Εκκρεμές

Οι αναμνήσεις της χρονιάς σε μένα, ήρθαν νωρίτερα. Άθελα και αβίαστα. Μερικές σκέψεις σε ένα μπαράκι στα στενά της Θεσσαλονίκης, με αδιάφορη συντροφιά. Ίσως αυτή την πυροδότησε. 27 του μηνός. Εκτελούσα μια έξοδο-υποχρέωση. Ο dj πίσω από το μπάρ, σε μια άβολη γωνία. Ένας πενηνταρης μουσάτος τύπος είχε αναγάγει τη βραδια σε κυνήγι των 80’s. […]

Parallaxi
εκκρεμές-10507
Parallaxi
1.jpg

Οι αναμνήσεις της χρονιάς σε μένα, ήρθαν νωρίτερα. Άθελα και αβίαστα. Μερικές σκέψεις σε ένα μπαράκι στα στενά της Θεσσαλονίκης, με αδιάφορη συντροφιά. Ίσως αυτή την πυροδότησε. 27 του μηνός. Εκτελούσα μια έξοδο-υποχρέωση. Ο dj πίσω από το μπάρ, σε μια άβολη γωνία. Ένας πενηνταρης μουσάτος τύπος είχε αναγάγει τη βραδια σε κυνήγι των 80’s. Δεν είχα γεννηθεί τότε. Μα κάπου ανάμεσα στους Zombies και την Donna Summer, εκεί όπου η συντροφιά μου σώπαινε, η μπύρα έβρεχε τα πνευμόνια μου και το τσιγάρο πότιζε τα μαλλιά μου, συνειδητοποίησα, ότι η χρονια τελείωσε. Ή τουλάχιστον τελείωνε.

Για μένα στις 7 Φεβρουαρίου ήταν μια όμορφη μέρα. Θυμάμαι ότι τότε γέλασα πάρα πολύ. Με φίλους. Από καρδιάς. Να και τώρα χαμογέλασα. Στη θύμηση. Για μένα στις 12 Απριλίου ήταν μια δύσκολη μέρα. Θυμάμαι οτι τότε πόνεσα πάρα πολυ. Με φίλους. Από καρδιάς. Να και τωρα δάκρυσα. Στη θύμηση. Γλυκό. Πικρό. Πικρό. Γλυκό. Δεν μ’αρέσουν οι ανασκοπήσεις. Ούτε η αλλαγή του χρόνου. Τη βρίσκω υπερτιμημένη. Στιγμές είναι που συνεχίζουν. Κλισέ λόγια, μιας κλισέ διαδικασίας.

Η συντροφιά μου, γύρισε και μου μίλησε. Μάλλον την εκνεύρισε η σιωπή μου. Πνιγμένη γυρνάω και την κοιτάζω. Συγκαταβατικά συμμετέχω. Η γλώσσα της σαλεύει με ταχύτητα.. Ακατάπαυστα. Δεν την παρακολουθώ. Απλά συμμετέχω. Ασυναίσθητα. Μηχανικά. Στο πρόσωπο της βλέπω συγκέντρωμένες εικόνες ενός έτους. Αφού δεν μπορώ να κοιτάξω αδιάφορα εδώ και εκεί, το μυαλό μου κάνει καμβά το πρόσωπό της. Το γέλιο της, η τσιριχτή φωνή της, ο ατσούμπαλος τρόπος που πίνει την μπύρα της, η μηδαμινή ουσία που βρίσκω στα λόγια της, φτιάχνουν ένα παζλ από ανθρώπους.

Αγαπώ. Μισώ. Ισχυρά. Ακούνητα. Την κοιτάζω κατάματα. Επίμονα. Στο δεξί της μάτι βλέπω πράγματα που με λύγισαν. Στο αριστέρο, που με αποτίναξαν στον αέρα. Ισορροπία. Αρπάζω το ποτό μου. Υγραίνω το στόμα μου. Δες θες να μάθεις τις σκέψεις μου. Βλοσυρές. Εναλλαγή. Ήρεμες. Το εκκρεμές μέσα μου. Ώσπου σταματά. Απότομα. Σαν έκρηξη. Με φυτίλι και σπίρτο τα λόγια της συντροφιάς μου.

-“Με παρακολουθείς;”

-“Μα φυσικά. Άκου τι μελωδικό τραγούδι αυτό. «What she said» απο τους Smiths το ξέρεις;”

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα