Είναι ο Παπακαλιάτης ο «Maestro» της (καλής) τηλεόρασης;

Ευτυχής στιγμή για την ελληνική τηλεόραση, είναι όταν όλα τα συστατικά ενός προγράμματος της, δεν προσβάλλουν και είναι άριστα “δεμένα” μεταξύ τους.

Μετά από αρκετά χρόνια από την τελευταία του τηλεοπτική δημιουργία, κι ενώ μεσολάβησε η εκπληκτική ταινία «Ένας άλλος κόσμος», ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επιστρέφει στην τηλεόραση με την πολυαναμενόμενη σειρά «Maestro».

Το βράδυ της Πέμπτης, στον τηλεοπτικό σταθμό που παραδοσιακά έχει χαρακτηριστεί από τα έργα του Παπακαλιάτη (και το αντίθετο σίγουρα), γίνεται πιο κινηματογραφικό από ποτέ, σε μία δουλειά που ο δημιουργός της φαίνεται να έριξε όλα όσα έχει μάθει, έχει δει, έχει νιώσει και αφουγκραστεί από την ελληνική κοινωνία και όχι μόνο.

Το “Maestro» είναι μια άκρως προσεγμένη δουλειά, με «δάνεια» και πρότυπα των παραγωγών του εξωτερικού, που από το μοντάζ, τη φωτογραφία του, τις μουσικές του (o Κώστας Χρηστίδης, μόνιμος πλέον συνεργάτης του, έχει κάνει σπουδαία δουλειά), τη διανομή των ρόλων, ακόμα και την αισθητική των αντικειμένων, των διαλόγων και των πλάνων δείχνουν την διάθεση που έχει ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός, αλλά και την ικανότητα του να γίνεται καλύτερος σταδιακά.

Το κεφάλαιο καστ, ίσως είναι το αποκορύφωμα αυτού του δημιουργήματος, καθώς μιλάμε για άριστη διανομή ρόλων, από διαφορετικών γενεών και καταβολών ηθοποιούς που όμως, με έναν μαγικό τρόπο, γίνονται οι ιδανικοί ερμηνευτές των χαρακτήρων και ένα σύνολο που δένει εξαιρετικά. Κάτι, που πολλές φορές είδαμε να καταστρέφει καλές δουλειές που, που ενώ είχαν μία ωραία βάση, οι ηθοποιοί τους δε μπόρεσαν να πείσουν. Από την σπουδαία Μαρία Καβογιάννη που δίπλα στον Παπακαλιάτη μεγαλουργεί (το έχουμε ξαναδεί), τον Φάνη Μουρατίδη, τον Γιάννη Τσορτέκη, τον Αντίνοο Αλμπάνη σε μία δυνατή στιγμή του και την αποκάλυψη Κλέλια Ανδριολάτου που με ευκολία μπορεί και γίνεται τη μία κορίτσι και την άλλη γυναίκα, μέχρι τους εξαιρετικους νέους ηθοποιούς Ορέστη Χαλκιά και Γιώργο Μπένο που θα παίξουν σημαντικό ρόλο τα επόμενα επεισόδια με έναν απαγορευμένο έρωτα για την μικρή κοινωνία των Παξών.

Ξεχωριστή θέση για όλους (το twitter την αποθέωσε) έχει η Χαρούλα Αλεξίου στην πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ως ηθοποιός πλέον, σε ένα ρόλο που, ήδη, δε μπορώ να φανταστώ κάποια άλλη να τον έχει. Αισθαντική, αστεία, τρυφερή και με ιδιαίτερη αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι, είναι σαν να σκιαγραφεί την αγαπημένη Χαρούλα που κι εδώ λάμπει και δίνει ακόμα έναν λόγο για να μένουμε τα βράδια της Πέμπτης απέναντι από τις τηλεοράσεις μας.

Το πρώτο επεισόδιο, ξεκίνησε με voice over της μικρής Κλέλιας και, όπως έχει πει ο Παπακαλιάτης, θα ακολουθήσουν επόμενα από άλλους χαρακτήρες, ουσιαστικά μοιράζοντας έτσι την οπτική των γεγονότων, σύμφωνα με τα μάτια κάθε ήρωα του αλλά και μία αφηγηματική διάθεση (που συναντάμε συχνά στον κινηματογράφο) που συνομιλεί με τον τηλεθεατή και, πολλές φορές – όπως έγινε κι εδώ – τον βγάζει από τα στενά πλαίσια της δικής του φαντασίας και τον τοποθετεί σε ένα ευρύτερο που τον αφήνει στα χέρια του δημιουργού.

Ερωτικές σχέσεις, ανθρώπινες, συναισθηματικές, βίαιες, λιγότερο ή περισσότερο βιωματικές για τον καθένα μας, φανταστικές ή αληθινές, όπως και να’χει, η μικρή κοινωνία των Παξών του «Maestro» δεν απέχει καθόλου από όλες τις άλλες, αστικές ή μη όπου άνθρωποι ερωτεύονται, ονειρεύονται, ανέχονται, επαναστατούν, κρύβονται μέσα σε μικρά τετραγωνάκια της ζωής τους.

Τετραγωνάκια, που ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, τόσο στον «Άλλο κόσμο» του όσο και στον «Maestro» του επιδιώκει να ανοίξει και να χωρέσει μέσα τους ακόμα πιο πολλές και, ίσως, πιο θετικές συμπεριφορές, ως πρότυπο και παράδειγμα μίας νέας κοινωνίας που πολλοί ονειρευόμαστε.

Μία σπουδαία παραγωγή που, όποιος κι αν είσαι – είτε βλέπεις Παπακαλιάτη είτε όχι – δεν γίνεται να μην του το «δώσεις» από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι όταν λέω τέλος, σίγουρα δεν εννοώ του πρώτου επεισοδίου, που έτσι κι αλλιώς είχε όλα τα συστατικά για να καθηλώσει, όσο για το σύνολο μίας δουλειάς που, σε αντίθεση με τα περισσότερα προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης, αξιοποίησε το χρήμα και τον χρόνο που χρειάζεται μία παραγωγή για να ανθίσει σωστά.

Η περίπτωση Παπακαλιάτης, θα μπορούσε σίγουρα να μελετηθεί παραπάνω τα επόμενα χρόνια, όπου το παιδί των «Μήτσων» κατάφερε να γίνει ένας ολοκληρωμένος δημιουργός των καλύτερων τηλεοπτικών προγραμμάτων της ελληνικής τηλεόρασης και όχι μόνο, σε ένα επίπεδο που δεν συναντάς. Ακόμα και ο χαρακτήρας που, με συνέπεια, κρατάει κάθε φορά για τον εαυτό του, που πάνω κάτω έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά, σίγουρα δεν ενοχλεί και ίσως, να τον κάνει πια και τόσο οικείο και αγαπητό (και) γι’ αυτόν τον λόγο. Από την άλλη, μη ξεχνάμε, ειδικά στα τελευταία του δημιουργήματα, ότι δεν επικεντρώνεται στον δικό του χαρακτήρα, αλλά δίνει τον ίσο χώρο και αέρα στους υπόλοιπους ώστε πολλές φορές να βγαίνουν πιο μπροστά από τη δική του ιστορία (άσχετα αν το twitter και οι παρέες λατρεύουν να σχολιάζουν όσα κάνει ο ίδιος).

Αυτή τη συνέπεια του λοιπόν, την έχει και σε όσα δημιουργεί. Κι αν κάτι είναι που θα μείνει από όλο αυτό, είναι σίγουρα η σπουδαία αισθητική και το υψηλό επίπεδο μίας δουλειάς που, καθόλου δε με νοιάζει, αν θα φέρει κάτι καινούριο, αλλά με ενδιαφέρει να το βλέπω και να μπορώ να νιώσω κάτι. Κι αυτό, το «Maestro» το κατάφερε ήδη από το πρώτο επεισόδιο, όταν άλλες σειρές δεν το καταφέρνουν ποτέ.