Έξω κάνει μια παράξενα όμορφη Θεσσαλονίκη
Έξω το θαύμα συντελείται και σε κάθε κάδρο της πόλης υπάρχεις εσύ.
Έξω κάνει μια παράξενη ομορφιά. Ποτέ δεν εγκλωβίζεσαι σε αυτήν. Πάντα δραπετεύεις με τα πόδια. Την περπατάς και ξέρεις πού τα βήματα σε βγάζουν. Σε γνώριμα μέρη γεμάτα κόσμο που μαγικά, με μια σου κίνηση, εξαφανίζεις. Αρκεί να πετάξεις το βλέμμα σου δόλωμα στη θάλασσα. Να βάλεις στόχο το σημείο που το νερό συναντά τα σύννεφα, εκεί που ο ορίζοντας διευρύνεται και σε διευρύνει.
Έξω κάνει μια ομορφιά απόκοσμη. Είναι φορές που στέκεσαι ανεπαρκής απέναντί της. Δίνει απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έκανες και ζει τη ζωή που ονειρεύεσαι να ζήσεις. Στα χρώματα προσθέτει όλο το φως και το σκοτάδι που ξεκουράζεται στην πλάτη σου. Στ’ αρώματα, την αίσθηση του να μην νιώθεις μόνος.
Έξω το θαύμα συντελείται. Κάθε φορά που σκύβεις το κεφάλι σου σε μια φωτεινή οθόνη, κάθε φορά που ένα τσιγάρο δρόμος γίνεται hashtag, ένας άνθρωπος με χιλιάδες ιστορίες που θα λάτρευες σε προσπερνά. Μια μουσική φτιαγμένη από ήχους φυσικούς, από δρόμους και ανάσες, γίνεται θόρυβος πριν προλάβεις να την αποτιμήσεις.
Μέσα στην καθημερινότητα βυθίζεσαι. Η βαλίτσα στον διάδρομο περιμένει να αδειάσει απ’ την άμμο πριν κλειστεί για μια σεζόν στην αποθήκη. Οι ρυθμοί επανέρχονται στους κανονικούς σου παλμούς, οι καλοκαιρινές διακοπές προβάλλονται σε επανάληψη τις ώρες που ο ύπνος σου γίνεται δίκαιος και βαθύς.
Μέσα στην πόλη ανακτάται η τέχνη. Τις ώρες που ένα ραντεβού πραγματώνεται στα δυο του μέρη, σε μια χειραψία που σφιχτά αφήνει το σημάδι της. Τότε που ένα ποδήλατο ταξιδεύει πιο γρήγορα απ’ τον γλάρο και το παγωτό λιώνει στην χούφτα ενός μικρού παιδιού, η τέχνη πλάθεται από την αρχή.
Μέσα σε κάθε κάδρο υπάρχεις εσύ. Υπάρχει και η απειλή της απουσίας σου. Τα νήματα στο παιχνίδι που παίζεται τριγύρω δένονται στα χέρια τα δικά σου. Εσύ ορίζεις το φόντο και τα χρώματα, τις μυρωδιές και τις μελωδίες. Εσύ δίνεις τα μάτια για να ιδωθεί αυτή η πόλη ως ένα έργο που κάθε τέχνη το διεκδικεί.
Τις νύχτες μετράς ομπρέλες για να κοιμηθείς. Γίνεσαι μια κουκκίδα στον χάρτη που ψάχνει να φυλαχτεί απ’ τη βροχή. Παρατηρείς το βλέμμα που έχουν οι άνθρωποι μπροστά στο φωτογραφικό απόσπασμα. Πόσα δευτερόλεπτα κρατούν τα βλέφαρα ανοιχτά, πώς λύνουν αμήχανα τα χέρια. Μετράς χέρια για να κοιμηθείς: τα δικά σου εκτός τα υπολογίζεις.
Στην αποβάθρα βγαίνεις με το πρώτο φως της μέρας. Σε κάθε κίνηση που κάνεις, ένα ξύλινο δευτερόλεπτο τρίζει και χάνεται για πάντα σε χρόνους παρελθοντικούς. Μυστικά και ήσυχα, σκαλίζεις το μονοπάτι σου στις μύτες των ποδιών σου. Φτάνεις εκεί που το νερό σε έχει για καθρέφτη του. Στο πρόσωπό σου αντανακλώνται όλα τα κύματα που θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει.
Στο καράβι ονειρεύεσαι το ταξίδι σου. Η ζωή που κάνει κύκλους σε βρίσκει στην αφετηρία. Ξέρεις πως η γαλήνια θάλασσα όλα μπορεί να τα αντέξει. Φτάνει να το ζητήσεις και υιοθετεί με τυπικές διαδικασίες το ταραχώδες μέσα σου. Με το ένα χέρι στην τσέπη και μ’ ένα κέρμα στο άλλο, κάνεις μια ευχή που φτάνει μέχρι τον βυθό: να ανοίξεις τα μάτια και τα πάντα να βρίσκονται όπως τα άφησες.
Έξω κάνει μια παράξενα όμορφη Θεσσαλονίκη. Θα τη ζήσεις και φέτος;
