Δυσκολεμένοι στα είκοσι

Εικόνα: pexels

Μέχρι λίγα χρόνια πριν το να είναι κανείς εικοσάρης ήταν συνώνυμο της ευτυχίας, λίγο ως πολύ. Όλοι περάσαμε από αυτή την τη ηλικιακή και νοητική φάση και εξιδανικεύοντας λιγότερο ή περισσότερο το παρελθόν ανατρέχουμε στην ευφορική διάσταση της δεκαετίας που ανοίγεις φτερά.

Σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο το δυτικό κόσμο, η βεβαιότητα της αισιοδοξίας υποχωρεί προς όφελος της απογοήτευσης. Έρευνες σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο, αποκαλύπτουν συντριπτικά ποσοστά απογοήτευσης, ματαίωσης, ακύρωσης των προσδοκιών.

Καθρεφτίζουν μια ισοπεδωτική καθημερινότητα που δεν επιτρέπει στο ελάχιστο το όνειρο και την ελπίδα για εξέλιξη, πρόοδο, μια καλύτερη ζωή.

Το όνειρο μιας ασφαλούς ζωής, μιας ικανοποιητικής καριέρας, ενός ελεύθερου χρόνου ικανού να εξασφαλίσει τις ανάγκες για απόλαυση, διασκέδαση, ταξίδια, κοινωνικές επαφές, πάει περίπατο.

Γερασμένοι πρόωρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες μιας αβάσταχτης, πιεστικής και αποξενωτικής καθημερινότητας οι εικοσάρηδες του σήμερα μετατρέπονται σε παρίες ενός αδηφάγου συστήματος που στερεί την αισιοδοξία και μετατρέπει  το πιο δημιουργικό και παραγωγικό, λόγω αντοχών κομμάτι της ηλικιακής πυραμίδας, σε ένα στρατό εξουθενωμένων όντων που παρατηρούν απλά τα χρόνια να φεύγουν, τη ζωή να δυσκολεύει και γίνονται μέρος μιας σκοτεινής στατιστικής που αντιστρέφει τα δεδομένα, κατατάσσοντας τους μοιραία από τις χρυσές εφεδρείες στις χαμένες γενιές.

Όλη αυτή η ζοφερή πραγματικότητα μοιάζει να μην απασχολεί κανέναν, επαληθεύοντας το στίχο της Βιτάλη. ‘’Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας…’’