Εγκλήματα πολέμου και αμυντικές συμφωνίες

 

Σοροί αμάχων που βρέθηκαν σε μαζικούς τάφους, κρατούμενοι που βασανίστηκαν, παιδιά που υποχρεώθηκαν να πάρουν το όπλο και να πολεμήσουν, πρόσφυγες που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, επιθέσεις σε σχολεία και νοσοκομεία, είναι μερικά από τα στοιχεία που παρουσιάζει η έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (OHCHR) για τη Λιβύη και δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγα 24ωρα.

Η έκθεση, αναφερόμενη στην περίοδο 2016-2019, κάνει σαφέστατα λόγο για «εγκλήματα πολέμου» για τα οποία ευθύνονται όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές, ο Λίβυος πρωθυπουργός Φαγιέζ αλ-Σαράϊ, και ο στρατηγός Χαλίφα Χάφταρ, συμπεριλαμβανομένων δυτικών χωρών (μεταξύ αυτών η Γαλλία και η Τουρκία) που παραβίασαν το Διεθνές Δίκαιο και συνέβαλαν στο διαμελισμό της χώρας.

Η έκθεση καταπέλτης, όμως, του OHCHR για την Λιβύη δεν σχολιάστηκε από κυβερνήσεις και αποσιωπήθηκε από τα περισσότερα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ.

Αντ΄ αυτού στην Ελλάδα πήρε μεγάλη δημοσιότητα η ελληνο-γαλλική αμυντική (βλ. πολεμική) συμφωνία για την αγορά φρεγατών και αεροσκαφών Rafale, που χαρακτηρίστηκε ως «μια πολιτική συμφωνία στρατηγικής σημασίας, ένα δεσμευτικό αμυντικό δόγμα που προβλέπει ρητά ότι σε περίπτωση πολεμικής απειλής κατά της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας, η Γαλλία θα προστρέξει στρατιωτικά προς ενίσχυση της Ελλάδας».

Και στην περίπτωση αυτή, όμως, αποσιωπήθηκαν από τις δύο κυβερνήσεις και πολλά κυρίαρχα Μέσα μερικά ουσιαστικά σημεία της συμφωνίας. Για παράδειγμα, η Γαλλία θα υπερασπιστεί την ελληνική επικράτεια και όχι τα κυριαρχικά δικαιώματα που προβάλει η Ελλάδα (6 ναυτικά μίλια στη θάλασσα, 10 ναυτικά μίλια στον εναέριο χώρο, ΑΟΖ). Συνεπώς το Παρίσι δεν πρόκειται να υπερασπιστεί την Αθήνα εάν η Άγκυρα αμφισβητήσει την ελληνική ΑΟΖ. Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να στείλει στρατό εκτός των συνόρων της, διότι υπάρχουν κοινά στρατηγικά συμφέροντα με την Γαλλία σε θέατρα επιχειρήσεων (Σαχέλ, αλλά και στη Λιβύη, στη Μέση Ανατολή, στον Περσικό Κόλπο).

Σ΄ ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία και χαρακτηρίζεται πλέον για την πολυπολικότητά του, η Αθήνα προφανώς πρέπει να κάνει στρατηγικές συμμαχίες. Είναι, όμως, εξίσου προφανές ότι δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος.

Δεν ήταν αρκετά τα παθήματα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ;

Γιατί αποκρύπτεται η αλήθεια για ό,τι συμβαίνει στην Λιβύη;

Δεν είναι αρκετή η κούρσα των εξοπλισμών Ελλάδας Τουρκίας τις τελευταίες δεκαετίες; Οι φορολογούμενοι πολίτες ακόμη πληρώνουν τις προηγούμενες αμυντικές συμφωνίες με Ηνωμένες Πολιτείες, Γερμανία και Γαλλία.

Οι μόνες που κερδίζουν είναι οι πολεμικές βιομηχανίες, το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα με τους αρχηγούς κρατών να λειτουργούν πλέον ως κοινοί dealers, δηλαδή ως εκπρόσωποί τους, αδιαφορώντας εάν οι στρατιωτικές επεμβάσεις θα προκαλέσουν εκ νέου εγκλήματα πολέμου και νέες ροές προσφύγων.

Για αυτό και είναι άκρως υποκριτικό να ισχυρίζονται ότι χάρη σ΄ αυτές τις συμφωνίες «συμβάλλουμε στην ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Ευρώπης και την ειρήνη σε όλον τον κόσμο».

Δείτε επίσης: