Ευχαριστούμε Χαρούλα

Η πιο σπουδαία στιγμή στην καριέρα της, η στιγμή ενός συνολικού απολογισμού γίνεται με έναν τρόπο βαθιά συγκινητικό.

7 Νοεμβρίου 2016, 8:41 πμ

7 Νοεμβρίου 2016, 8:41 πμ

Σήμερα είπα “συγνώμη“ στη ζωή πρώτη φορά

“Σήμερα κατάλαβα ότι δεν ανήκω σε κανέναν παρά μόνο στο τραγούδι. Χτες προσπάθησα να συγχωρέσω τους άλλους για τα λάθη τους και την κριτική τους. Σήμερα προσπάθησα να συγχωρέσω τον εαυτό μου για τα λάθη του και την κριτική του.”

Όπως το βίωμα γίνεται ποίημα προσωπικό. Όπως το μοίρασμα γίνεται κατάθεση από τα τρίσβαθα της ψυχής. Όπως η μοναξιά ψάχνει τις ψυχές των άλλων. Όπως η συγχώρεση γίνεται απελευθέρωση. Όπως η έκθεση μπροστά στους άλλους γίνεται λύτρωση. Κάπως έτσι ανέβηκε η Χαρούλα Αλεξίου στη σκηνή και έδωσε την πιο ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα πιο συναισθηματική κατάθεση του εαυτού της μέσα στον κύκλο της δικής της ζωής. Έχοντας απέναντι της τη μητέρα της. Και τον πατέρα της. Από εκεί που αναδύθηκε και εκεί που γυρνάει με τη σκέψη και την καρδιά της. Στην αρχή και το τέλος της ζωής.

Περπατήσαμε μαζί της στην πορεία της στο τραγούδι, αφουγκραστήκαμε τον ενθουσιασμό της, την αγωνία της, την επιτυχία της στην κορυφή. Γευτήκαμε κάτι από τους έρωτες της, από την ευτυχία της μητρότητας, από τον πόνο της απώλειας, από τη μοναξιά της, από τη ματαιότητα της δόξας. Σε αυτό το ταξίδι η Χαρούλα ήθελε το κοινό μαζί της. Ένιωσε, ότι το χρωστάει στον εαυτό της και στον κόσμο που την ακολουθεί πιστά για χρόνια. Ήταν ειλικρινής, βαθιά συναισθηματική, αυτοσαρκαστική, θεατρική. Βγήκε στη σκηνή λιτή σε ένα ακόμη πιο λιτό και απέριττο σκηνικό. Δεν ήταν λαμπερή και φωτεινή. Σαν να ήταν στο σπίτι της εξομολογούμενη στον εαυτό της ό,τι έζησε και ό,τι αισθάνθηκε μέχρι σήμερα.

Μια λύτρωση είναι αυτή η παράσταση και μια συγχώρεση. Της ίδιας προς στον εαυτό της. Μια λύτρωση δική μας προς τους εαυτούς μας. Και ένα συναίσθημα βαθιάς ευγνωμοσύνης. Μια ευγνωμοσύνη δική της και δική μας.

Ένα ταπεινό “ευχαριστούμε”. Λιτό και απέριττο. Τίποτα άλλο.