Εκλογές στην εποχή των social media

Του Στέφανου Σκλαβενίτη

Τόσος φανατισμός…Οποία απογοήτευση! Ναι, είναι οι δικές σου, οι δικές μου, οι δικές του οι αναρτήσεις που προκαλούν! Άλλοτε την λογική, άλλοτε την αντικειμενικότητα, άλλοτε τις αξίες μας. Και κάπου ανάμεσα οι προσωπικές σχέσεις που παλεύουν να σταθούν όρθιες ανάμεσα στη ρητορική του μίσους για τους άλλους, στην προπαγάνδα, στα παπαγαλάκια των ψευδών ειδήσεων.

Για να τα κάνουμε, όμως, πιο λιανά! Παλιά με τα πράσινα και τα μπλε καφενεία τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πόλωση για λίγο καιρό και μετά επιστροφή στην κανονικότητα, μέχρι να έρθουν οι άλλοι στην εξουσία.

‘Όλοι θα φάνε άλλωστε, ένας ένας στη σειρά του παρακαλώ…’ Όχι ότι δεν χαλούσαν και τότε οι σχέσεις από κομματικό φανατισμό, αλλά με μια σχετική ευημερία και τις πληγές του εμφυλίου να μοιάζουν πως έχουν επουλωθεί το πράγμα έφθινε.

Και τώρα; Αναλύσεις επί αναλύσεων για το κακό των άλλων (πάντα τα ποσταρίσματα είναι για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι άλλωστε, όχι πόσο καλοί είμαστε εμείς), αξιολογικές κρίσεις από ανθρώπους που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και το παίζουν αθώες περιστερές και απλά shares από χρήστες του διαδικτύου ανακριβειών, χοντράδων και ψεμμάτων. Και τα βλέπεις να ξεπηδούν κάθε μέρα στο timeline σου και αναρωτιέσαι εκπληκτος…

‘Μα, πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος, που τον έχω φίλο/γνωστό και μου έμοιαζε σοβαρός να είναι τόσο ψεκασμένος;’

Φυσικά, κανείς δεν λέει ότι έχεις δίκιο εσύ (ή εγώ) και όχι ο…ψεκασμένος! Ποιος είμαι άλλωστε να το κρίνω;

Όμως, τον φανατισμό μπορώ να τον κρίνω. Την έλλειψη επιχειρημάτων μπορώ να την δω. Την ανάγκη για πόλωση ήδη την φοβάμαι. Και το κυριότερο τον μη σεβασμό στην αντίθετη άποψη αρχίζω και τον τρέμω.

Που θέλεις να καταλήξεις θα μου πεις;

Αυτό το κείμενο έχει γραφτεί τόσο για σένα όσο και για μένα. Έχω άποψη και είμαι από τη μια πλευρά. Δεν είμαι όπου φυσάει ο άνεμος. Και γι’ αυτό όταν διαβάζω ηλιθιότητες- σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω- δεν αντέχω και θέλω να αρχίσω να ρίχνω τα unlike και τα unfollow με το τσουβάλι. Σε κάποιο βαθμό το έχω κάνει (πχ σε χρυσαυγίτες). Όμως, δεν παύω ακομα να αναρωτιέμαι ποιο το νόημα της απομόνωσης; Ο καθένας στο κουβούκλιο των ομοιδεατών του και μετά τι; Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι το σωστό…

Εσύ είσαι σίγουρος/η ότι είσαι νηφάλιος/α σε αυτές τις εκλογές;