Έλαιον σπάνιον, έλεος ανύπαρκτο: μια καθημερινή ιστορία στο φόντο των εκλογών

Λέξεις: Αθανασία Θεοδωρίδου

Εισιτήριο για Ευρώπη, ξημέρωμα Δευτέρας. Εκλογές, δημοκρατία, έκφραση λαού λουόμενου γενικώς , στις θάλασσες, στα απόνερα, στους οχετούς που ξεπλένουν ότι απασχολεί την μειοψηφία που εκλέγουμε, αυτήν που δεν έχει αγοράσει ούτε ένα πακέτο μακαρόνια στο μπακάλικο˙ για το ελαιόλαδο ούτε συζήτηση, είναι πλέον όχι για το έλαιο αλλά για το έλεος.

Ελλάδα, Κυριακή αυτοδιοικητικές. Αναχώρηση από Δράμα για αεροδρόμιο Μακεδονία, Θεσσαλονίκη.

Δεν υπάρχει.

Σάββατο πρωί ηλεκτρονικό εισιτήριο από Δράμα Θεσσαλονίκη με το τελευταίο, ώρα αναχώρησης εννιά. Όλα καλά.

Σάββατο βράδυ, ταβέρνα, γύρος, σουβλάκι, επιβεβαίωση εισιτηρίου.

Δεν υπάρχει.

Μάλλον λάθος στο σύστημα, δεν είμαστε ακριβώς Ευρώπη παράλια γραφικά.

Κυριακή πρωί αξημέρωτα, τηλέφωνο. Δεν απαντάει, οκ έχουν δουλειά. Κυριακή αργά το πρωί δέκα μετά βίας, δεν υπάρχει δρομολόγιο, δεν υπάρχει επιβεβαίωση εισιτηρίου. Δεν υπάρχει τίποτα γενικώς.

Δεν υπάρχει.

Κυριακή ώρα έντεκα, απαντάει το τηλέφωνο. «Φυσικά και υπάρχει δρομολόγιο, αλλά όλα είναι κλεισμένα, δεν υπάρχει θέση»

«Μα το ηλεκτρονικό; Το έβγαλα αλλά δεν το καταχώρησε το σύστημα, πέντε ώρες μετά ήρθε η μη επιβεβαίωση».

«Πρόβλημα στο σύστημα, λυπάμαι.»

«Πώς θα φύγω; Σας καλώ εδώ και από νωρίς το πρωί, εχθές η ειδοποίηση για το ηλεκτρονικό που δεν καταχωρήσατε ήρθε την ώρα που εσείς ήσασταν κλειστά, πως θα με εξυπηρετήσετε;»

«Μια θέση ακόμα κενή στο προηγούμενο δρομολόγιο στις 6.45.»

«Μα ξέρετε για εμάς είναι πολύ νωρίς, θα επιθυμούσαμε να φύγουμε με το δρομολόγιο των εννιά. Άλλωστε κλείσαμε ηλεκτρονικό εισιτήριο. Μήπως θα έχει έκτακτο, είμαστε πολλοί άνθρωποι που δεν έχουμε καταφέρει ηλεκτρονικά να κλείσουμε;»

«Θα δούμε εκείνη την ώρα. Αν δεν σας βολεύει να φύγετε με το δρομολόγιο των 6.45. Αλλιώς Δευτέρα πρωί.»

«Μα ξέρετε χάνω πτήση. Κι είναι μόνο μια θέση που δίνετε.»

Σιωπή, απάντηση δεν υπάρχει. Θέσεις υπάρχουν αλλά πρέπει να διαμοιραστούν στα δρομολόγια σύμφωνα με το συμφέρον της εταιρείας, όχι του πελάτη. Που πληρώνει.

Καβάλα, εναλλακτική. Ηλεκτρονικό εισιτήριο δεν υπάρχει. Τηλέφωνο, αναμονή που εξαντλεί κάθε υπομονή.

Νομίζεις. Δεν φαντάζεσαι τι “σου ‘χει για μετά”.

«Καλησπέρα, δεν μπορώ να βγάλω ηλεκτρονικό εισιτήριο, θέλω να φύγω στις εννέα, μου λέει όμως πως μπορώ να πάρω το λεωφορείο από σταθμαρχείο Ελευθερούπολης. Μπορώ να κλείσω εισιτήριο από σας και να το πληρώσω με την επιβίβαση μου;»

Κενό.

“Δεν υπάρχει” η απάντηση.

«Δηλαδή;»

«Θα πάτε Ελευθερούπολη και θα ανεβείτε».

«Κι αν δεν υπάρχει θέση, γιατί λόγω της ημέρας μπορεί να είναι κατειλημμένες; Μπορώ να κάνω κράτηση;»

«Φυσικά όχι, το σύστημα μας έχει θέμα, δεν δουλεύει η ηλεκτρονική υπηρεσία από προχθές. Εισιτήρια μόνο διά ζώσης.»

Κυριακή πρωί, λαμπρή μέρα, φθινοπωρινή βόλτα παραλία. Μη προβλεπόμενη αλλά αναγκαία. Το διακύβευμα μεγάλο. Ξημέρωμα Δευτέρας πτήση, πρωί Δευτέρα δουλειά, μια ανάσα όλα, αλλά ακόμα μπορούμε να την παίρνουμε. Εμείς, οι άνθρωποι της ανάσας. Μπροστά στο γκισέ του ΚΤΕΛ Καβάλας, των εισιτηρίων για Θεσσαλονίκη, δια ζώσης.

«Παρακαλώ ένα εισιτήριο για Θεσσαλονίκη με το βραδινό δρομολόγιο των εννέα. Θα πληρώσω το ενιαίο αλλά θα επιβιβαστώ από Ελευθερούπολη.»

«Άαα, να έρθετε στις οκτώ και μισή το βράδυ, τώρα δεν μπορώ να κόψω εισιτήρια, το σύστημα έχει κάποιο πρόβλημα».

«Δε πειράζει, κόψτε χειρόγραφα, κάντε απλά κράτηση, ξέρετε έρχομαι από Δράμα, δεν μπορώ να είμαι απλά αυτή την ώρα εδώ αν δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα φύγω. Ήρθα μόνο για να βγάλω εισιτήριο. Γιατί δεν κάνετε έστω κράτηση; Να ξέρω ότι θα έχω θέση και δεν θα μου πουν στο σταθμαρχείο ότι είναι όλες κατειλημμένες;

«Θέση θα έχει».

«Το εγγυάται η εταιρεία, έχετε κάτι γραπτό να μου δώσετε γιατί πρέπει οπωσδήποτε να είμαι Θεσσαλονίκη το βράδυ. Έχω πτήση. Απ’ ότι βλέπω δεν έχετε καμία εικόνα, πως θα διασφαλίσω ότι θα ταξιδέψω;»

«Με καθυστερείτε έχω κόσμο να εξυπηρετήσω. Αυτό είναι.»

Πίσω απ’ το γκισέ κανείς. Δεν υπάρχει.

Ήλιος λαμπρός για δεκαπέντε Οκτωβρίου. Ήλιος χλωμός για μια χώρα και μια περιφέρεια που επιμένω να ψηφίζω. Ένα από τα παιδιά που η χώρα μου και η περιφέρεια μου με πέταξε απλά στον κάδο. Και επιμένει να με τοποθετεί εκεί. Το εισιτήριο δεν ήταν καν για μένα.

Η Καβάλα των Airbnb, των διαφημίσεων για τον τουρισμό και την εξυπηρέτηση, χλεύασε έναν άνθρωπο που ήθελε να χρησιμοποιήσει την δημόσια συγκοινωνία. Έναν Ευρωπαίο υπήκοο που του υποσχέθηκε τα πάντα ως προορισμό και έδωσε το απόλυτο μηδέν στην εξυπηρέτηση. Οκ, δεν ήταν Βαλκάνιος για να έρθει με το SUV.

Δεν υπάρχει.

Δράμα, ευτυχώς βρέθηκε φίλος και μεσολάβησε για να δοθεί το πολυπόθητο εισιτήριο.

Ιδιωτικές επιχειρήσεις, ΚΤΕΛ. Επιχορηγούμενες για κάθε απλή μετακίνηση “άγονων” διαδρομών και «γόνιμων» επιχορηγήσεων.

Δεν υπάρχει.

Διαπόμπευση του επιτελικού κράτους που δεν νοιάζεται για τίποτα πέραν του επιθέτου, που δεν το  απασχολεί καμιά καθημερινότητα πέραν της πολύτιμης δικής του, της αδιάρρηκτης.

Δεν υπάρχει. Στη Ελλάδα του 2023 πρέπει να έχεις “μιαν άκρη” για να πάρεις το λεωφορείο της γραμμής. Το οποίο πληρώνεις στο ακέραιο. Κι εγώ ντρέπομαι που αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο τον κοινό φίλο για να ταξιδέψει ο φίλος που δικαιωματικά έπρεπε να μπορεί να έχει ένα εισιτήριο. Στην Ευρώπη, όχι στη χώρα μου που το μπόι της δυστυχώς είναι πιο χαμηλό κι απ’ τη Δύση που επαίρεται πως ανήκει κι απ’ την Ανατολή που χλευάζει πως ζει στον μεσαίωνα.

Δεν υπάρχει.

Την ημέρα που εκλέγουμε δεν μπορούμε να είμαστε ούτε καν το πορτοφόλι μας, πολλώ δε μάλλον  όταν είμαστε ο “κυρίαρχος λαός”.

Τελικά μάλλον η «κυριαρχία» μας έχει εκπέσει στις εγγραφές των social media, ανέξοδη κι ανώφελη. Εκτός από την ματαιοδοξία μας στην κυρίαρχη εικόνα δεν αλλάζει και δεν επηρεάζει καμία παχιά πέτσα. Απλά τις καταπίνει αμάσητες. Αναζητώντας καθαρτικά για την χώνεψη.

Υστερόγραφο: Αεροδρόμιο Μακεδονία. Check in, ok. Πριν την επιβίβαση, ερώτηση: «έχετε κάτι σε μέλι ή μαρμελάδα στην αποσκευή;» «Ναι, ένα κιλό μέλι, το έχω δηλώσει». «Α, δεν γίνεται, κατάσχεται»…… άλλος διάλογος δεν μπορούσε να υπάρξει γιατί απλά η πτήση έφευγε…. Μ’ όλες τις υγείες μας!