Εγώ θέλω να πετάξω

Η ανακοίνωση της διακοπής των πτήσεων της Swiss από τη Θεσσαλονίκη για τη Ζυρίχη από τον Οκτώβρη χθες, καθώς και της British για Λονδίνο από το Νοέμβρη και μιας σειράς ακόμα αεροπορικών εταιριών που συρρικνώνουν, αν δεν διακόπτουν εντελώς τις συνδέσεις τους με το αεροδρόμιο Μακεδονία, μόνο θλίψη προκαλεί.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από μια σειρά συγκυρίες που ξεκινούν πολύ πίσω στο χρόνο, είκοσι τουλάχιστον χρόνια πριν και δεν σχετίζονται μόνο με την κρίση.

Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας και το κλείσιμο τότε των βασικών οδικών αξόνων που ένωναν την πόλη παραδοσιακά με τα Βαλκάνια και επέτρεπαν το διαρκές αλισβερίσι με την Ευρώπη, ήταν το πρώτο μεγάλο πλήγμα. Ο μαρασμός του Λιμανιού, η αποβιομηχάνιση, το τέλος της υφαντουργίας και της βιοτεχνίας, η ανεργία, η έλλειψη δημοσίων έργων και υποδομών, έφεραν τον αυτισμό, το κλείσιμο, το συντηρητισμό, την εσωστρέφεια της πόλης.

Αν στα νεανικά μας χρόνια το Interrail για την Ευρώπη, οι βαλκανικές τσάρκες, οι συγγενείς που πηγαινοερχόταν με φορτωμένα αυτοκίνητα στη Γερμανία, o Άνεμος, το θρυλικό σαπιοκάραβο που μας πήγαινε στα νησιά το καλοκαίρι, σταματώντας σε όλο το Αιγαίο ήταν εικόνες που θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία, στα χρόνια των 90’s και των 00’s όλα άλλαξαν προς το χειρότερο.

Τα τελευταία χρόνια η αίσθηση ενός παραθύρου που ανοίγει, με όλα τα χιλιάδες προβλήματα που έφερε μαζί η Κρίση, χάρη στις πτήσεις που ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο της πόλης και που έδωσαν σε πολύ κόσμο τη χαρά του ταξιδιού και των ανοιχτών οριζόντων, τα κρουαζιερόπλοια που έφεραν στην πόλη τουρίστες, η Εγνατία οδός που σε οδηγεί στην Ηγουμενίτσα σε ελάχιστες ώρες και από κει στην Ιταλία, υπήρξαν μια παρηγοριά.

Επειδή όμως τις κατακτήσεις πρέπει να τις υπερασπίζεται κανείς, εδώ η χαρά κράτησε λίγο. Το Λιμάνι χωρίς σύνδεση με το Αιγαίο πλην των βορείων νησιών, οι αεροπορικές η μια μετά την άλλη αποχωρούν, οι δυνατότητες διαφυγής ελάχιστες. Και η πόλη μοιάζει ανίκανη να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα. Περιφερειάρχες, δήμαρχοι, επιμελητήρια, φορείς αντί να καθίσουν στο τραπέζι να συζητήσουν, να συμφωνήσουν και κυρίως να πράξουν όλοι μαζί στον τομέα της διατήρησης και κυρίως της επέκτασης των κεκτημένων απλά συνεχίσουν τις παλιές νοοτροπίες των διαφωνιών, των δημοσίων αντιπαραθέσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, της ατέρμονης και αδιέξοδης αντιπαλότητας.

Δεν ξέρω για κείνους αλλά εγώ θέλω να συνεχίσω να πετάω, να ταξιδεύω, να υποδέχομαι και να αποχαιρετώ, να ονειρεύομαι. Και θα αντιπαρατεθώ με τη φωνή μου στη νέα εξελισσόμενη πορεία της πόλης προς την εσωστρέφεια.