Eγώ η Άνθρωπος
Μέσα σε αυτό το σκηνικό του “Οργουελικού” δράματος που πρωταγωνιστήσαμε, οι γυναίκες κλήθηκαν να εφαρμόσουν στο ζενίθ, όλους τους ρόλους της σούπερ γυναίκας.
Οι κρίσεις αλλάζουν πολλά. Μαζί με την αλλαγή στην κανονικότητα, στις συνήθειες, στις σχέσεις, και στις δυναμικές της οικογένειας, άλλαξε και ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Οι κρίσεις προκαλούν εδραιωμένες πεποιθήσεις, προσκαλούν τη σκέψη μας να βγει λίγο από το καθημερινό της δρομολόγιο. Όσο πιο πολύ κλειστήκαμε σε κουτιά στην διάρκεια του Lockdown, τόσο πιο πολύ η σκέψη μας βγήκε από το δικό της. Ήταν κι αυτό μια διέξοδος.
Έτσι στην αλλαγή των δυναμικών, και των σχέσεων, ήρθε και η αναταραχή στη σκέψη και στις αντιλήψεις για τους ρόλους των φύλων, στα στερεότυπα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό του “Οργουελικού” δράματος που πρωταγωνιστήσαμε, εμείς οι γυναίκες κληθήκαμε να εφαρμόσουμε στο ζενίθ, όλους τους ρόλους της σούπερ γυναίκας που ως μεταφεμινιστική γενιά μεγαλώσαμε. Κληθήκαμε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας, (παλεύοντας τον χρόνο μπροστά στην οθόνη) να απολαύσουμε και να παραδεχθούμε φωναχτά πόσο ωραία ήταν που «ξαναγνωρίσαμε τα παιδιά» μας, να κάνουμε δημιουργικά πράγματα με την οικογένεια, να ανακαλύψουμε κοινά πράγματα με τους συντρόφους μας, να μείνουμε σε επαφή με την δουλειά όσες δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά (ή δεν θέλαμε), κι όλα αυτά χωρίς να αφεθούμε στον πειρασμό του φαγητού, αλλά διατηρώντας μια καλή εικόνα σώματος. Κάποιες τα κατάφεραν άριστα, κάποιες λίγο λιγότερο, κάποιες καθόλου.
Ανεξάρτητα από το βαθμό επιτυχίας ή όχι, αυτό το καινούργιο μέτρο ορισμού της γυναικείας ταυτότητας, αναζωπύρωσε το ερώτημα, μήπως η καραντίνα ήταν μια ευκαιρία να αναπροσδιορίσουμε τους ρόλους των δύο φύλων, μήπως χάσαμε μια πολύτιμη ευκαιρία να ορίσουμε εκ νέου τις σχέσεις, τους ρόλους, τις ιδιότητες; Μήπως τελικά αντί να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία κοινωνικογνωστικής αναδόμησης, απλά υπογραμμίσαμε στερεότυπα που ήδη υπήρχαν;
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου ξέσκισμα που τοιμάζω, για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού, για να πω το λόγο δικό μου, εγώ που ως τώρα υπήρξα για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,
εγώ πια δεν του ανήκω και πρέπει μονάχη να είμαι, εγώ, η άνθρωπος.
Ζωή Καρέλλη Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)
