Έλεος!

Πόσο μπορεί ακόμα ν’ αντέξει αυτός ο λαός; Πόσο μεγαλύτερη ανοχή να δείξει; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτός ο εμπαιγμός; Άφωνοι, θυμωμένοι, απελπισμένοι, αγανακτισμένοι παρακολουθούμε εδώ και μια βδομάδα την απόλυτη αυτοαπαξίωση του πολιτικού μας συστήματος. Κι ενώ τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και τη νηφαλιότητα του μυαλού σου, κι ενώ λες και ξαναλές δυνατά -για να τ’ ακούσουν όλοι- πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, πως διαφωνείς μ’ αυτούς που μουτζώνουν το κοινοβούλιο και φωνάζουν πως πρέπει να καεί, γίνεσαι ξαφνικά θεατής μιας απίστευτης παρωδίας.

Δυο –ο θεός να τους κάνει- αρχηγοί, αρνούνται πεισματικά να τα βρούνε. Χτυπούν τα ποδαράκια τους επιμένοντας να γίνει το δικό τους. Δημοσιογράφοι τρέχουν αλαφιασμένοι αναμεταδίδοντας ανά ώρα «καυτά νέα», «δραματικές εξελίξεις», «αποκλειστικές πληροφορίες» που… σπεύδουν οι ίδιοι να διαψεύσουν μετά από δέκα λεπτά. Αξιωματούχοι, μεγαλοσχήμονες και μη, συνεντευξιάζονται και αναλόγως τοποθετούνται, ενώ πρώην και μελλοντικοί υπουργοί ανερυθρίαστα σχολιάζουν την καυτή επικαιρότητα. Σίγουρες πληροφορίες διαψεύδονται για να αποδειχτεί ότι μπορεί να ήταν και ράδιο αρβύλα. Ένας ολόκληρος λαός παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα να χορεύουν πάνω στο κουφάρι του κι αναρωτιέται: Κανένας σοβαρός δεν υπάρχει;

Την ώρα που τέλειωνα αυτές τις γραμμές οι δημοσιογράφοι των καναλιών επαναφέρουν (μακάρι!) τη λύση Παπαδήμου. Εδώ μπήκαμε…