Είμαι κι εγώ επαφή επιβεβαιωμένου κρούσματος

Πέρσι τον Δεκέμβρη ο COVID μου χτύπησε πρώτη φορά την πόρτα, βρέθηκα με την κολλητή μου την οποία και είχα να δω μήνες καθώς σπουδάζει σε άλλη χώρα, είχα ξεχάσει τα τσιγάρα μου αποτέλεσμα αυτού να καπνίσω από το δικό της, δυο μέρες μετά βγήκε θετική. Επτά ημέρες στην απομόνωση, rapid test αρνητική back to the normal life.

Τον Ιούνιο, γυρνάω από ένα ταξίδι μου και έχει έρθει ένας φίλος να στην πόλη, από την Αθήνα, βρισκόμαστε, πίνουμε έναν καφέ, καθόμαστε απέναντι σε απόσταση μισού με ενός μέτρου για περίπου 2 ώρες, κατά την διάρκεια των οποίων τον παρατηρώ πως είναι χλωμός και σκέπτομαι κουρασμένος από το ταξίδι θα είναι. Την επόμενη ημέρα κάνει rapid βγαίνει θετικό, άλλη μία φορά στενή επαφή κρούσματος, άλλες επτά ημέρες απομόνωσης άλλο ένα άγχος.

Πριν δυο εβδομάδες, βρίσκομαι με άλλη φίλη που είχα να την δω καιρό, καθόμαστε σε εξωτερικό χώρο δίπλα – δίπλα, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας (όχι όλη) εγώ φοράω KN95 πάραυτα αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε σταυρωτά, 4 ημέρες μετά μου στέλνει μήνυμα και μου λέει “βγήκα σήμερα θετική, νοιώθω πολύ άσχημα συγγνώμη.” Τί να πεις σε αυτό το μήνυμα, “συμβαίνουν αυτά”, επτά μέρες απομόνωση μάσκα μέσα στο σπίτι, ύπνος όλη μέρα μία έντονη κόπωση και όχι δεν ήταν επειδή βγήκα θετική, ήταν συναισθηματική, 4 self test και ένα rapid. Αρνητική και πάλι, έχοντας βιώσει όμως το απόλυτο άγχος του “μην τυχόν, και τι έκανα στους γονείς μου και και και…”.

Δύο χρόνια είμαι στενή επαφή επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, δύο χρόνια τώρα μου κόβονται τα πόδια, ανεξαρτήτως δόσεων εμβολίου. Αυτή τη στιγμή, είμαι τριπλά εμβολιασμένη και ενδεχομένως να με προστάτεψε αυτό από την τελευταία μου επαφή, στο άκουσμα ή στην ανάγνωση ενός τέτοιου μηνύματος όμως τα συναισθήματα σου κάθε φορά είναι το ίδιο παρανοϊκά και έντονα.

Και όχι αυτή τη στιγμή δεν θα κατηγορήσω κανέναν από τους συνομήλικους μου, ας το δούμε λίγο λογικά, είναι έγκλειστοι 2 χρόνια, και τους έχεις τα πάντα ανοιχτά τα Χριστούγεννα, ναι είναι σίγουρο πως θα βγούνε. Το γεγονός του ό,τι όλοι δεν διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο και κάποιοι από εμάς δεν πηγαίνουμε σε clubs και κέντρα διασκέδασης δεν σημαίνει πως δεν είμαστε υποψήφια κρούσματα. Σήμερα με πήρε μία φίλη και μου είπε πως είναι θετική και το μόνο που έκανε ήταν να φάει με 3 φίλους της σε τραπέζι εξωτερικού χώρου.

Αλλά σε αυτή τη φάση αξίζει να μιλήσουμε λιγάκι για τις τύψεις, υπάρχουν οικογένειες που τα παιδιά κόλλησαν τους γονείς και εκείνοι έσβησαν, υπάρχουν παιδιά που ό,τι κάνουν από το να δούνε έναν φίλο μέχρι το να πάνε για φαγητό το κάνουν με τύψεις και ενοχές για το τί θα τους ξημερώσει τις επόμενες ημέρες, υπάρχουν γονείς οι οποίοι είναι χαλαροί με την πανδημιακή φάση και υπάρχουν κι άλλοι που είναι αρρωστοφοβικοί. Όπως και να έχει το γεγονός του ό,τι είσαι 20-25 και βγαίνεις έξω για απλά πράγματα με πόσα ερωτηματικά, αμφιβολίες και σκέψεις στην πλάτη σου σίγουρα δεν είναι ενθαρρυντικό και ούτε δεδομένο παράλειψης.

Δεν είναι πια λίγοι μήνες υπομονής, είναι πολλοί. Είναι δύο χρόνια, βασικά είναι τα δυο χρόνια της μαρμότας, και πλέον δεν θεωρώ πως οι μικρές παύσης ζωής μας φέρνουν πίσω όλα εκείνα που χάσαμε. Το άγχος, η κατάθλιψη, η στασιμότητα, η έλλειψη της συντροφικότητας, η απόλυτη μοναξιά που βλέπεις να βιώνουν ο παππούς σου και η γιαγιά  είναι όλα τα αρνητικά συναισθήματα που κάθε μήνα έρχονται στην επιφάνεια, με ένα ακόμη επιβεβαιωμένο κρούσμα και σου χτυπάνε τόσο δυνατά την πόρτα που είναι αδιανόητο να τους πεις το “σκάσε”. Εξαφανίζονται μέσα σε 7 μέρες και επιστρέφουν και ξανά και ξανά.

Εχθές έλεγε ένας φίλος, πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Ίσως έχει δίκιο, ίσως το να είσαι στενή επαφή επιβεβαιωμένου κρούσματος, και να περιμένεις 7 ημέρες ένα αποτέλεσμα που θα καθορίσει τις δικές σου στενές επαφές να είναι μία δοκιμασία την οποία και πρέπει να περάσουμε όλοι. Ίσως αυτή η νέα καθημερινότητα θα πρέπει να γίνει συνήθεια, ίσως θα πρέπει να συνηθίσουμε τις εξόδους με ένα τεράστιο μην τυχόν να πλανάται, ίσως θα πρέπει να φοβόμαστε την επαφή με τους γονείς μας, ίσως τα μηνύματα της απόγνωσης που στέλνουμε καθημερινά μεταξύ μας να είναι μία μόνιμη κατάσταση της απελπισίας. Ίσως και όχι.

Εχθές έκανα ένα poll στο instagram της Parallaxi στο οποίο και ζητούσα από τους αναγνώστες μας να εξωτερικεύσουν όλα αυτά που νοιώθουν, 4 λέξεις επικράτησαν, αγωνία, μοναξιά, απελπισία, φόβος.