Είμαστε άνθρωποι, όχι τενεκεδάκια

Λέξεις: Κατερίνα Τριανταφυλλίδου

Είδαμε όλοι το βίντεο. Άντρας των ΜΑΤ εκσφενδονίζει χειροβομβίδα κρότου-λάμψης με στόχο τα πρόσωπα φοιτητών που διαδηλώνουν. 

Έτσι απλά. Σαν το παιχνίδι του Λούνα Παρκ με τα τενεκεδάκια: Σημαδεύεις, πετάς τη μπάλα, τα άψυχα αντικείμενα σωριάζονται στο έδαφος, πανηγυρίζεις. 

Όσο περισσότερα πέφτουν τόσο περισσότερο χαίρεσαι. Στα μάτια του εγκληματία αστυνομικού, οι φοιτητές είναι κάτι σαν τενεκεδάκια: Γι’ αυτόν απλώς δεν είναι άνθρωποι.

Το σκηνικό θυμίζει κάπως την επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη το 2012, όταν της πέταξε ένα ποτήρι νερό και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Το περιστατικό μου ήρθε ξανά στο μυαλό, τόσο λόγω της κίνησης του θύτη, όσο και επειδή υπήρξε η πρώτη απροκάλυπτη εκδήλωση φασισμού που με σόκαρε ως παιδί. Κάθε άνθρωπος έφριξε βλέποντας τη σκηνή αυτή, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. 

Γιατί πολύ απλά, αν έχεις φτάσει στο σημείο να μη σε αηδιάζει μια τέτοια πράξη έχεις απολέσει πλήρως αυτό που λέμε ανθρωπιά (άποψή μου, ελπίζω και πολλών άλλων). Μάρτυρες ακραίου φασισμού λοιπόν γινόμαστε ξανά, μόνο που αυτή τη φορά οι θύτες είναι οι επί τούτου απεσταλμένοι μπράβοι της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη και αντί για νερό εκτοξεύουν φονικά όπλα που σπάνε τα σαγόνια νέων παιδιών, γιατί φαίνεται τα χρησιμοποιούσαν για να φωνάζουν αντί για να μασάνε σανό. Είναι άλλωστε πάγια τακτική του συγκεκριμένου κόμματος να φιμώνει όποιον δεν αναπαράγει τα κηρύγματά του.

Σεβασμός προς τον Άνθρωπο λοιπόν είναι το ακριβώς αντίθετο: Είναι ο σεβασμός προς αυτό που μας κάνει ανθρώπους, δηλαδή προς την αυτόνομη, ελεύθερη σκέψη και βούληση του ατόμου. 

Δυστυχώς, η βαρβαρότητα σε βάρος φοιτητών στο ΑΠΘ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μίας συστηματικής και μεθοδευμένης υποτίμησης των νέων ανθρώπων, από τα σχολικά τους χρόνια ακόμα, με σκοπό να συνηθίσουν στην απανθρωπιά. Να μην έχουν ως ενήλικες καμία απαίτηση να τους φέρονται όπως τους αξίζει: Ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι εργοδότες τους, ούτε η αστυνομία, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε τα ΜΜΕ. Να μη διεκδικούν κανένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Να γίνουν τενεκεδάκια και με τη θέλησή τους.

Εκτός από το γεγονός ότι η Ελλάδα κατατάσσεται στις χώρες που επενδύουν το λιγότερο δυνατό στη δημόσια εκπαίδευση, είναι επίσης και η ευρωπαϊκή χώρα με το πλέον απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Είναι ένα σύστημα ολοκληρωτικά παραδομένο στην αποστήθιση, εχθρικό προς τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις τέχνες και προς κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης και σκέψης. 

Οι ελλείψεις, τα κενά, τα αφιλόξενα κτήρια είναι απλώς το περίγραμμα που πλαισιώνει την ανύπαρκτη ουσία της σημερινής ελληνικής “παιδείας”. Αυτό φυσικά δεν καταργεί τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλουν κάποιοι εκπαιδευτικοί και το μεράκι με το οποίο ασκούν το λειτούργημά τους, κόντρα στη στείρα εκπαιδευτική πολιτική που επιλέγει η πολιτεία.

Τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να ακολουθούν οδηγίες, να λύνουν ασκήσεις με βάση τύπους, να αποστηθίζουν όχι μόνο την ιστορία, αλλά ακόμα και επιχειρήματα για να τα “ξεράσουν” μετά στη λευκή κόλλα, ώστε να πάρουν ένα 17 ή 18 στο μάθημα με τίτλο “Έκφραση-Έκθεση” (εδώ γελάνε). Θεωρούν επίσης δεδομένο ότι, αν δεν έχουν λεφτά οι γονείς τους να τα στείλουν φροντιστήριο, δεν έχουν δικαίωμα στη γνώση. 

Οι νέοι μαθαίνουν να πετάνε την πιο φρέσκια, πλούσια σκέψη τους στα σκουπίδια. Η σκέψη αυτή είναι καταδικασμένη να απορριφθεί, να ανταμειφθεί με ένα 11 ή 13, σε αντίθεση με την άψογη αντιγραφή του περιεχομένου των απαρχαιωμένων σχολικών εγχειριδίων, για την οποία επιβραβεύονται με 20. Κάτι που στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα τιμωρείται ακόμη και με αποβολή.

Πώς σχετίζεται αυτό με τα εγκλήματα στο ΑΠΘ; Σεβασμός στον άνθρωπο σημαίνει σεβασμός στις σκέψεις και τις πεποιθήσεις του. Σημαίνει να τις λαμβάνει κάνεις υπόψιν, να τους δίνει αξία. Η βαθιά φασιστική πράξη του άντρα των ΜΑΤ συμβολίζει ολόκληρη την παθογένεια της χώρας μας στο κομμάτι της Παιδείας: 

Γιατί σε μία αληθινή δημοκρατία το σχολείο και το πανεπιστήμιο είναι για όλους το σπίτι της σκέψης και των ιδεών. Και εκεί δε θα τολμούσε κάποιος ούτε καν να πατήσει οπλισμένος. Την ώρα που στην Αμερική κλαίνε για τα χαμένα παιδιά που σκοτώθηκαν στο μέρος που θα έπρεπε να τους παρέχει τη μεγαλύτερη ασφάλεια, η ελληνική κυβέρνηση βάζει εν γνώσει της τη σωματική ακεραιότητα νέων ανθρώπων σε κίνδυνο. 

Η παρουσία δυνάμεων καταστολής στο Πανεπιστήμιο είναι ιεροσυλία. Μπορώ να φανταστώ από τώρα τα κόκαλα του Αριστοτέλη να τρίζουν την επόμενη φορά που κάποιο μέλος της ΝΔ θα τον επικαλεστεί για να συγκινήσει τους αρχαιολάτρες ψηφοφόρους του.

Πρέπει να απαιτήσουμε όχι μόνο να φύγουν τα ΜΑΤ, όχι μόνο να σταματήσουν οι βιαιοπραγίες σε βάρος φοιτητών μέσα στα ίδια τους τα πανεπιστήμια, αλλά αυτό που από συνήθεια ονομάζουμε “Παιδεία” στην Ελλάδα να γκρεμιστεί και να φτιαχτεί από την αρχή, έτσι ώστε να απευθύνεται σε έλλογα όντα και όχι σε εν δυνάμει υπόδουλους της κάθε εξουσίας.

*Η Κατερίνα Τριανταφυλλίδου μόλις ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές της στη Φιλοσοφία