύνηση των κομματιών, ενώ οι γονείς σηκώνονται και πηγαίνουν διακριτικά στα μέσα δωμάτια. Ενδεχομένως να έχουν κάποιο οικονομικό πρόβλημα, ίσως μιαν ανησυχία για το τι θα ξημερώσει αύριο, κάτι φαίνεται να τους ταλαιπωρεί και να τους φουντώνει.

Στον τρίτο ένα παιδί καμπουριασμένο με τις ώρες πάνω από τόμους βιβλίων και την μάνα να μπαίνοβγαίνει αγχωμένη με πιάτα και ποτήρια ανα χείρας. Το παιδί δεν σηκώνει καν το βλέμμα του να την κοιτάξει…μετά από λίγα λεπτά τον βλέπεις να χαζεύει στο παράθυρο. Ενδεχομένως να δίνει πανελλήνιες, και να σκέφτεται την νέα του ζωή.

Στην ταράτσα, μία παρέα φοιτητών, κάθονται και κοιτούν ψηλά τον βρόμικο ουρανό της πόλης. Τα μάτια τους γυαλίζουν, τους κρυφακούω να συζητούν για ταξίδια που θα κάνουν μόλις όλο αυτό φτάσει στο τέλος τους. Μέσα στον ενθουσιασμό και στην παρορμητικότητα ένας φωνάζει με όλο του το είναι ”θα φύγουμε από δω 20 μέρες, θα πάμε να γνωρίσουμε τον έξω κόσμο, θα πάμε να ονειρευτούμε ξανά” και οι άλλοι τον κοροϊδεύουν χαριτωμένα και κλέβουν μια γουλιά παγωμένη μπίρα.

Κοίτα να δεις… Πόσοι άνθρωποι με διαφορετικές σκέψεις και εναλλαγές συναισθημάτων σε μόλις λίγους ορόφους… Μοιάζει με ταινία του Κιούμπρικ ο κάθε όροφος και μία υπόθεση και το κάθε παράθυρο κι ένας χαρακτήρας… Πότε άραγε θα τους δω να ζουν εκτός πλαισίου;

*Υ.Γ ευχαριστώ πολύ την Όλγα Δέικου για την υπέροχη εικόνα της.