Είχαμε την ανάγκη να νιώσουμε περήφανοι
Ο επίλογος του πρώτου Europride της Ελλάδας.
Είναι από τις ημέρες του χρόνου που ξέρεις πως μέσα στο πλήθος, κανείς δεν θα σε κοιτάξει περίεργα για το τι φοράς και πώς είσαι βαμμέν@. Ξύπνησα με μία τρομερή διάθεση, τα τελευταία 7 χρόνια κατεβαίνω στην Parade μόνη λόγω δουλειάς, φέτος όμως ήμασταν 15 άτομα παρέα. Στέλναμε στις ομαδικές για μακιγιάζ και ρούχα, ποιος θα πάρει τα γκλίτερ, ποιος τα στρασάκια, τι θα γράψουμε πάνω στα χαρτόνια μας ποιο άρμα θα ακολουθήσουμε. Κάποιοι από εμάς ετερόφυλοι άλλοι ομοφυλόφιλοι, δεν είχε τόσο σημασία αυτό όμως, όσο το ότι γιορτάζαμε όλοι την αγάπη.
Καθώς βαφόμουν με την γαλάζια pigment σκιά μου, έβλεπα το αγόρι μου απέναντι που διάβαζε για την παρέλαση – η πρώτη του – με ρωτούσε με ενθουσιασμό τι σημαίνει το κάθε γράμμα του LGBTQIΑ+ και έδινα γεμάτες απαντήσεις, αισθανόμουν σαν να μεταφέρω την αγάπη μου για το κάθε πλάσμα ξεχωριστά, όσο η σημαία του περσινού pride ανέμιζε από το κλιματιστικό στην μολυβοθήκη του γραφείου.
Την κοιτά και μου λέει: “θα πάρουμε και την φετινή.” Χαμογέλασα σαν να μου είπε το πιο δυνατό σ’ αγαπώ του κόσμου όλου.
Κατεβήκαμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας μας, το θερμόμετρο έγραφε 37 βαθμούς, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει σε όλη την διαδρομή προς το πάρκο του Ξαρχάκου, στο μυαλό μου είχα όλους τους φίλους μας που ακόμη δεν έχουν κάνει coming out στην οικογένεια τους, εκείνους που ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα επειδή έδωσαν ένα φιλί στον δρόμο και τους άλλους που μας έδειξαν πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η ισότητα. Καθώς ο ιδρώτας κυλούσε σε όλο μας το κορμί και τα μάγουλα μας ήταν αναψοκοκκινισμένα, στον δρόμο βλέπαμε παντού κλούβες και αστυνομία – λογικό, σε μία πόλη σαν την δική μας που μετρά φρικτά ομοφοβικά περιστατικά – θα θέλαμε το pride να μην έχει προστασία αλλά αυτό δεν είναι εφικτό, γιατί ορισμένοι μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο πάρκο το κάθε περίπτερο είχε την δική του σημασία, ενημέρωση, face painting, σημαίες, βεντάλιες. Οι ξένοι είχαν εξαπλωθεί σε κάθε σκιερή γωνιά, παντού έβλεπες φως, άκουγες διαρκώς “happy pride” και σου έβγαινε αβίαστα η ανάγκη να αγκαλιάσεις όποιον ήξερες.
Θεαματικές drag queens, με ψηλοτάκουνα, υπέρλαμπρα μακιγιάζ, αψεγάδιαστες περούκες περπατούσαν ανάμεσα σου και σου έστελναν φιλιά και καρδιές, μικρά παιδιά με πολύχρωμα σημαιάκια κρατούσαν από το χέρι τις μαμάδες τους, νεαρά ζευγάρια αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν και ξάφνου η μεγάλη πολύχρωμη σημαία με τα εθελοντά και τα διοργανωτά του pride απλώνεται στην Τσιμισκή, υπό τον ήχο των Παραναουέ.
Η γιορτή μόλις ξεκίνησε, βαράμε την έναρξη με τις σφυρίχτρες και ξεκινάμε την παρέλαση που πραγματικά παρά την ζέστη δεν θέλαμε να τελειώσει. Μία κοπέλα έχει ζωγραφισμένο στην πλάτη της “love is love”, ένα αγόρι κρατά ένα πανό που γράφει “I love my moms”, μία μαμά με το παιδί της ανεβασμένο στους ώμους κρατά ένα χαρτόνι που γράφει “εγώ σ’αγκαλιάζω όπως είσαι”, ένα κορίτσι λέει σε ένα άλλο “φίλα με αγάπη μου, εδώ δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα”, δύο αγόρια σηκώνουν τις γροθιές τους με δακρυσμένα τα μάτια και λαμπερά χαμόγελα στα χείλη χαιρετούσαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες στα μπαλκόνια που χαμογελούσαν.
Παντού γύρω βλέπαμε μόνο εικόνες ευτυχίας, ακούγαμε την αγάπη, νιώθαμε όλα περήφανα. Τρεις ώρες περπατούσαμε για το κάθε χρώμα ξεχωριστά, στα άρματα των LGBTQIΑ+ στεκιών ένα μεγάλο πάρτι, αδιανόητος χορός μέχρι τελικής πτώσης.
Για μία ημέρα ήμασταν πραγματικά όλ@ ίσ@ και έβλεπα τα μάτια των φίλων μου να λάμπουν από την ελευθερία που κανείς δεν τους κατέκρινε κι έβλεπα τον σύντροφο μου να ανακαλύπτει τον κόσμο που αγάπησα εγώ κι έβλεπα γνωστούς μου να μου γνωρίζουν τις σχέσεις τους και να μην τους νοιάζει κι έβλεπα μικρά παιδιά να ανακαλύπτουν πως ο έρωτας δεν έχει φύλο, όσο κάποιοι αηδίαζαν με την εικόνα μίας πόλης που γέμισε φως και πετούσαν αυγά από τα μπαλκόνια, εμείς επουλώσαμε όλα τα τραύματα των ατόμων που σαν κοινωνία τους απομονώσαμε για χρόνια.
Ήταν μία από τις ομορφότερες παρελάσεις της ζωής μου, στην μνήμη όλων εκείνων που χάθηκαν στην τιμή της πιο σπουδαίας λέξης όλου του κόσμου. Η Ευρώπη ενώθηκε και έδωσε τον παλμό της ουσιαστικής καρδιάς στην πόλη μου κόντρα στην κανονικότητα που θέλουν να ορίσουν ορισμένοι. Είχαμε όλ@ την ανάγκη να νοιώσουμε περήφαν@ γι αυτό που καταφέραμε να γίνουμε.-
Υ.Γ. Καμία φορά αρκούν μερικές σταγόνες χρυσόσκονης για να αλλάξει ο κόσμος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
