Ευτυχισμένες Μέρες

του Κωστή Ζαφειράκη

Η νέα ευτυχία, αν υποθέσουμε ότι επιστημονικά ευσταθεί τέτοιος όρος, θα πρέπει να ξεκίνησε  στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μαζί με το τείχος του Βερολίνου κατέρρευσαν και όλες οι  θεωρίες περί συλλογικών προσπαθειών για το περίφημο, όπως μας το επέβαλλε η σχολική  μνήμη, καλύτερο αύριο, Πολιτικές αναταράξεις, διανοητικά κενά αέρος, ανώμαλες διαπροσωπικές προσγειώσεις. Είμαστε δηλαδή ένα κουτσό αεροπλάνο. Και το χειρότερο απ’ όλα: η (νέα) ευτυχία, μας έχει γίνει έμμονη ιδέα, ψύχωση, και κάτι παραπάνω. Είναι το best seller της ύπαρξης. Ακόμα και στις διαφημίσεις σερβιέτας, το ζητούμενο είναι η ευτυχία της πελάτισσας- αντάξια μιας Αντιγόνης η τραγωδία της γυναίκας που ταλαιπωρείται εν ώρα δουλειάς από γυναικολογικά θέματα, επειδή κάποιοι της πούλησαν σκάρτο πράγμα.

Οι άνδρες πάλι, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ντάνιελ Κρεγκ ή που θα γίνουμε Τζέιμς Μποντ ή, αν δεν αντέχουμε το ποτό, κάτι ανάμεσα σε Ορέστη Μακρή και Γούντι Άλλεν. Έχουμε όλοι καταντήσει ανθρακωρύχοι της ευτυχίας και σκάβουμε παντού: στην οθόνη του υπολογιστή, στο πορτ- μπαγκάζ του καινούργιου αυτοκινήτου, στη μνήμη του κινητού, στα εμφιαλωμένα νερά, στα σαπούνια από φυσικό πορτοκάλι, στις θερμίδες ενός cheese cake. Δεν είμαι παλαιοντολόγος, ούτε ηλίθιος να πιστεύω ότι η ζωή ήταν πιο γλυκιά, την εποχή των δεινοσαύρων. Κάποιο λάθος όμως σίγουρα κάνουμε, κάτι δεν διαβάζουμε σωστά στις οδηγίες χρήσεως. Μάλλον πρόκειται για μια οργανωμένη διαγαλαξιακή προπαγάνδα, ώστε να τυραννιόμαστε από τεχνητά υπαρξιακά κενά και να παραμιλάμε από φρίκη. Πώς αλλιώς θα βγάλουν χρήματα οι καλοσυνάτοι πνευματικοί άνθρωποι που δέχονται να μοιραστούν μαζί μας τα μυστικά της ευτυχίας; Βιβλία του τύπου, “Θεραπεία του στρες, του άγχους, της κατάθλιψης, χωρίς φάρμακα και ψυχοθεραπεία” πωλούνται σαν ζεστό ψωμί. Διαβάζοντας το “Ρόδινη Ζωή: Οδηγίες Χρήσης”, αποκτάς μέσα σε μια νύχτα τη σοφία ενός Αριστοτέλη, τους κοιλιακούς ενός Μπραντ Πιτ και τη μαγκιά ενός Βολταίρου, ο οποίος κάποια στιγμή αποφάσισε να γίνει ευτυχισμένος, ”γιατί κάνει καλό στην υγεία”.

Η παραίσθηση κρατάει δύο περίπου ώρες. Ακολουθεί κατακόρυφη πτώση στην πραγματικότητα κι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι το πνεύμα του Ράιαν Γκόσλινγκ ή της Κέιτ Μπλάνσετ σ’ έχει εγκαταλείψει, παθαίνεις το τζετ λαγκ της ζωής σου και σε πιάνει ο θρήνος του καναπέ: τέτοιες ώρες ακόμα και με το “Dancing with the stars”  ξεχνάς τα πάντα. Πόσο μάλλον με την υπερ(παρα)πληροφόρηση των ειδησεογραφικών εκπομπών. Μήπως όμως δε συμβαίνει τίποτα απ’ όλα αυτά και είμαι, απλώς, ένας γκρινιάρης σε κρίση πανικού; Ένας καινούργιος κατά φαντασίαν ασθενής; Ένας ταλαιπωρημένος που δε βλέπει γύρω του τίποτα άλλο, παρά μόνο συνωμοσίες; Μήπως αυτές οι δυστυχίες, δεν είναι απλώς τεχνητές αλλά και η πολυτέλεια ενός λαίμαργου κι αχάριστου ανθρωποειδούς; Όπως και να’ χει, ευτυχώς που υπάρχει η δουλειά και θα ξεχαστώ. Φεύγω αύριο για Νέα Υόρκη, έχω συνέντευξη με την Σκάρλετ Γιόχανσον…για καλές παραισθήσεις φημίζομαι. 

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.