Είμαστε η γενιά που δεν έζησε χαμό

Τη στιγμή που ήρθε στο κινητό μου το μήνυμα της Πολιτικής Προστασίας θα τη θυμάμαι για πάντα. Αυτός ο αργόσυρτος τρομακτικός θόρυβος, το περιεχόμενο, οι λέξεις που σε προσγείωναν στην πραγματικότητα θες δεν θες.

Πολλές φορές τις τελευταίες μέρες σκέφτηκα και κουβέντιασα με ανθρώπους συνομήλικους μου πως είμαστε μια καλομαθημένη γενιά. Που έζησε μια μεγάλη περίοδο γαλήνης, πάνω από τη μισή ζωή μας. Με διαλείμματα στρες και αβεβαιότητας (κρίση, γειτονική επιθετικότητα κλπ) δεν έχουμε πολύ δραματικές στιγμές να θυμόμαστε. Ευτυχώς.

Η πρώτη φορά που ένοιωσα ένα δυνατό κόμπο στο στομάχι ήταν στην Επιστράτευση του 74. Θυμάμαι τον πατέρα μου να φεύγει, να διαπιστώνουμε ότι έχει ξεχάσει την ταυτότητα του και να τρέχω στη στάση του αστικού, στον Άγιο Φανούριο να του τη δώσω. Εκείνη η στιγμή του αποχαιρετισμού, με την υποψία του παντοτινού κόντεψε να με τρελάνει.

Έκτοτε όμως διαχειρίστηκα τα περισσότερα δύσκολα με σχετική ψυχραιμία. Σήμερα νοιώθω έναν αδιόρατο φόβο. Φόβο όχι μόνο για ότι μας συμβαίνει και μας συμβαίνουν πολλά ταυτόχρονα, αλλά για ότι πιθανά θα αφήσουν πίσω.

Λένε πως κάθε γενιά ζει έναν πόλεμο, αυτός είναι τώρα ο πόλεμος της δικής μας γενιάς. Δυο μήνες πριν που βλέπαμε τις εικόνες στην Κίνα μας φαινόταν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που δεν μας αφορά. Σήμερα ξετυλίγεται εξαιρετικά άγριο παντού. Με χώρες που κλείνουν σύνορα, στρατιώτες να περιπολούν σε πόλεις της Ευρώπης και να συλλαμβάνουν όσους κυκλοφορούν άσκοπα, αεροπλάνα καθηλωμένα στο έδαφος, συστήματα υγείας να καταρρέουν, ανθρώπους να χάνονται διαρκώς. Και επειδή συνήθως οι τέλειες καταιγίδες είναι συνδυασμοί πολλών παραγόντων μέσα σε όλη αυτή την τρέλα στα σύνορα μας εξελίσσεται η επίδειξη δύναμης και παράνοιας ενός παράφρονα. Που κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί.

Το επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν οι αντοχές συστημάτων, αντανακλαστικών, ανθρώπων. Θα φτάσουμε στο ναδίρ της υπομονής, της ανθρώπινης ελπίδας.

Το πως θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη όρθιοι έχει να κάνει με την ψυχραιμία που θα δείξουμε, με την ικανότητα μας να παραμείνουμε ενωμένοι, με την αίσθηση του εμείς.

Κάθε γενιά ζει μια μεγάλη δοκιμασία τελικά στην ζωή της. Η δική μας είναι έξω από την πόρτα.