Εγκλωβισμένος στον ίδιο σου τον τόπο

Η ανακοίνωση του δήμου της Σαντορίνης που καλούσε χθες τους κατοίκους του νησιού να μείνουν στα σπίτια τους γιατί δεν υπήρχε επαρκής χώρος για εκείνους και για τους 17000 επισκέπτες των κρουαζιερόπλοιων που είχαν καταλύσει νομίζω πως είναι η πιο σοκαριστική παραδοχή του μη παρέκει. 

Σε έναν από τους πιο περίβλεπτους τόπους του πλανήτη η εικόνα του περισσεύματος για τους ανθρώπους που ζουν εκεί τη ζωή τους μοιάζει εφιαλτική.

Η Σαντορίνη είναι η μικρογραφία ενός νέου κόσμου. Που η φρενίτιδα του υπερτουρισμού προκαλεί τερατογενέσεις. Που η ακόρεστη δίψα για πλούτο, για έναν πλούτο που δεν έχει λογική, που δεν ζυγιάζει καμία συνέπεια,  οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο όλεθρο, στην μετατροπή των προορισμών σε δυστοπικούς ερειπιώνες που κάποτε άκμασε η ομορφιά, η αστική ζωή, η συνύπαρξη.

Κάθε μέρα που περνάει περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε τόπους που αποσύρονται οι αληθινοί τους κάτοικοι προς όφελος των εφήμερων. Οι τόπο αποκτούν βίαια ένα χαρακτηριστικό ανοίκειου. Στα ιστορικά κέντρα των πόλεων περιφέρονται ορδές ατέλειωτες ανθρώπων που μοιάζει να βρίσκονται σε ένα σαφάρι ανακαλύψεων, ενός trendy εστιατορίου, ενός hip μουσείου, ενός άγνωστου στενού που θα αποτελέσει το ιδανικό σκηνικό για μια σέλφι στο insta, ενώ οι πραγματικοί χρήστες τους βιάζονται να απομονωθούν μακριά σε προάστια, να αποποιηθούν του δικαιώματος τους να απολαμβάνουν τη ζωή τους στον τόπο που γεννήθηκαν ή επέλεξαν να κατοικούν. 

Από τις Βαλεαρίδες νήσους μέχρι το Άμστερνταμ και από τη Σαντορίνη μέχρι τη Βαλαωρίτου ακούγεται ηχηρά ένα φτάνει πια και μια απαίτηση για επιστροφή των τόπων πρωτίστως σε όσους τους στερούνται από τη βίαιη επέλαση μιας παγκόσια υστερίας, που προκλήθηκε μετά την πανδημία ως ανάγκη για ταξίδι. Μια αρχέγονη ανάγκη που όμως πλέον συμπεριλαμβάνει δισεκατομμύρια κόσμου που στοιχειωδώς μπορεί να ταξιδέψει. Αδιαφορώντας προφανώς για την κατάρρευση της καθημερινότητας των τόπων υποδοχής, των υποδομών και στο τέλος της μέρας της ίδια της γαλήνης των ανθρώπων. 

*Εικόνα: pexels