Έχει θέση η αστυνομία στα πανεπιστήμια; – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Επτά συντάκτες γράψαμε την γνώμη μας.
Σε φλέγον ζήτημα έχει μετατραπεί τις τελευταίες εβδομάδες το νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Παιδείας τόσο γύρω από την αστυνόμευση στα Πανεπιστήμια, όσο και με την επαναφορά της βάσης εισαγωγής του 10 για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Οι αντιδράσεις στον μαθητικό και φοιτητικό κόσμο της χώρας είναι σφοδρές. Επτά συντάκτες της Parallaxi γράφουν την άποψη τους για το θέμα.
Νομοσχέδια που παίρνουν κάτω από τη βάση
Όσοι έχουν περάσει από τον ακαδημαϊκό χώρο και έχουν βιώσει την καθημερινότητα των πανεπιστημίων γνωρίζουν καλά πως το ενδεχόμενο λειτουργίας πανεπιστημιακής αστυνομίας μόνο απρόβλεπτες συνθήκες μπορεί να έχει. Ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων από τα μέσα ενημέρωσης έχει δημιουργήσει την εντύπωση στην πλειοψηφία της κοινωνίας ότι για τα επεισόδια που κατά καιρούς εκτυλίσσονται στους περιβάλλοντες χώρους των πανεπιστημίων της χώρας υπαίτιοι είναι αποκλειστικά και μόνο οι φοιτητές. Για μία μερίδα ατόμων που μπορεί να μην ανήκουν καν στον ακαδημαϊκό χώρο «τσουβαλιάζονται» εσφαλμένα όλοι οι φοιτητές. Κανείς δεν παραβλέπει το γεγονός ότι μπορεί εντός του πανεπιστημίου να υπάρξουν παραβατικές συμπεριφορές.
Όπως άλλωστε σε όλη την κοινωνία. Είμαστε όμως σίγουροι ότι η αστυνόμευση εντός του campus θα λύσει τα προβλήματα; Μήπως δημιουργήσει μία πιο εκρηκτική κατάσταση ανάμεσα στις δύο πλευρές όταν γνωρίζουμε καλά ότι δεν υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη; Η συζήτηση που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα αποτελεί μία είδους ευκαιρία για τον πανεπιστημιακό κόσμο να αποδείξει ότι μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να ορίζει εκείνο τους κανονισμούς ασφαλείας στους χώρους του, να διαμορφώσει ποινές ακαδημαϊκού χαρακτήρα στους παραβάτες και εάν είναι αναγκαίο τότε η διαδικασία να περνάει και στο νομικό κομμάτι.
Το να βλέπουμε αστυνομικούς εντός πανεπιστημίων με γκλομπ και χειροπέδες, όπως έχει αναφέρει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αποτελέσει λύση στο πρόβλημα που θεωρούν ότι υπάρχει ή θα οδηγήσει σε μία ακόμη δυσκολότερη εξίσωση. Όσον αφορά την επιστροφή της βάσης του «10» που προωθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας με πρόσχημα τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών στα πανεπιστήμια, μόνο ως αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί το χρονικό σημείο στο οποίο αποφασίζεται να ανοίξει η συγκεκριμένη συζήτηση. Σε μία χρονιά αβεβαιότητας και τηλεκπαίδευσης για χιλιάδες μαθητές που ετοιμάζονται να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις, την ώρα που πανεπιστημιουπόλεις βυθίζονται οικονομικά εξαιτίας της πανδημίας και της εξ αποστάσεως φοίτησης των πρωτοετών και των υπολοίπων φοιτητών που έχουν οδηγήσει σε εκατοντάδες ξενοίκιαστα σπίτια και σε οικονομικές συνέπειες που θα φανούν το προσεχές διάστημα.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Οι μεγαλύτεροι αγώνες δίνονται στους δρόμους
Οι σοφιστείες περί φόβου και κοινής λογικής
Ναι, «ύποπτοι» τύποι μας ρωτούσαν συνήθως διακριτικά- σε κάθε φάση της ημέρας- αν θέλουμε κάνναβη- και ναι έχω βρεθεί με φίλο να μου λέει κάποτε πως του επιτέθηκαν για να του αποσπάσουν το κινητό. Είναι αλήθεια επίσης πως διδάκτορας πλησίασε κάποτε την παρέα μου προκειμένου να ζητήσει βοήθεια επειδή κάποιοι του άρπαξαν το λάπτοπ έξω από τη βιβλιοθήκη. Ήταν την ίδια νύχτα που τον βοηθήσαμε με κάθε τρόπο να βρει τον υπολογιστή του.
Κι όμως ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου, ξαναλέω, νιώσαμε ποτέ ανησυχία για το χώρο όπου πατούσαμε.
Λίγο μετά τις δηλώσεις Ταραντίλη άκουσα προσεκτικά τα λόγια της κυρίας Κεραμέως. Η υπουργός δήλωσε με κάθε σιγουριά ότι «το νομοσχέδιο είναι νομοσχέδιο κοινής λογικής» . Το throw back των φοιτητικών μου χρόνων σταμάτησε εκείνη τη στιγμή απότομα, όχι όμως και το νευρικό γέλιο. Στο μυαλό ήρθε αυτή τη φορά η εικόνα των φοιτητών που ωρύονται καιρό τώρα εκεί έξω για το νομοσχέδιο- ταφόπλακα. Άνθρωποι κάθε παράταξης ή και «ανένταχτοι» ως ένα σώμα και μία φωνή ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε κάθε προσπάθεια επιβολής της αστυνόμευσης. Ακόμη, νεαροί σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας έδωσαν πάμπολλες φορές αγωνιστικό ραντεβού με τη στήριξη μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών.
Τελικά, ποιος κυριεύεται από φόβο ή καλύτερα ποιον θέλουμε να παρουσιάσουμε ότι κυριεύεται από φόβο; Επιπλέον, ποιος είναι εκείνος που θα ορίσει τελικά τι εστί κοινή λογική και ποιος έκανε θεό του την αστυνομοκρατία;
H εξουσία που διαθέτεις μπορεί να σε κάνει ενίοτε να λαμβάνεις αποφάσεις αυταρχικές ή αντισυνταγματικές. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα πρέπει να αποφεύγεις να δηλώνεις πως η γνώμη σου ταυτίζεται με τη γνώμη των άλλων. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα άγγιζε τα όρια της σοφιστείας.
*Στέλλα Παϊσανίδη
“Αναβαθμισμένη” Επιβολή
Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μια βασανισμένη υπόθεση. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια γίνονται ατέρμονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, χωρίς ωστόσο να επιχειρείται κάποια ωφέλιμη αλλαγή. Το κυβερνών κόμμα, από την εποχή που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, καλλιέργησε ένα κλίμα απέχθειας προς τα (δημόσια) πανεπιστήμια, τα οποία θεωρούν κυψέλες αριστερής ανομίας και “φθηνής” εκπαίδευσης.
Πριν από λίγες μέρες κατατέθηκε ένα αισχρό νομοσχέδιο που περιλαμβάνει την επίσημη ταφόπλακα του δημοσίου πανεπιστημίου. Η προσπάθεια εξόντωσης του ξεκίνησε ήδη απο την εξίσωση των πτυχίων. Τώρα έρχεται να καταστήσει μόνιμους κατοίκους την αστυνομία και τον εκφοβισμό. Πρόκειται για ένα χυδαίο και ολοκληρωτικό σκηνικό, όπου φοιτητές θα διαγράφονται, η αστυνομία θα κουνάει το χέρι, τα πανεπιστήμια θα δέχονται λεφτά με το σταγονόμετρο και τα κολέγια θα φαντάζουν μονόδρομος.
Δεν πρόκειται για ατυχής, ούτε για ακατανόητη επιλογή. Είναι μια μεθοδικά δομημένη προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει το δικό της πολιτικό και κοινωνικό status quo, ντύνοντας το με έντονες νεοφιλελεύθερες και ανελεύθερες αποχρώσεις. Και είναι μόνο η αρχή. Περνάει τα πιο δύσκολα νομοσχέδια σε μια περίοδο πλήρους αδράνειας, ούτως ώστε να ανοίξει τον ασκό και τα επόμενα νομοσχέδια να φαίνονται ως αναμενόμενες προσθήκες. Αδιαφορεί για την αντίδραση, θέτοντας την εκτός νόμου μιας και οι συναθροίσεις άνω των 100 ατόμων απαγορεύονται. Αν σκεφτούμε καλύτερα τι περιέχει το νομοσχέδιο, τότε μπορούμε μόνο να μιλήσουμε για αλητεία.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Νόμος και τάξη και στα πανεπιστήμια
Το νομοσχέδιο της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκη Κεραμέως μεταξύ άλλων (βάση εισαγωγής στα προγράμματα των ΑΕΙ, το θέμα των αιωνίων φοιτητών) προβλέπει και την ίδρυση του σώματος φύλαξης των πανεπιστημίων ή πανεπιστημιακή αστυνομία. Ένα νομοσχέδιο που έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων. Μέσα σε λίγο διάστημα οι περισσότεροι Πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους για την θέσπιση ομάδα φύλαξης, οι φοιτητές σύσσωμοι οργανώνουν την μία πορεία μετά την άλλη ώστε να μην περάσει το νέο νομοσχέδιο. Το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας αντιδρά στο νομοσχέδιο, μιλώντας για σημαντική μείωση των εισακτέων φοιτητών και τις συνέπειες από την ίδρυση την πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος όπου φοιτητές μπορούν να σκεφτούν ελεύθερα, να επιμορφωθούν στο αντικείμενο τους, να γίνουν μέλος μιας κοινωνίας, να ζυμώσουν τους χαρακτήρες τους, μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πανεπιστημιακή αστυνομία περισσεύει…
Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα στα πανεπιστήμια, όλοι μας το έχουμε παρατηρήσει προβλήματα που θέτουν σε κίνδυνο τους φοιτητές, με την ανομία σε χώρους να επικρατεί. Η λύση όμως δεν είναι η ίδρυση μιας πρωτοπόρας στον κόσμο πανεπιστημιακής αστυνόμευσης αλλά η φύλαξη των πανεπιστημιακών χώρων υπό την αρμοδιότητας της Πρυτανείας ή της συγκλήτου. Ένα μέτρο που εφαρμόζεται και από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης «Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεν έχει πανεπιστημιακή αστυνομία, και η φύλαξη των χώρων του Πανεπιστημίου λαμβάνει χώρα από υπαλλήλους του Πανεπιστημίου» όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση τους επικρίνοντας την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης.
*Εύα Καβάζη
Που είναι η κοινή λογική;
Μιλώντας για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, η κ. Κεραμέως σημείωσε ότι «φέρνει την κοινή λογική». Διότι όπως είπε, δεν είναι λογικό να εισάγονται φοιτητές στα ΑΕΙ με βαθμό 0,6 ή λευκή κόλλα. Κοροϊδεύουμε και τον ίδιο τον φοιτητή, όπως είπε, παραπλανώντας τον ότι είναι σε έναν δρόμο χωρίς όμως προοπτική. Επιπλέον, αυτός που έχει εισαχθεί με αυτόν τον βαθμό είναι αμφίβολο ότι θα αποφοιτήσει.
Από όλα τα παραπάνω, θα συμφωνήσω πως δεν είναι λογικό κάποιος να εισάγεται στο πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα ή με βαθμό 0,6, αλλά ως εδώ. Ποιος είπε, όμως, πως ακόμα και με έναν τόσο χαμηλό βαθμό, δεν μπορεί κάποιος να πασχίσει, να διαβάσει και εν τέλει να καταφέρει να αποφοιτήσει από την σχολή του; Δηλαδή κάποιος κρίνεται αποκλειστικά από τον βαθμό που έγραψε στις πανελλήνιες; Πολλοί συμμαθητές μου, αν και διάβασαν απέτυχαν παταγωδώς στις εξετάσεις. Αυτό σημαίνει πως εφόσον πέρασαν σε μία σχολή με χαμηλά μόρια, είναι αμφίβολο πως θα αποφοιτήσουν; Όχι θα διαφωνήσω!
Επίσης, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να αναγκάσεις κάποιον να βιαστεί να σπουδάσει. Τι πάει να πει ν+2 ή ν+3; Γιατί κάποιος να με αναγκάσει να ολοκληρώσω τις σπουδές μου; Και αυτό αν αναλογιστούμε, πως οι περισσότεροι φοιτητές, δεν είναι μόνο φοιτητές. Παράλληλα, αρκετοί εργάζονται, ίσως να παρακολουθούν σεμινάρια για κάτι σχετικό ή και άσχετο, πιθανόν για κάποιο χόμπι τους και φυσικά χρειάζονται ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό τους. Με τι ψυχολογία ένας πρωτοετής να κάνει αυτό το νέο του ξεκίνημα; Με άγχος; Με βιασύνη, μήπως περάσουν τα χρόνια και δεν καταφέρει να περάσει εκείνο το μάθημα, που ο καθηγητής τον «κόβει» συνεχώς;
Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, που κατά τη διάρκεια των σπουδών τους χρειάστηκε να διακόψουν γιατί δεν μπορούσαν να τις συνδυάσουν με την προσωπική τους ζωή. Και όμως, μετά από χρόνια επανήλθαν και ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους με μεγάλη επιτυχία. Γιατί να μην δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους την ευκαιρία της δωρεάν παιδείας;
*Νίκος Γκάγιας
Το κράτος του φόβου που δεν τηρεί εκείνα που θα έπρεπε
Θα εστιάσω στην εικόνα που έγινε viral παγκοσμίως και αναφέρομαι στην Ικαρία και στην παρουσία του πρωθυπουργού στο νησί που με τη στάση του μοιάζει να είναι ελεύθερος να παραβιάσει και να καταπατήσει τα μέτρα που ο ίδιος έθεσε. Μέσα σε αυτόν τον τελευταίο χρόνο του παραλόγου, που περισσότερο ονομάζεσαι παίκτης mapet show παρά άνθρωπος, μέσα σε μία μόνιμη κατάσταση παρανόησης, αμφισβήτησης νοημοσύνης, καταπάτησης δικαιωμάτων, περνούν τα νομοσχέδια.
Η αστυνομία πια είναι παντού, αλλά δεν υπάρχει ίση αντιμετώπιση προς όλους. Δεν γίνεται να με σηκώνεις από το παγκάκι που βγήκα ένα δίωρο να ξεσκάσω και τον Πρωθυπουργό να τον αφήνεις δίχως ποινή.
Η φίλτατη Υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως δήλωσε πριν λίγες μέρες πως «Τα Πανεπιστήμια θα ελευθερωθούν από το φόβο» της απαντώ λοιπόν και της λέω τα πανεπιστήμια θα γεμίσουν με φόβο, αν απλά θυμηθούμε πως αντιμετωπίζονται οι φοιτητές στις πορείες όταν επρόκειτο να διεκδικήσουν.
Τρανταχτή απόδειξη αυτού το βίντεο που κυκλοφόρησε με την σύλληψη του πανεπιστημιακού πριν λίγες μέρες. Θα περίμενε κανείς ότι εάν η κυβέρνηση πραγματικά επιθυμούσε να βελτιώσει τη φύλαξη των Πανεπιστημίων θα άκουγε τη γνώμη των πανεπιστημιακών, διότι ας μην ξεχνάμε πως αυτό το νομοσχέδιο αντίκειται στο συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, διότι ένα τέτοιο αστυνομικό σώμα δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα των πανεπιστημιακών αρχών.
Η παρουσία αστυνομικών στο χώρο του πανεπιστημίου θα δημιουργήσει αναμενόμενες εντάσεις τις οποίες και καμία πλευρά (αστυνομία – φοιτητές και καθηγητές) δεν μπορεί να αποφύγει. Κλείνοντας τονίζω πως οι εξεγέρσεις πάντα ξεκινούν με μία τέτοια απόφαση όποιας κυβέρνησης. Και ας μην ξεχνούμε η αστυνόμευση και η ελευθερία είναι δύο αντίθετες έννοιες στα δημοκρατικά κράτη, στα οποία και ανήκει η Ελλάδα ή μήπως πια έχει χάσει τον όρο αυτόν. Πρέπει να πάψουμε να τσουβαλιάζουμε ανθρώπους σε ένα συνονθύλευμα, επειδή κάποιοι σπάνε, ρημάζουν διαλύουν επιτίθενται δεν σημαίνει πως οι εκατομμύρια φοιτητές χρειάζονται προστασία σε χώρους που συμβολίζουν την απόλυτη ελευθερία τους. Τιμώρησε εκείνους και διατήρησε τον όρο της δημοκρατίας που θα επιθυμούσες να έχεις αλλά με νύχια και με δόντια τον τελευταίο χρόνο διαλύεις. Όχι η αστυνομία δεν είναι η λύση για όλα τα προβλήματα που καλείσαι να λύσεις.
*Μυρτώ Τούλα
