Εκεί κάτω στον Ουρανό

Γεωργία Συλλαίου: Εκεί κάτω στον Ουρανό (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) 2018

“Απρίλιος 2017 Δεν μου μιλάει κανείς. Δεν με θέλει κανείς. Έτσι, δεν χρειάζεται ούτε κι εγώ να μιλάω σε κανέναν ούτε να θέλω κάποιον. Φεύγω λοιπόν και περπατώ σαν τη γάτα στις στέγες τη νύχτα. Τριγυρίζω στα μπαλκόνια , ισορροπώ πάνω στα κάγκελα με τα βελούδινα πατουσάκια μου. Μετά κυλιέμαι στο αιώνιο χορτάρι. Οι πικραλίδες και τα μη με λησμόνει δεν τσακίζουν από το ελάχιστο βάρος μου. Ακονίζω τα νύχια μου σε κορμούς δένδρων χωρίς να τους πληγώνω. Τα μάτια μου φωσφορίζουν στο σκοτάδι, η τρίχα μου ορθώνεται από άγρια χαρά, ολομόναχη γελάω στο φεγγάρι κι οι μυτεροί μου κυνόδοντες γυαλίζουν. Κι έτσι φεύγω , απογειώνομαι εκεί κάτω στον ουρανό.”

Είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε για να του φυσά ο αέρας τα μαλλιά κι εκείνη με ένα τίναγμα, μια νότα απ΄ το λαρύγγι της να πυρπολεί τους αστερισμούς , να επανατοποθετεί τις μελωδίες στο σύμπαν, δίνοντας τους την μοναδικότητα που τους αξίζει και τα βράδια όταν επιστρέφει σπίτι της, με ανοιχτό παράθυρο να ακούει την θάλασσα και να ενεργοποιεί μνήμες και λέξεις, περιστατικά, ανθρώπους κι ιστορίες που αρνιέται να αποκολλήσει από την μνήμη της. Είναι ο τρόπος που έχουν τα αερικά να επιβιώνουν της σύγχρονης σκληρότητας. Είναι ο απολύτως ιδιωτικός τρόπος αυτοθεραπείας που έχει επιλέξει η κα Γεωργία Συλλαίου για να παραμείνει αλώβητη, ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά μιας ματαιότητας που έχει από χρόνια απαρνηθεί. Είναι ο τρόπος της, να μας δείξει την ομορφιά που έχουν τα απάτητα μονοπάτια της νιότης μας, που μόνο στα χρόνια της σοφίας μπορούμε να εκτιμήσουμε, να επανακαθορίσουμε την σημαντικότητά τους , να πιαστούμε από αυτά και να σωθούμε από τους γκρεμούς της ωριμότητας. Και το κάνει με έναν τρόπο τόσο ερμητικά προσωπικό σαν κάλεσμα στον αναγνώστη για συμμετοχή με τα πιο ταλαντούχα ανακλαστικά που του έχουν απομείνει.

Είναι σπουδαίο να περιγράφεις την μοναχικότητα απαιτώντας την συμμετοχή του αναγνώστη σου. Κι η κα Συλλαίου το κάνει αριστοτεχνικά. Δίνοντας μας ανάμεσα σε προσεγμένα διατυπωμένες προτάσεις, μια λέξη κλειδί, ικανή να ξεκλειδώσει τις δικές μας ανομολόγητες μνήμες. Τις δικές μας απροετοίμαστες ενοχές. Τη λύση στα άυπνα ενοχικά μας βράδια. Μα το πιο σπουδαίο είναι η δομή που έργου της. Μοιάζει σαν λιμπρέτο, εισαγωγή, πράξη Α, στάσιμο, ρετσιτατίβο. Πράξη Β, έναρξη, γεγονός Α, γεγονός Β, ιντερμέδιο, πράξη γ. Έξοδος.

“Το σώμα μου έχει καταγράψει και πόνο και επιθυμίες , αλλά θα σβηστούν όλα, για να επιστρέψει άγραφο κι ενδεδυμένο την άλλοτε περιφρονημένη και τώρα ένδοξη ταπεινότητά του σ’ εκείνη τη μία και μόνη μητέρα, σ’ εκείνη την άλλη πατρίδα , να μετρά και να διαμορφώνει τον δικό του χρόνο , να επουλώνει ήσυχα και στοχαστικά τα τραύματα. ” Η μια μεγάλη εβδομάδα που σπάει κάθε έννοια χρόνου, από την από toy όρους ομιλία ως την Σταύρωση με επίλογο μια Ανάληψη των από την αρχή ζητούμενων αγνώστων x δύο.

Σπάνια μου έχει συμβεί να διαβάζω και να νιώθω νευρικούς σωματικούς σπασμούς, όχι από την ένταση, μα από την λύτρωση. Σπανιότερα να έχω τόσο ταυτιστεί με συνθήκες πόνου κι ενοχών, που με τόσο υπαινικτικό τρόπο παρουσιασμένα καταγράφονται, σαν ένα κλείσιμο ματιού μόνο σε μυημένους. Θα μπορούσα να το ονομάσω ένα εγχειρίδιο σωτηρίας, αν δεν ήταν κάτι πολύ πιο σημαντικό απ΄αυτό. “Φεβρουάριος 1980 Μία από εκείνες τις ημέρες δεν άντεχε τα ρούχα της τα ρούχα που φορούσε.

Ήταν όλα πολυφορεμένα δηλαδή μεταχειρισμένα. Άρχισε λοιπόν να τα πετάει και ταυτοχρόνως έκλαιγε έβριζε από θλίψη και κυρίως θυμό. Έμεινε χωρίς ρούχα. Αλλά όμως κρύωνε πολύ. Γύρισε λοιπόν στα πεταμένα ρούχα και διάλεξε ένα. Το πιο παλιό ήταν το ρούχο που διάλεξε. Το φόρεσε και και και και και και σώθηκε. “Ο τρόπος που επιβιώνει κανείς μέσα από τις αναφορές, τις μνήμες, τις σκαναρισμένες σκηνές του βίου που τον σημάδεψαν, ώστε να δημιουργήσει ένα νέο ολωσδιόλου δικό του σύμπαν, πέρα από σχολές και τάσεις ,λογοτεχνικά τερτίπια και παιχνίδια επινόησης, ένα σύμπαν που ο ουρανός να είναι κάτω, εκεί κάτω βαθιά στην ηλικία που αφηνόμαστε να μας πληγώσουν, να μας πονέσουν, εκεί κάτω στην ασφυξία μιας αμίλητης νεότητας κι αυτή γαλήνια να ίπταται με τα μαλλιά φωτιά, να κυματίζουν στον αγέρα, σαν μια αχαρτογράφητη οσία των χρόνων μας ή σαν ξωτικό του ουρανού που βάλθηκε να μας σώσει βάζοντας μας στον δικό της δύσκολο, γεμάτο πεπαιδευμένη αυτογνωσία και ανελέητη αυτοκριτική, επουράνιο κόσμο της.

Η Γεωργία Συλλαίου γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε κλασική μουσική και τραγούδι στo Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και, ακολούθως, σύγχρονα μουσικά ρεύματα και θέατρο στην Αυστρία, στη Γερμανία και στην Ολλανδία. Έχει δημοσιεύσει λογοτεχνικά κείμενα στα περιοδικά “Εντευκτήριο”, “Δέκατα”, “Πανδώρα”, “Ένεκεν”, “Jazz & τζαζ”, “Θεσσαλονικέων Πόλις”, “Αναγνώστης”, κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής και έχουν εκδοθεί δώδεκα προσωπικά της CD. Το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων “Στο ακρωτήρι” (Εκδόσεις Οδός Πανός), κυκλοφόρησε το 2012.