Είδαμε ένα επεισόδιο του First Dates και νοιώσαμε άβολα για τους συμμετέχοντες

Η ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα βελτίωσης της ποιότητας της. Ήρθαν ξανά στις μικρές μας οθόνες, ποιοτικές σειρές μυθοπλασίας που αγαπήθηκαν και εκτιμήθηκαν. Απολαύσαμε και πάλι σπουδαίους ηθοποιούς, έξυπνα σενάρια, ποιοτική σκηνοθεσία. Μπήκε και πάλι στην ζωή μας το “κάθε Πέμπτη στις 21:00 στην ΕΡΤ” και μία ολόκληρη οικογένεια τριγύρω στο σαλόνι να “αγωνιά” για το τι θα συμβεί στο επόμενο επεισόδιο.

Και όμως εκεί που λέγαμε ότι προσεγγίζουμε την τηλεοπτική όαση, τα reality συνεχίζουν να είναι εδώ.

Kυριακή βράδυ, «σκάει» στο instagram μου ένα video του luben από το (ας το ονομάσουμε τηλεοπτικό παιχνίδι) “First Dates”.

Το concept απλό. Σε ένα εστιατόριο στην Αθήνα, ένα κορίτσι περιμένει στο bar το «τυφλό» της ραντεβού, ενώ μιλάει με τον barman.

Οι σερβιτόρες την σχολιάζουν και η παρουσιάστρια περιμένει το αγόρι για να τον οδηγήσει στο κορίτσι.

Εκείνοι, ξεκινούν να μιλούν για πράγματα ανούσια που οριακά σου προκαλούν αμηχανία και προχωράνε στο φαγητό.

Στο κυρίως πιάτο, λοιπόν, βλέπεις τις κοπέλες να τρώνε διστακτικά, και σε όλα τα ζευγάρια να υπάρχει η κοινή αναφορά στην… πρωτεΐνη η οποία προφανώς γίνεται από τους άνδρες (γιατί φυσικά πρέπει να εντάξουμε στην συζήτηση, τη νηστεία, τους vegan και τους vegeterian επειδή είναι της μόδας).

Ένα reality απόλυτα ίδιο με την λειτουργία του tinder.

Ξεκινώ λοιπόν και λέω, ότι σήμερα οι ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις έχουν γίνει δύσκολες και εντελώς απρόσωπες.

Άνδρες και γυναίκες, ηλικίας από 23 έως 40, μπαίνουν σε καταστάσεις που ξέρουν πως δεν θα οδηγηθούν πραγματικά πουθενά.

Απελπίζονται, ίσως και λόγω του στερεότυπου και της άθλιας αντίληψης του “θα μονάσεις”.

Προβληματίζονται από τα σοβαρά περιστατικά βίας ανάμεσα σε ζευγάρια και δεν αφήνονται ελεύθεροι, δεν βγαίνουν από το… καβούκι τους γρήγορα.

Κάποιες φορές είναι μονόδρομος το να πας με τ@ πρώτ@ τυχαί@

Οπότε λοιπόν κάπου ανάμεσα στις ψηφιακές πλατφόρμες ήρθε και το “First Dates” για να μας υπενθυμίσει πόσο άβολα αισθανόμαστε στην ιδεά του πρώτου ραντεβού, στην εποχή μας.

Η επιλογή των χαρακτήρων και η σύνδεση των ζευγαριών δεν είναι τυχαία, οι συζητήσεις για χαμηλό iq προκαλούν μία τεράστια αίσθηση απελπισίας για το τί πραγματικά συζητιέται στο πρώτο ραντεβού και φυσικά σε απωθεί στο να κάνεις το επόμενο βήμα.

Καμία διαφοροποίηση με όλα τα προηγούμενα “αισθηματικά” reality που έχουμε δει στην μικρή οθόνη. Χονδροφοβία, σεξισμός, άκομψα σχόλια, νευρικότητα και ύφος χιλίων καρδιναλίων που αγγίζουν τα κενότητα του εγκεφάλου, σε κάνουν να νοιώθεις εκτεθειμένος για ακόμη μία φορά στον καναπέ σου.

Ένας νεαρός περίπου 20 λεπτά αφού είχε βρεθεί με την κοπέλα, την ενημερώνει πως πήγε τουαλέτα και… ξελάφρωσε.

Ένας άλλος λέει πως τα αγαπημένα του κατοικίδια είναι εκείνα τα περιστέρια που κάνουν… κολοτούμπες στον αέρα. Μία γυναίκα δηλώνει πως “οι άντρες πρέπει να πληρώνουν στο πρώτο ραντεβού γιατί αν δεν έχουν 5 ευρώ για έναν καφέ τότε τι να τους κάνεις” 

Ότι μέχρι σήμερα διαπραγματευόμαστε τέτοια πράγματα όταν ζητάμε την ισότητα με ξεπερνάει-. Συζητήσεις που πλέον δεν προκαλούν γέλιο, αλλά σε κάνουν να κοιτάς άβολα την οθόνη και να αναρωτιέσαι πού θα «πέσεις» πάλι στο επόμενο σου ραντεβού, διότι -αντικειμενικά μιλώντας- αυτή είναι η πλειοψηφία ανδρών και γυναικών σήμερα.

Μία ολόκληρη παραγωγή έχει λάβει αιτήσεις από ελεύθερα άτομα και μπλέκει τις ακριβώς αντίθετες προσωπικότητες στο βωμό της τηλεθέασης.

Γιατί πρέπει για μια ακόμη φορά να εκθέτουμε χαρακτήρες; Γιατί να μην δώσουμε την ευκαιρία σε LGTBQ ζευγάρια να είναι και εκείνοι πρωταγωνιστές σε κάποιο από τα «τυφλά» ραντεβού; Γιατί πρέπει όλη η Ελλάδα να δει ένα 21χρονο κορίτσι να απορρίπτεται από κάποιον;

Αναρωτιούνται αυτοί που μας «πλασάρουν» αυτό το τηλεοπτικό προϊόν πώς μπορεί να βιώσει την απόρριψη κάποιος;

Φυσικά, τα στερεότυπα περνούν και σε αυτό το “παιχνίδι”, διότι οι περισσότεροι άνδρες ρωτούν τις γυναίκες περί μητρότητας, ενώ ορισμένοι από τους παίκτες γίνονται προσβλητικοί πιστεύοντας πως έτσι θα δείξουν το “ευφυέστατο χιούμορ” τους.

Άνθρωποι χωρίς κανένα απολύτως κοινό, με διαφορετικές ζωές και πιστεύω συναντιούνται και σοκάρονται, στον αέρα ανεβάζοντας την τηλεθέαση.

Την οικοδέσποινα του reality την είχαμε συνηθίσει με ένα διαφορετικό προφίλ από αυτό που βλέπουμε στη συγκεκριμένη εκπομπή.

Άβολοι επίσης και οι κομπάρσοι που τρώνε στα γύρω τραπέζια και η κάμερα τους κάνει κοντινά στα κενά του χρόνου.

Μπήκα λοιπόν από περιέργεια να δω το πρώτο επεισόδιο και την έκλεισα στο πρώτο 20λεπτο, κυρίως γιατί έπιασα τον εαυτό μου να ταυτίζεται με τους παίκτες, άνδρες γυναίκες, να έχει το άγχος της πρώτης φοράς, να σκέφτεται υπερβολικά το τι θα πει, να τρώει λίγο, να κοιτά αμήχανα και να έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήσεις που πραγματικά ξεπερνούν ανθρώπινο νου και μπορεί ή μάλλον σίγουρα προσβάλλουν. Aνάμεσα στους παίκτες υπάρχουν ορισμένα παιδιά νεαρά τα οποία φαίνεται πως είναι απόλυτα «άβγαλτα».

Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο δεν χρειάζεται να εργαλειοποιούμε το flirt.

Θα έλεγα λοιπόν να αφήσουμε πίσω τα reality γιατί καλό δεν μας κάνουν και όταν πασάρουμε μία ιδέα αγορασμένη από το εξωτερικό να ξέρουμε που την πάμε, σεβόμενοι τις προσωπικότητες των ανθρώπων που έχουμε διαλέξει, γιατί αυτή την στιγμή στο συγκεκριμένο “παιχνίδι” παίζει μπάλα το αμήχανο βλέμμα, οι κλισέ προσβλητικές ατάκες και η απογοήτευση.

Για την ιστορία που οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται το 1991 έκανε πρεμιέρα το “Ραντεβού Στα Τυφλά”.

Η τότε οικοδέσποινα, η Βάσια Τριφύλλη, ποτέ δεν μας έκανε να αισθανθούμε αμήχανα.

Διαφορετικές εποχές, πιο αθώες.