Είδα απανωτά επεισόδια από σειρές που στα πρώτα λεπτά δεν με ενθουσίασαν

Ύστερα από μία περίοδο παύσης από σειρές και ταινίες στις streaming πλατφόρμες, και αφού βυθίστηκα στον κόσμο των βιβλίων, επέστρεψα δυναμικά και μέσα σε μία εβδομάδα “καταβρόχθισα” τρεις σειρές, με κοινά στοιχεία και παρόμοιους χαρακτήρες!

Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το Netflix δεν ανήκει πλέον στις αγαπημένες μου πλατφόρμες. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Αφενός εμφανίζει στον αλγόριθμό μου συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, αφετέρου γιατί οι παραγωγές του είναι πολύ φθηνιάρικες και ορισμένες φορές σου δίνουν την εντύπωση πως επαναλαμβάνονται. Επιπλέον, βλέπουμε διαρκώς τους ίδιους ηθοποιούς και Netflix συγγνώμη αλλά χρειαζόμαστε και φρέσκα ερεθίσματα!

Θα σας φανεί ειρωνικό, αλλά ψάχνοντας στον αλγόριθμο και σε όλα αυτά που μου… κρύβει “έπεσα πάνω” σε δύο σειρές που με ενθουσίασαν.

Ας ξεκινήσω λοιπόν από την πρώτη που παρακολούθησα σε μία ημέρα. “Δεν είσαι μόνη” . Ισπανική μίνι σειρά του Netflix, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Miguel Sáez Carral.

Η σειρά ακολουθεί την ιστορία μιας 17χρονης που καταγγέλλει μια σεξουαλική επίθεση στο Λύκειό της με την έρευνα ν’ ανατρέπει τη ζωή της και να δοκιμάζει τις σχέσεις της. Η Άλμα είναι πολύ εσωστρεφής, έχει δύο φίλες και κατά τα άλλα δεν αναπτύσσει εύκολα φιλίες. Στο σχολείο την βλέπουμε κυρίως μόνη και ντυμένη με ανδρικά ρούχα, ενώ πολύ συμμαθητές της την φωνάζουν φρικιό. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να καταγγέλλει βιασμό στην αστυνομία, όμως δεν γνωρίζουμε τίποτα για την σχετική υπόθεση και το τί έχει συμβεί το μαθαίνουμε στο τέλος της σειράς – στοιχείο το οποίο με κράτησε με ανοιχτά τα μάτια ένα ολόκληρο βράδυ και πραγματικά δεν με άφησε να κοιμηθώ. Σε κάθε επεισόδιο, θίγεται το ζήτημα κακοποίησης της γυναίκας, είτε ψυχολογικής είτε σωματικής. Κορίτσια γίνονται αποδέκτες γυμνών φωτογραφιών, πληγώνονται, παύουν να γουστάρουν την θηλυκότητα τους ή εγκλωβίζονται σε αυτήν και ελπίζουν σε μία δικαίωση.

Οι παράπλευρες ιστορίες, αυτές που αφορούν στις ζωές των εφήβων πρωταγωνιστών, δεν είναι πολύ συναρπαστικές, αλλά υπάρχουν αρκετές ανατροπές, αποτέλεσμα αυτού, η σειρά να σε κρατά με κομμένη σε κάθε επεισόδιο, όλοι οι χαρακτήρες της κρύβουν κάτι, οι σχέσεις τους αλλάζουν διαρκώς, ενώ ταυτόχρονα, μία αυτοκτονία είναι η αφορμή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο σχολείο. Μπορεί η πλοκή να έχει βασικούς χαρακτήρες έφηβα κορίτσια, όμως ως γυναίκα έπιανα τον εαυτό μου  να ταυτίζεται με καταστάσεις που έχω βιώσει στο πέρασμα των χρόνων. Πολύ δυνατή σκηνοθεσία, και αρκετά καλές ερμηνείες με μία υπόθεση που σου δημιουργεί διαρκώς ερωτηματικά.

Προφανώς όταν τελείωσα το “Δεν είσαι μόνη” έψαξα παρόμοιο περιεχόμενο και εκεί συνάντησα το “One Of Us Is Lying”. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο σειρές;

To γεγονός του ό,τι και οι δύο διαδραματίζονται σε σχολεία με παιδία 17-18 χρονών, τα οποία ο θάνατος τους συνδέει. Στο πρώτο επεισόδιο λοιπόν του “One Of Us Is Lying” βλέπουμε μία ομάδα 5 ατόμων σε μία αίθουσα του σχολίου να υποβάλλονται σε δραστηριότητες τιμωρίας ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Και στην αρχή, σίγουρα θα μπερδευτείς αρκετά με το πως είναι δοσμένες οι ζωές των πρωταγωνιστών, κάνε υπομονή!

Μέχρι που κάποιος από αυτούς πεθαίνει από αλλεργικό σοκ και φυσικά οι άλλοι 4 βρίσκονται κατηγορούμενοι για φόνο, η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Karen M. McManus. Το αγόρι που πεθαίνει όμως, γνωρίζει τα πάντα για όλους τους μαθητές του σχολείου και τα δημοσιεύει στο δικό του blog “about you” και με αυτό τον τρόπο οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της σειράς, φαίνεται να έχουν κίνητρο να τον σκοτώσουν, γιατί έχει αποκαλύψει όλα τα σκοτεινά μυστικά τους. Πραγματικά, δεν θα πιστέψετε ποιος τελικά σκότωσε το αγόρι και αυτή η ανατροπή είναι και ο λόγος που μας κάνει να βλέπουμε το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Και φυσικά αφήνει ανοιχτό κεφάλαιο για δεύτερη σεζόν, η οποία για εμένα είναι μακράν καλύτερη από την πρώτη.

Καθώς οι 4 της παρέας που ήταν κατηγορούμενοι για φόνο, σκοτώνουν κάποιον άλλον και προσπαθούν να συγκαλύψουν της πράξης τους. Όμως τότε, εμφανίζονται μηνύματα στο κινητό με το γνωστό παιχνίδι “someone says” που τους απειλεί να κάνουν ακραία πράγματα αλλιώς θα αποκαλύψουν το μυστικό τους. Όταν το ξεκίνησα πίστεψα πως θα είναι το κλασικό high school drama, όμως όσο κυλούσε η πλοκή, όσο γνωρίζουμε τις ζωές τους αντιλαμβανόμαστε πως το προσωπείο που φορούν κάθε μέρα στο σχολείο κρύβει πολλά περισσότερα από αυτά που θα ήθελαν να αποκαλύψουν. Οικογενειακά δράματα, καταπίεση, παραμέληση, τα εξαιρετικά υψηλά στάνταρτ των γονιών τους και φόβο να μην αποτύχουν, να μη μείνουν μόνοι. Με κέρδισε σίγουρα η πλοκή, η οποία απαρτίζεται από απανωτές ανατροπές, και στεναχωρήθηκα που δεν θα προχωρήσει σε τρίτη σεζόν αφού έχουμε αφήσει έναν φόνο ανοιχτό.

Ωστόσο, συγκινήθηκα πολύ με τους δεσμούς που ανέπτυξαν οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους και τελικά κατάφεραν να γεμίσουν τα κενά που τους δημιουργήθηκαν τόσα χρόνια.

Η αναζήτηση μου όμως δεν σταμάτησε εδώ -είπαμε είχα καιρό να λιώσω και να αφεθώ στον ορισμό του Netflix and chill- βγήκα από το Netflix και έψαξα στο Tik Tok αντίστοιχες σειρές κι έτσι συνάντησα το Cruel Summer και αλήθεια σκηνοθετικά τουλάχιστον έγινε μία από τις αγαπημένες μου σειρές, την οποία και βρήκα στο Amazon Prime Video.

Βρισκόμαστε στο 1993 στο Τέξας και η έφηβη Τζανέτ ξυπνά από τον μπαμπά της, την ημέρα των γενεθλίων της σε μια οικογενειακή παράδοση που κρατά χρόνια. Φορά ακόμη σιδεράκια στα δόντια και είναι όλο χαμόγελα και αισιοδοξία. Στο επόμενο πλάνο είναι και πάλι τα γενέθλιά της έναν χρόνο αργότερα αλλά αυτή τη φορά είναι το αγόρι της που θα την ξυπνήσει με ένα μεγάλο φιλί. Τα σιδεράκια έχουν φύγει και το ύφος του αθώου κοριτσιού επίσης. Κι έναν χρόνο αργότερα τα μαλλιά της έχουν κοπεί αγορές, το ύφος της είναι σκοτεινό κι ο πατέρας της την ξυπνάει για να την ενημερώσει ότι περιμένει να την δει η δικηγόρος της. Η υπόθεση αφορά την εξαφάνιση του πιο δημοφιλούς και όμορφου κοριτσιού του σχολείου που φέρεται να έχει απαχθεί από τον καθηγητή της όμως, όπως παρατηρούμε στην αρχή της σειράς η Τζανετ κάτι ξέρει ή μήπως όχι;

Η σειρά συνδυάζει pop teen drama και σκοτεινό μυστήριο με την σκηνοθεσία να κρατά την νοσταλγία της εποχής και στο σκοτεινό παρελθόν των πρωταγωνιστών τα έντονα χρώματα να εξαφανίζονται και να γίνονται μονότονα, άχαρα και μουντά. Η ιστορία του πετυχαίνει να εμβαθύνει στους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους και να κρατήσει το ενδιαφέρον σου για πολύ περισσότερο από όσο το αρχικό αίνιγμα του τι στ΄αλήθεια συνέβη εκείνο το καλοκαίρι έδειχνε ικανό να το κάνει.

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα του ό,τι πρέπει να δίνω ευκαιρίες στις σειρές που δεν με ενθουσιάζουν στην αρχή γιατί μπορεί να εξελιχθούν διαμαντάκια.

Και αν είστε στην φάση που είμαι εγώ κάντε έναν δώρο στον εαυτό σας και οργανώστε μαραθώνιο γι’ αυτές τις τρεις σειρές!