Δυο αγόρια που δέχθηκαν ομοφοβική επίθεση αφηγούνται

Με αφορμή την δίκη για την υπόθεση του Ζακ, μου ήρθαν στο μυαλό ιστορίες που δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν ξέρω αν συνδέονται ή ταυτίζονται, εγώ είδα κοινούς πρωταγωνιστές, ήρωες στα δικά μου μάτια, είδα την αθλιότητα και την ωμότητα αυτού του κόσμου, είδα ξεκάθαρο μίσος προς την αγάπη, το διαφορετικό τους, που για εμένα είναι φυσιολογικό.

Πριν προχωρήσω παρακάτω όμως, θεωρώ ότι πυρήνας της ομοφοβίας είναι η οικογένεια. Όλα ξεκινούν από εκεί.

Oι γονείς μου, μου γνώρισαν δυο γυναίκες ερωτευμένες που απέκτησαν παιδί με εξωσωματική όταν εγώ ήμουν 8 χρονών. Αυτό μου έμαθε ότι στην αγάπη είμαστε όλοι ίσοι.

Φίλος μου και φίλη μου, δέχθηκαν ομοφοβική επίθεση γιατί περπατούσαν στο δρόμο χέρι-χέρι με τον/την σύντροφο τους. Και μέχρι σήμερα αναρωτιούνται «γιατί;».

Πότε θα μπορούν να αισθάνονται ελεύθεροι για τις επιλογές τους.

Από τα χρόνια που πήγαινα στο γυμνάσιο, έως και σήμερα, παρατηρώ μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οι λεγόμενοι «δεν μεν ενοχλεί που είναι ομοφυλόφιλοι, αλλά…».

Δεν διαφέρετε σε τίποτα από εκείνους που ασκούν βία προς τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Με τον τρόπο τους, τις χειρονομίες τους, τις φράσεις που θα χρησιμοποιήσουν, μπορούν να πληγώσουν το ίδιο, όσο και οι χειροδικίες.

Είμαι μια κοπέλα που έχω δει τα δάκρυα των φίλων της, οι οποίοι ζουν για χρόνια με τον φόβο, έχοντας δεχθεί ήδη μία ομοφοβική επίθεση, ή τρομάζοντας στην ιδέα πως θα είναι τα επόμενα θύματα.

Είμαι εκείνη η straight κοπέλα που κατανοεί απόλυτα την ελευθερία της έκφρασης, τον ανεξέλεγκτο έρωτα και τα δικαιώματα που για εμένα μοιάζουν απλά, για εκείνους μία εν διάρκεια μάχη. Αν μπεις κι εσύ στον κόσμο που μεγάλωσα και ζω, ενδεχομένως να σταματήσουν τέτοιου είδους αηδιαστικά περιστατικά τα οποία δύο νεαροί περιγράφουν παρακάτω.

*Δεν έγινε καμία παρέμβαση στην αφήγηση των γεγονότων, ο λόγος τους ανήκει.

Το αίμα είχε καλύψει το πρόσωπο μου

Έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια από εκείνο το ξημέρωμα. Και πάνω από 5 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να περάσω από εκείνο το στενό δρομάκι χωρίς να νιώσω δύσπνοια και ταχυκαρδία. Πάνω από 5 χρόνια τώρα προσπαθώ να υπερνικήσω τον φόβο μου και το άγχος που μου δημιουργείται κάθε φορά που θα με πλησιάσει κάποιος από πίσω σε έναν δρόμο, σε ένα πεζοδρόμιο. Συνήθως κοντοστέκομαι και τον αφήνω να προπορευτεί μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ πως δεν θέλει να με βλάψει.

Ήταν ξημερώματα Κυριακής. Πέντε παρά κάτι. Αύγουστος. Ήμουν έξω στα σκαλιά ενός μαγαζιού στα Λαδάδικα, στη Θεσσαλονίκη, με ένα παιδί, το οποίο είχα γνωρίσει εκείνο το βράδυ. Οι δικοί του φίλοι ήταν σε άλλο μαγαζί στη Βαλαωρίτου. Καθόμασταν στα σκαλιά, λιγάκι ζαλισμένοι και χαλαροί από το αλκοόλ, γελούσαμε, γνωριζόμασταν, πειράζαμε ο ένας τον άλλον. Κάναμε οτιδήποτε θα έκαναν 2 άνθρωποι που μόλις γνωρίστηκαν και φλερτάρουν. Περνούσαμε καλά. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουμε. Οι δικοί μου φίλοι κατευθύνθηκαν προς την πλησιέστερη στάση λεωφορείου και εγώ δήλωσα την επιθυμία μου να συνοδεύσω τον φίλο μου μέχρι το μαγαζί που βρίσκονταν η παρέα του. Έπειτα θα πήγαινα και εγώ στην στάση να συναντήσω τους φίλους μου. 

Ο φίλος μου και εγώ περάσαμε την Τσιμισκή, μπήκαμε στο στενό και κάποια στιγμή ενώ περπατούσαμε δώσαμε ένα πολύ γρήγορο και πεταχτό φιλί. Η ώρα είχε πάει σίγουρα 5 και κάτι. Λίγο πριν στρίψουμε για το μαγαζί, όπου θα άφηνα τον φίλο μου δώσαμε ακόμη ένα γρήγορο φιλί. Και στα επόμενα βήματά μου ένιωσα 2 χέρια να με ακινητοποιούν από πίσω και αμέσως να βρίσκομαι στο έδαφος.

Δε θα ξεχάσω τον πόνο στο κεφάλι, καθώς πέφτοντας χτύπησε το κεφάλι μου στο κολωνάκι στην άκρη του πεζοδρομίου. Επόμενη εικόνα: το πρόσωπο του να κοιτάει το δικό μου ενώ με κρατάει ακινητοποιημένο. Κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι πως και ο φίλος μου είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση με εμένα από κάποιον άλλο.

Επόμενη εικόνα: Οι γροθιές του στο πρόσωπό μου. Επόμενη εικόνα: Το γόνατο του να χτυπάει τα πλευρά μου. Επόμενη εικόνα: Ανάμεσα στα χτυπήματά του να ξεστομίζει τις προτάσεις ”Πουσταράδες. Θα σας σκοτώσουμε. Με ποιο δικαίωμα φιλιέστε δημόσια;’’. Επόμενη εικόνα: Ακούω τις φωνές του φίλου μου, ο οποίος φωνάζει για βοήθεια. Επόμενη εικόνα: βλέπω φευγαλέα πόδια και παπούτσια περαστικών ανθρώπων, οι οποίοι απομακρύνονται βιαστικά.

Επόμενη εικόνα: δεν μπορώ να διακρίνω πια γύρω μου γιατί το αίμα έχει καλύψει τα μάτια μου. Επόμενη εικόνα: ”Δεν θα φύγετε ζωντανοί από εδώ, πούστηδες.’’. Επόμενη εικόνα: Βρίσκω την δύναμη και τον χτυπάω στα γεννητικά όργανα. Πέφτει στο πλάι. Βρίσκω την ευκαιρία και σηκώνομαι. Σηκώνεται και αυτός, κατευθύνεται ξανά προς εμένα με φόρα και για καλή μου τύχη πέφτει πάνω στο ίδιο κολωνάκι που χτύπησα και εγώ, με αποτέλεσμα να του κόψει την φόρα. Φεύγω τρέχοντας φωνάζοντας βοήθεια. Ναι, άφησα τον φίλο μου και με τους 2. Αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να βοηθηθούμε.

Βρισκόμουν σε τέτοιο σοκ που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω σε ποιο σημείο της Βαλαωρίτου ήμουν. Δεν ένιωθα πόνο. Ένιωθα ένταση, φόβο, άγχος και κυρίως το αίμα στο πρόσωπο και το στόμα μου. Τηλεφώνησα στους φίλους μου. Ήταν καθοδόν. Επέστρεψα στο σημείο της επίθεσης. Μόλις έφτασα δεν βρήκα κανέναν εκεί. Ούτε αυτούς αλλά ούτε και τον φίλο μου.

Το μοναδικό που υπήρχε ήταν αίμα και ένα κομμάτι που σκίστηκε από την μπλούζα μου. Αν περνούσε κάποιος άνθρωπος εκείνη την στιγμή, ούτε που θα φανταζόταν πως δέκα λεπτά πριν 2 αγόρια 20κατι χρονών χτυπήθηκαν με μίσος από 2 άντρες, που στόχο είχαν να τους σκοτώσουν.

Όταν έφτασα εκεί, λοιπόν, και δεν αντίκρυσα ούτε τον φίλο μου φοβήθηκα πραγματικά. Από το μυαλό μου πέρασε το χειρότερο σενάριο. Που τον πήγαν; Μετά από κάποια λεπτά – είχαν ήδη φτάσει στο σημείο και οι φίλοι μου- βρήκα τον φίλο μου με την παρέα του. Με την ανακούφιση της εύρεσης του ξαφνικά όλο μου το σώμα εκδήλωσε όλο εκείνο τον πόνο που συγκρατούσε μέχρι να βεβαιωθεί πως όλα είναι καλά. Η διαδικασία που ακολουθήσαμε ήταν αστυνομικό τμήμα και έπειτα νοσοκομείο. Δεν χρειάζεται να μπω σε αυτές τις λεπτομέρειες. 

2 άντρες πλησίασαν ύπουλα, κρυφά και μεθοδικά 2 αγόρια και τα σάπισαν στο ξύλο. Αναρωτιέσαι γιατί; Γιατί μας είδαν να ανταλλάσσουμε φιλιά. Είδαν 2 αγόρια να φιλιούνται μεταξύ τους. Φαντάζομαι οι ίδιοι αυτοί άντρες, αν έβλεπαν ξημερώματα ένα αγόρι να φιλάει ένα κορίτσι θα έκαναν σχόλια τύπου ”Εμπαινε, παιχταρά μου. Ωραίος!’’. Στην δική μας περίπτωση δεν ίσχυε αυτό.

Στα μάτια τους, η εικόνα 2 αγοριών να φιλιούνται τους χαλούσε την σάπια ιδέα που έχουν στο μυαλό τους για το πως πρέπει να είναι τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Στο δικό τους μυαλό, γκρεμίζεται το παραμύθι με τον πρίγκηπα και την πριγκίπισσα. Το δικό τους μυαλό δεν μπορεί να δει τίποτα περισσότερο από ετερόφυλα ζευγάρια. Οτιδήποτε διαφορετικό τους δημιουργεί αντίδραση. Γιατί, όμως, αντιδρούν; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η εικόνα 2 ομοφυλόφιλων ανθρώπων οπλίζει το χέρι κάποιων άλλων ανθρώπων;

  Ναι, η ιστορία αυτή μου έχει αφήσει αρκετούς φόβους. Ο μεγαλύτερος είναι πως κάθε φορά που θα θελήσει το αγόρι μου να με φιλήσει στο δρόμο, θα αγχωθώ. Γιατί αμέσως σκέφτομαι πως στο επόμενο βήμα, θα βρεθώ στο έδαφος. Σκέφτομαι πως το φιλί στον άνθρωπο που αγαπάω, θα με οδηγήσει στο νοσοκομείο με κατάγματα και σκισμένο μάτι. Το φιλί. Και η αγάπη. Τα 2 ομορφότερα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο. Τα πράγματα που έχουν τη δύναμη να γιατρεύουν τις πληγές ανάμεσα στους ανθρώπους , εγώ τα φοβάμαι στους δημόσιους χώρους. Γιατί 2 άντρακλες αποφάσισαν πως έχουν λόγο για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Πως έχουν δικαίωμα επάνω στο σώμα μου και την καρδιά μου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κρύβονται σε υπόγεια. Δεν ζουν απομονωμένοι σε κάποια σπηλιά. Ζουν στα διπλανά διαμερίσματα, περπατούν σε κεντρικούς δρόμους, εργάζονται. Έχουν όνομα και επίθετο.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ερώτηση που με μίσος μου έκανε όσο με χτυπούσε: ‘’Με ποιο δικαίωμα φιλιέστε δημόσια;’’. Πάνω από 5 χρόνια τώρα εύχομαι να τον συναντήσω, να τον κοιτάξω κατάματα και να του απαντήσω.

Του χρωστάω μια απάντηση.

Γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε το δικαίωμα να φιλάμε, να αγαπάμε, να κάνουμε έρωτα και να προχωράμε πιασμένοι χέρι χέρι σε αυτή την ζωή με οποιονδήποτε άνθρωπο μας δημιουργήσει συναισθήματα. Γιατί αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχει Αγάπη. 

Αγάπη μεταξύ ανθρώπων. 

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν ελεύθερα και θα αφήνουν και τους υπόλοιπους ανθρώπους να ζουν ελεύθερα.

ΥΓ: 06.00 η ώρα εκείνο το ξημέρωμα, μόλις είχε περάσει η καταιγίδα και ετοιμαζόμασταν να πάμε στο αστυνομικό τμήμα, χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν η μητέρα μου, η οποία ήξερε πως είμαι έξω. Ανησύχησα γιατί δεν συνήθιζε να με καλεί τέτοια ώρα. Το σήκωσα και πριν προλάβω να πω λέξη, την ακούω να μου λέει ‘’Σε ποιο νοσοκομείο είσαι;’’.  Της απάντησα ‘’Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα και θα σε πάρω να σου πω σε ποιο νοσοκομείο είμαι’’. Ναι, αυτές τις 2 προτάσεις ανταλλάξαμε μόνο. Μέχρι και σήμερα δεν έχω μάθει πως το έμαθε, πως το κατάλαβε, πως το ένιωσε. Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ, παρόλο που γνωρίζει την σεξουαλική μου ταυτότητα. Όπως και ο μπαμπάς μου. Και με αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είμαι. Γιατί στο πρόσωπό μου βλέπουν τα όνειρά μου για έναν ομορφότερο κόσμο, τους στόχους μου, τις επιτυχίες μου, τις αποτυχίες μου. Βλέπουν εμένα. Βλέπουν έναν άνθρωπο. Ό, τι φύλο και αν ερωτεύομαι. Θέλουν απλά να είμαι ευτυχισμένος. Και τους ευχαριστώ.

*Α.Κ.

Εύχομαι πραγματικά, αυτό που έζησα και αυτό που ένιωσα εκείνο το βράδυ, να μην το νιώσει ποτέ κανείς.  Ομοφοβικες επιθέσεις έχω δεχτεί αρκετές. Από τα κλασσικά “διακριτικά” επίθετα όπως πούστης, αδερφή, γκέι, μέχρι και σωματικές επιθέσεις όπως σπρωξίματα, σκουντήγματα και άλλα παρόμοια.

Όμως ένα περιστατικό είναι αυτό που μου έχει χαραχτεί στο μυαλό. Αύγουστος του 2020. Είχα βγει με τον κολλητό μου βράδυ. Είχαμε ντυθεί λίγο πιο θηλυκά και κατευθυνόμασταν προς το κέντρο. Καθώς ανεβαίναμε την Αγγελάκη, βλέπουμε 2 άτομα με μαύρα ρούχα και full face να κατευθύνονται προς το μέρος μας. Δεν δώσαμε πολύ σημασία όμως βλέπαμε πως ερχόντουσαν πολύ επιθετικά.

Ξαφνικά σταματάνε μπροστά μας και αρχίζουν να μας φωνάζουν και να μας βρίζουν, λέγοντάς μας πούστηδες, αδερφές της κακιάς ώρας και πως οι γονείς μας θα έπρεπε να ντρέπονται για εμάς και να μας έχουν κλεισμένους μέσα στα σπίτια μας.

Εμείς συνεχίσαμε να περπατάμε προσπαθώντας να μην δείχνουμε τρομοκρατημένοι και χωρίς να δίνουμε σημασία. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισαν να τρέχουν προς τα εμάς σπρώχνοντας και ρίχνοντας στο έδαφος τον κολλητό μου. Εγώ κατάφερα να κρατήσω την ισορροπία μου και δεν έπεσα.

Εκεί που σηκώνεται ο κολλητός μου βλέπω πως έχει χτυπήσει άσχημα την μύτη του και αιμορραγεί. Επιτόπου βάζω τις φωνές οι 2 τύποι αρχίζουν να τρέχουν, εγκαταλείποντας εμένα και τον κολλητό μου.

Παίρνουμε ταξί για να πάμε σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο και στην διαδρομή (αφού εξήγησα στον οδηγό το περιστατικό) ο ίδιος άρχισε να κάνει σχόλια τύπου “Ε και εσείς τι θέλατε και ντυθήκατε έτσι” και “τώρα παλικάρια σαν εσάς είναι ντροπή να κυκλοφορούν έτσι έξω” ενώ έκλεισε λέγοντας “ελπίζω να μην σας είδαν να βγαίνετε έξω έτσι οι πατεράδες σας γιατί εγώ στη θέση τους θα ντρεπόμουν να σας αφήσω να πάτε μέχρι και στο περίπτερο.”

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε καμία άλλη κουβέντα γιατί μέσα μου ένιωθα λες και είμαι δακτυλοδεικτούμενος και πως δεν ήμουν τίποτα άλλο πέρα από ντροπή. Εύχομαι πραγματικά, αυτό που έζησα και αυτό που ένιωσα εκείνο το βράδυ, να μην το νιώσει ποτέ κανείς. 

*Κ.Ζ.

Μία αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει…

Τα στοιχεία των παιδιών βρίσκονται στη διάθεση της Parallaxi, αλλά οι ίδιοι θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους για προφανείς λόγους. 

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του parallaximag.gr στο Google News