Έχεις επιλογές νομίζεις;

της Κατερίνας Καραμφυλίδου Εικόνα: Γιάννης Σιμητόπουλος

Eίμαι από αυτούς που μέχρι τελευταία στιγμή θα αποφασίσουν για το μεγάλο αλλά και επικίνδυνο “όχι” ή το “ναι” της υποτέλειας αλλά και μιας αναμφίβολης ασφάλειας. Και είναι πολλοί λόγοι γιατί κανένας δεν μας ενημερώνει για τις συνέπειες που θα έχουν και τα δύο. Μόνο επικρατούν οι κινδυνολογίες και από τις δύο πλευρές, καλλιέργεια τρόμου, διχασμού, ανασφάλειας, σε ένα παιγνίδι πολιτικού αλλά κυρίως οικονομικού τζόγου όπου ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος και αυτός που προσπαθεί με ψυχραιμία να αποφασίσει για το μέλλον, βρίσκεται σε μια πιο χαώδη κατάσταση από αυτή που παρουσιάζουν μονομερώς τα κανάλια και τα υπόλοιπα ΜΜΕ.

Γιατί απλά κανείς δεν ξέρει, ούτε οι μέσα ούτε οι έξω. Αλλά δυστυχώς το ισχυρό οπλοστάσιο είναι στους έξω.

Αυτοί θα αποφασίσουν ακόμα και με ένα ισχυρό ναι πόσα χρήματα θα δίνουν στα κάπιταλ κοντρόλ που θα ακολουθήσουν φοβάμαι και μετά την ερχόμενη Τρίτη, και κυρίως πόσα θα μας παίρνουν. Πόσα φάρμακα θα είναι διαθέσιμα και ποια τρόφιμα θα μας διοχετεύουν ως «ανθρωπιστική βοήθεια» με το προβλεπόμενο κέρδος των ξένων επιχειρήσεων από τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ποια παιδεία και υγεία θα μας παρέχουν, τι είδους εργασιακές σχέσεις θα υπάρχουν και κυρίως ποια κυβέρνηση θα μας υποδείξουν. Ακόμα και για τους φόρους στα νησιά μας και στον τουρισμό και την εμμονή τους να αυξηθούν, σίγουρα λαμβάνοντας υπόψη την προστασία των πολλών και μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων στα παράλια της Μ. Ασίας (οι οποίες έχουν φόρο 8%) και σίγουρα θα πρέπει να είναι πιο ανταγωνιστικές από της Ελλάδας που οι περισσότερες είναι ακόμα ελληνικών συμφερόντων. Που έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, που απέχει πολλάκις από την αλληλεγγύη των λαών, της ευρωπαϊκής ισότητας και ολοκλήρωσης ακόμα και στην ιερή στιγμή της άμεσης δημοκρατίας, που επεμβαίνει “αλληλέγγυος” στη συνείδηση του Έλληνα.

Και ερχόμαστε στο οπλοστάσιο που έχει η χρεοκοπημένη Ελλάδα. Ανύπαρκτο. Ακόμα και σε αξιοπρέπεια. Η λογική των κοτζαμπάσηδων εδραιωμένη για τα καλά στον κάθε Έλληνα ακόμα. Το υπερεγώ του τι έχω να χάσω «εγώ» και τι έχω να κερδίσω «εγώ» με ένα ναι ή ένα όχι. Γιατί το «εμείς» τι κάνουμε τώρα όλοι μαζί δεν υπάρχει. Από τους πολιτικούς αρχηγούς που ήταν στην κυβέρνηση και ξέρουν πολύ καλά ότι ούτε τα οικονομικά μέτρα που εφαρμόσανε δεν απέδωσαν, και ούτε θα αποδώσουν, και ενδόμυχα παραδέχονται ότι θα ξανάρθουμε στην ίδια κατάσταση, αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν σκεπτόμενοι μονομερώς τα ψηφαλάκια τους. Και η κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Εστω κι αν προσπάθησε με το παραπάνω στις διαπραγματεύσεις όσο καμιά μέχρι τώρα, ακόμα και με υπερβάλλοντα ρομαντισμό και αισιοδοξία, αλλά με λιγότερη σαφώς πείρα στις διαπραγματεύσεις, δεν συνειδητοποίησε ακόμα με ποιους τα βάζει, που δεν συγκάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς έστω στην ύστατη στιγμή να παραδώσουν από κοινού μια πρόταση για συμφωνία, «ασφαλώς αμοιβαίας επωφελούς και βιώσιμης και για τις δύο πλευρές». Αλλά ο εγωισμός και εδώ θριαμβεύει με την ελπίδα ή μάλλον παράδοξη αποδοχή του όλα ή τίποτα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή δεν είναι κυβέρνηση παντός καιρού, δεν συμβάλλει σε τίποτα παίζοντας τη χώρα στα ζάρια.

Πώς μπορεί να σκεφτεί κανείς ένα «όχι», χωρίς να λογαριάσει τις παράπλευρες απώλειες της απομόνωσης, της εμφανούς φτωχοποίησης, του διχασμού, των κοινωνικών αναταραχών και ποιους να εμπιστευθεί την επόμενη μέρα, όταν τους έχει δοκιμάσει στα δύσκολα. Ακόμα και στο reset της χώρας η ανικανότητα τους δεν θα μας αφήσει να ξεφύγουμε από το μηδέν για πολλά χρόνια.   Το μόνο σίγουρο αλλά αξιοθαύμαστο είναι το πώς αντέδρασε ο ταλαιπωρημένος κόσμος μπροστά στα ΑΤΜ και τις κλειστές τράπεζες, με υπομονή και ψυχραιμία, παρά την τρομολαγνεία και τον πανικό που σπέρνουν τα σχόλια των δημοσιογράφων στα κανάλια, που δεν άκουσα να συστήνουν ποτέ την ψυχραιμία.