Εκλογές στο ΑΠΘ

Μεταξύ αστείου και σοβαρού έχω πει πολλές φορές ότι εάν δεν υπήρχαν οι Πελοποννήσιοι βουλευτές, οι Πανεπιστημιακοί θα ήταν η χειρότερη ελληνική φάρα.

Το ξέρω, θα μου πείτε για τους καλούς δασκάλους, κ.λπ. Αυτά ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Οι πανεπιστημιακοί εδώ και χρόνια διαχειρίζονται λεφτά που η γενιά του Μαρωνίτη ούτε να τα φανταστεί δεν μπορούσε.

Εδώ και πολλά χρόνια οι θέσεις ευθύνης οδηγούν σε άλλες «καλύτερες» και παντελώς άσχετες με έρευνα και διδασκαλία. Υπουργεία, Ευρωβουλή ή και άλλα ξεροκόμματα.

Οι φετεινές εκλογές στο ΑΠΘ μόνο αποστροφή μπορούν να μου δημιουργήσουν. Πέρα και πάνω από ιδεολογίες (καλά, αυτές μας έχουν, όχι τελειώσει αλλά παντελώς «αποτελειώσει»).

Ο νόμος της άθλιας Υπουργού Παιδείας —που δεν ξέρει και δεν θέλει να μάθει— διαλύει το Πανεπιστήμιο που ξέραμε και αγαπάμε και το μετατρέπει σε μία αφόρητη γραφειοκρατία —πώς αλλιώς;— που θα ξεπουλήσει το άπαν σύμπαν έως και τα σώβρακά μας!

Συνασπισμοί ανεκδιήγητοι όχι στη βάση ιδεολογικών επιλογών, στη βάση μιας ακόρεστης δίψας για εξουσία.

Το Πανεπιστήμιο για μένα είναι αυτοσκοπός. Η αρχή, η μέση και το τέρμα μιας ζωής πλούσιας σε εμπειρίες, χαρές και επιτυχίες. Μετά την υπηρεσία σε θέσεις ευθύνης η δουλειά του πανεπιστημιακού δασκάλου είναι να επιστρέψει στη δουλειά του, όχι να γίνει κομματικό φερέφωνο και πολιτικός.

Μη με πιστεύετε, είμαι ιδεαλίστρια και ένα χρόνο πριν τη σύνταξη.

Καλά ξεμπερδέματα οι νεώτεροι συνάδελφοι!