Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου;

του Σταμάτη Σκηφαλίδη

… Όχι απαραίτητα. Σήμερα βιώνουμε μια πραγματικότητα όπου η εξαίρεση υπερβαίνει τον κανόνα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καλό μας γείτονα, σουλτάνο Ερντογάν. Όλοι τα «έχουν» μαζί του και κυρίως η Γερμανία. Αντανακλαστικά και “υγιώς” σκεπτόμενος κάποιος χαίρεται από την μία, από την άλλη όμως ξενερώνει καθώς δεν του βγαίνει, για ευνόητους λόγους, να υποστηρίξει την μερκελική Γερμανία. Πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ τέως και νυν δυνάστη, με λίγο από «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Πάμε σε άλλο παράδειγμα. Όλοι βλέποντας τον Κιμ, μας πιάνει μια κάποια ανατριχίλα. Ειδικά πακέτο με την ρομποτική ψυχοπαθή τηλεπαρουσιάστρια, που κάνει τον Όργουελ να μοιάζει με καρτούν. Αυτός ο τύπος ακόμα και αν δεν έχει το μέγεθος των πυρηνικών που «πλασάρει», είναι Επικίνδυνος ακόμα και σε ψυχιατρική φυλακή, υψίστου ασφαλείας. Και πάνω που πας να ελπίσεις ότι υπάρχει νομοτελειακά το αντίθετο, στην απέναντι όχθη του «Ειρηνικού», βλέπεις κάποιον Τράμπ και αναρωτιέσαι τι είναι χειρότερο;

Ζούμε την απόλυτη παράνοια, την «ονείρωξη» κάθε psycho συνομωσιολάγνου. Και είναι πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για ταινία όπου θα σκάσει ένας «avenger» από το πουθενά και θα μας σώσει. Χώρια που αυτοί σώζουν κυρίως την Νέα Υόρκη, άντε και τα περίχωρα. Γιατί κάπως έτσι το παρατηρούμε, περιμένοντας παράλληλα να φύγει το καλοκαίρι και να ξεκινήσει το survival. Ο πλανήτης βράζει κυριολεκτικά και μεταφορικά, και οι κάτοικοι χτενίζονται.