Εγώ δεν συμφωνώ… αλλά αυτή είναι η άποψή μου

Ο τρόπος επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης έχει αλλάξει. Ζούμε στην εποχή των social media. Εύκολα, γρήγορα, πολλές φορές ανώνυμα, χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς να συνυπολογίζουμε το κόστος μπορούμε να δημοσιεύσουμε την άποψη μας για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας.

Όσο αυτό γινόταν στην παρέα, στο καφενείο, στο σαλόνι του σπιτιού και στο κυλικείο την ώρα του διαλείμματος από την δουλειά, η γνώμη αυτή παρέμενε σε έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Στις ημέρες μας ένα δημόσιο post είναι ικανό να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Αυτή είναι άλλωστε και η δύναμη του διαδικτύου έναντι των παραδοσιακών Μ.Μ.Ε. Δύσκολα μπορεί κάποιος να αφήσει απλά να ξεχαστεί ένα γεγονός είτε πρόκειται για σοβαρό έγκλημα, σκάνδαλο, παράπτωμα, δημόσια δήλωση. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν φωνή και είναι πολύ ισχυρή.

Παράλληλα είναι υπεύθυνα για το φαινόμενο του FOMO (Fear Of Missing Out, Φόβος μην χάσεις του τι συμβαίνει) που αντιπροσωπεύει την τάση που έχουν γεννήσει τα ίδια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και κυρίως το Facebook. Πρόκειται για την συνήθεια που έχουμε, πολλές φορές ασυναίσθητα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε να σχολιάζουμε τα πάντα από φόβο να μην μείνουμε απών – εκτός θέματος – εκτός επικαιρότητας. Είναι η νέα τάση να είμαστε συνέχεια συνδεδεμένοι για να παρακολουθούμε ανά πάσα στιγμή αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να το σχολιάζουμε, που στην περίπτωση του χρήστη μεταφράζεται σε “σκοτώνω την ώρα μου” – επηρεάζοντας πολλές φορές τους άλλους ακόμα και με πολύ αρνητικό τρόπο- και για τις εταιρίες όπως η Meta, Google σε δισεκατομμύρια δολάρια.

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα των ημερών που διανύουμε σε όλα τα Μ.Μ.Ε και σε όλες τις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι η συζήτηση γύρω από τον πολιτικό γάμο και την υιοθεσία παιδιών από ανθρώπους του ιδίου φύλου, που έχει ανακοινωθεί πως θα φέρει η ελληνική κυβέρνηση προς ψήφιση. Στο άκουσμα και μόνο της είδησης δεν υπάρχει παρουσιαστής οποιουδήποτε είδους ψυχαγωγικής, ενημερωτικής εκπομπής, ειδήσεων, ακόμα και αθλητικών θεμάτων που δεν θα ρωτήσει κάποιον καλεσμένο ζητώντας του να τοποθετηθεί επί του θέματος, άγνωστο αν αυτό συμβαίνει επειδή είναι επίκαιρο και πουλάει, απουσία άλλων εμπνευσμένων ερωτήσεων, για να φέρουν εξ απροόπτου τον καλεσμένο.

Σε πολλές των περιπτώσεων το βάρος ευθύνης πέφτει στον υπεύθυνο της εκπομπής διότι με την επιλογή καλεσμένων γνωρίζει την τροπή που μπορεί να πάρει η συζήτηση. Παραδοσιακά ένας ιερέας, ένας ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής, ένας πολιτικός αποτελούν την τριανδρία ενός πάνελ με ατάκες που μπορεί να αναπαραχθούν σε όλα τα social media.

Αλήθεια όμως, πόσο ηθικό είναι να καλείς κάποιον, να προσπαθείς να του εκμαιεύσεις μια απάντηση γύρω από ένα θέμα που δεν τον αφορά, δεν θα έπρεπε να έχει άποψη και μετά να τον πετάς βορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτός είναι ο τρόπος σήμερα να παραμένει ζωντανή η τηλεόραση.

Με το TikTok να αποτελεί το νέο trend παγκοσμίως, για να έχει λόγο ύπαρξης η κάθε Καινούργιου και ο κάθε Λιάγκας θα πρέπει να αναπαράγονται στα κινητά και τις εφαρμογές διότι στην πραγματικότητα κανείς δεν τους παρακολουθεί μέσα από την μικρή οθόνη όταν υπάρχει η ακόμα μικρότερη που ο καθένας κουβαλάει στην τσέπη του και μπορεί να χαζεύει οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Έτσι έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου και τροφοδοτούν τα social media με τα «σκουπίδια» που τόσο καιρό αναπαρήγαγαν μόνο μέσα από την τηλεόραση.

Το άλλο μισό της ευθύνης έχει ο καλεσμένος που στην ανάγκη του να υπάρχει και να παραμένει στην δημοσιότητα δέχεται να απαντήσει σε ερωτήσεις για θέματα που δεν τον αφορούν, δεν είναι ενημερωμένος και για τα οποία δεν του πέφτει λόγος.

Αρχής γενομένης οι ιερείς. Είναι άξιο απορίας γιατί υπάρχει αυτή η μανία να τους δίνεται το βήμα και γιατί οι ίδιοι με χαρά το αποδέχονται αφού γνωρίζουν πως οτιδήποτε και αν πουν αναφορικά με θέματα δικαιωμάτων θα καταλήξει στο κενό και θα τους εκθέσει. Είναι η δομή (όχι της πίστης που μιλάει για αγάπη και ειρήνη) της εκκλησίας τέτοια που στηρίζεται σε στεγανά, στερεότυπα, προκαταλήψεις, μισογυνισμό, φόβο και μένος για κάθε τι διαφορετικό για να διασφαλίσει την παντοδυναμία της, που και η πιο ήπια τοποθέτηση θα ακουστεί παράταιρη ειδικά όταν τα τελευταία χρόνια τα σκάνδαλα με αυτουργούς ιερείς σε θέματα βιασμών, σεξουαλικής παρενόχλησης, ερωτικών σκανδάλων, οικονομικής απάτης, κλοπής είναι πολύ συχνά στην διεθνή και τοπική ειδησεογραφία με τους πολίτες να είναι επιφυλακτικοί με τους εκπροσώπους των θρησκειών γενικότερα όταν στο όνομά της τελούνται μέχρι τις ημέρες μας τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει δικό της ανεξάρτητο δίκαιο του γάμου. Είναι υποχρεωμένη να συμμορφωθεί με το νόμο. Όταν θεσπίστηκε ο πολιτικός γάμος οι αρχικές προθέσεις της Πολιτείας ήταν να καθιερωθεί ως ο μοναδικός υποχρεωτικός γάμος που θα ορίζει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις αυτών που τον τελούν κάτι που τελικά δεν εφαρμόστηκε. Ο καθένας ανάλογα με την πίστη αν θέλει μπορεί να ευλογήσει το γάμο του με ένα τελετουργικό μυστήριο που δεν θα έπρεπε να αφορά την πολιτεία και τους νόμους. Ουσιαστικά όταν η θρησκεία ζητά να μην επιτραπεί ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών και υιοθεσίας απαιτεί να έχει λόγο στους νόμους τους κράτους, σε ποιες περιπτώσεις θα εφαρμόζονται και ποιους θα εξαιρούν.

Αυτοί που έχουν πραγματικά λόγο γύρω από το θέμα, δικηγόροι, νομοθέτες που το έχουν σπουδάσει, έχουν εμπειρία και είναι η δουλειά τους δεν ακούγονται ποτέ. Αντί αυτών καλούνται να πάρουν θέση οι παπάδες και στην καλύτερη περίπτωση από τον χώρο της νομικής ο Αλέξης Κούγιας γιατί για άλλη μια φορά θα προκαλέσει με τις δηλώσεις του. Η φωνή της λογικής δεν έχει ενδιαφέρον γιατί δεν πουλάει.

Αναφορικά με την show business το να ρωτήσει κανείς τον Φώτη Σεργουλόπουλο που έχει υιοθετήσει παιδί και ζει με τον σύντροφο του, τον Γιώργο Καπουτζίδη που μάχεται για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα είναι απόλυτα λογικό γιατί τους αφορά άμεσα το θέμα. Γιατί θα πρέπει να ζητάμε την γνώμη ηθοποιών και τραγουδιστών που ουδεμία σχέση έχουν και δεν τους επηρεάζει σε τίποτα η εφαρμογή ή μη εφαρμογή του νόμου.

Γιατί έχει βαρύτητα η γνώμη τους; Γιατί θα πρέπει να τοποθετηθούν και αυτοί και να ακούσουμε τι έχουν να πουν; Διόλου τυχαία φυσικά συνήθως ερωτώνται αυτοί που θα απαντήσουν ότι η θρησκεία δεν το επιτρέπει, ότι είναι ενάντια στην φύση μας ξεχνώντας πως η ομοφυλοφιλία συναντάται παντού στην φύση, είναι μέσα στην φύση σε αντίθεση με δεκάδες άλλα πράγματα που είναι δημιουργήματα του σε εισαγωγικά «πολιτισμένου» κόσμου όπως οι θρησκείες, οι πόλεμοι, ο φόνος, τα σύνορα και η ρίψη λουλουδιών και πιάτων στα μπουζούκια(για τους τραγουδιστές που κάνουν αναφορά στο φυσιολογικό).

Επίσης, εφόσον ένα παιδί γεννιέται με τεχνητή γονιμοποίηση και αυτό είναι αποδεκτό δεν στηριζόμαστε στην ίδια τη φύση την οποία άλλωστε την έχουμε προσπεράσει και σε άλλα ζητήματα της ιατρικής στα οποία αν έπρεπε να κάνει την δουλειά της θα αφήναμε τους ανθρώπους να πεθάνουν με φυσικό τρόπο χωρίς καμία παρέμβαση της ιατρικής επιστήμης που σώζει η επιμηκύνει τις ζωές των ανθρώπων.

Το ερώτημα που προκύπτει στην συνέχεια στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης είναι αν έχει ο καθένας το δικαίωμα να λέει την άποψή του. Μπορεί να λέει ο κάθε Οικονομόπουλος, Πάολα, Γρηγόρης Πετράκος, Σφακιανάκης την γνώμη του για θέματα που άπτονται των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Κανείς δεν τους το έχει απαγορεύσει. Όταν όμως αυτές λέγονται δημόσια, ανοίγοντας ένας διάλογο που μπορεί να οδηγήσει σε εκφάνσεις λεκτικής ακόμα και σωματικής βίας σίγουρα δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες. Όταν είναι ακραίες και υποκινούν σε βία πρέπει να καταδικάζονται. Για αυτό άλλωστε υπάρχει ο αντιρατσιστικός νόμος και θα πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση.

Ιδανικά θα έπρεπε να μην συζητάμε εν έτει 2024 αν όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι για το νόμο, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο.

Το νέο έτος θα περιμένω εκείνον τον καλλιτέχνη που θα βάλει τον παρουσιαστή στην θέση του και θα του υπενθυμίσει πως θα έπρεπε να τον ρωτάει πράγματα σχετικά με τη τέχνη του και για ζητήματα που γνωρίζει και τον αφορούν.