Εφηβεία σε κοινή θέα

Πριν αρκετό καιρό όλη η χώρα μιλούσε για μια περιπέτεια που αν είχε άσχημο τέλος θα μπορούσε ιδανικά να αποτελέσει σενάριο για την σειρά “Κόκκινος Κύκλος”. Ο κακός Αλβανός αποπλάνησε την αθώα δεκατριάχρονη ελληνοπούλα, την παρέσυρε μέχρι την μακρινή Καβάλα και στην συνέχεια την πήγε ακόμα παραπέρα, στα δύσβατα Μακεδονίτικα βουνά.

-Στο Παγγαίο πρέπει να την πήγε. -Μπα, εγώ νομίζω πως ήδη μπήκαν μέσα, Αλβανία. -Τι λέτε μωρέ παιδιά; Το βρήκανε τελικά το κορίτσι, το είπε στις ειδήσεις, είναι καλά το καημένο, την παράτησε χθες βράδυ και έφυγε μόνος του στο δάσος. -Ρε τον αλήτη ρε, μωρέ καλά λέω εγώ, κρέμασμα θέλουν κάτι αλήτες σαν κι αυτόν, κρέμασμα.

Ο παραπάνω διάλογος αποτελεί μια από τις τυπικές κουβέντες σε ένα ελληνικό καφενείο το πρωί της Παρασκευής. Όχι άδικα. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι μαθημένη σε τέτοιες καταστάσεις, τα ελληνόπουλα δεν είναι αμερικανάκια, δεν κάνουν ακρότητες και σίγουρα δεν είναι τα πιο ξεπεταγμένα πιτσιρίκια της Ευρώπης. Υπάρχουν λοιπόν δύο όψεις σε αυτό το νόμισμα. Από τη μία ένας ανήθικος 23χρονος που δίχως αμφιβολία έσφαλε τα μέγιστα και από την άλλη ένα κορίτσι που στις αρχές της εφηβείας της μπόρεσε να συνάψει “ερωτική” σχέση με έναν άνδρα που είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερος της και περίπου χίλια χιλιόμετρα μακριά της.

Ο 23χρόνος αποτελεί αποκλειστικά δουλειά της δικαιοσύνης καθώς πιθανότατα θα συλληφθεί, θα δικαστεί και λογικά θα τιμωρηθεί. Το αν θα τιμωρηθεί αυστηρά ή με επιείκεια θα το μάθουμε σύντομα και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να παριστάνω τον δικαστή που αθωώνει ή ενοχοποιεί κατά βούληση.

Από την άλλη, όμως, η κοινωνία εύλογα αναρωτιέται πώς έφτασε η μικρή στην Καβάλα και κυρίως πώς μπόρεσε ένα 13χρόνο κορίτσι να έχει εδώ και δύο χρόνια, διαδικτυακή “σχέση” με έναν κατά μια δεκαετία μεγαλύτερο της άντρα. Οι απόψεις και σε αύτη την περίπτωση είναι πολλές, μερικοί υποστηρίζουν πως φταίει καθαρά η οικογένεια, άλλοι πως η μικρή δεν είχε οικογένεια και άλλοι πως η ευθύνη βαραίνει την κοινωνία που δεν εκπαιδεύει τα παιδιά της ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κάθε μορφής εξωγενή κίνδυνο. Προσωπικά θεωρώ πως στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει ένα μίγμα ευθυνών, με την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο να έχει τις πιο σημαντικές. Αναπόφευκτα κάνω έναν παραλληλισμό με τα δικά μου εφηβικά χρόνια, τότε που το internet δεν ήταν εύκολα διαθέσιμο, ακόμα παίζαμε χαρτάκια στις αυλές, τα κορίτσια δεν τα βλέπαμε σεξουαλικά αλλά τα “αγαπούσαμε” και για να πάμε από τη μια γειτονία στην άλλη ρωτάγαμε και ξαναρωτάγαμε τις μανάδες μας και τις γιαγιάδες μας για να πάρουμε την πολύτιμη άδεια. Επίσης εμείς κάναμε ερωτήσεις, τους “ζαλίζαμε” τους γονείς μας με απορίες και αυτοί μας απαντούσαν, δεν ήθελαν να μας αποφύγουν, την πρωτεύουσα της Κένυας μου την έμαθε ο μπαμπάς μου και όχι το wikipedia. Στις δέκα το βράδυ πέφταμε για ύπνο και δεν μάς παρότρυνε η μαμά μας να πάμε λίγο να παίξουμε στον υπολογιστή για να μας πιάσει ο ύπνος. Στο σχολείο, όταν η δασκάλα μας έπιανε να παίζουμε κρυφά με game boy και αργότερα με κινητά τηλέφωνα, τηλεφωνούσε άμεσα στο σπίτι και ενημέρωνε πως ο Γιαννάκης δεν συγκεντρώνεται στα μαθήματα του αλλά έχει το νου του στα ηλεκτρονικά. Υπήρχε γενικότερα ένα ενδιαφέρον προστασίας της αθωότητας μας και μας έλεγαν πως αν τα κάνουμε όλα από μικροί, όταν μεγαλώσουμε θα τα έχουμε ήδη βαρεθεί.

Από τότε μέχρι σήμερα ο κόσμος έχει προχωρήσει και σίγουρα δεν είναι λογικό να απομονώσουμε τα παιδιά από την τεχνολογία, την ευκολία και το ίντερνετ. Θα πρέπει όμως να τα εκπαιδεύσουμε και να τους βάλουμε κανόνες και όρια, θα πρέπει να τους δώσουμε αγάπη γιατί η πολλή αγάπη κάνει τα παιδιά να ωριμάζουν σωστά και φυσιολογικά και ασφαλώς θα πρέπει να ξαναφέρουμε βιβλία στα παιδικά δωμάτια και όχι ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αν καταφέρουμε να εφαρμόσουμε κάποια από τα παραπάνω, σίγουρα θα καταφέρουμε να μειώσουμε τέτοιου είδους περιστατικά.