Ελεύθερη Πτώση

Λέξεις: Μιχάλης Παπούλιας

Αν κάποιος μας έλεγε το 2008, (μετά την έλευση του ευρώ και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων), ότι οι επόμενες δύο δεκαετίες μας επιφυλάσσουν κολοσσιαίες αρνητικές εκπλήξεις μάλλον θα τον κοιτούσαμε όλοι σαν εξωγήινο. 16 χρόνια αργότερα, το 2024, ο τύπος αυτός πιθανόν είναι γκουρού των “αγορών” ενώ εμείς συνεχίζουμε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας.

Η ελεύθερη πτώση, στην οποία βρισκόμαστε από τότε, δεν έχει σταματημό κι αυτό το βαρέλι, στο οποίο αναφερόμαστε όλοι αρκετά συχνά, δεν έχει τελικά πάτο. Οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, αξιακή, ηθική κι ότι άλλου είδους θέλετε είναι η ελεύθερη πτώση μας. Σε όλα τα επίπεδα πέφτουμε με φόρα και κρότο. Και θα έλεγε κάποιος (άλλος αυτή τη φορά, όχι ο …γκουρού που έλεγα στην αρχή) πως κάπου θα σταματήσουμε βρε αδερφέ, κάπου θα τελειώσει η κατρακύλα.

Φευ όμως, συνεχίζουμε κάθε χρόνο και πιο χαμηλά με, αν είναι δυνατόν, μεγαλύτερη φόρα! Αποκτήσαμε ροπή προς τα κάτω! Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν «μιλούσαμε» ή ότι δεν «μιλάμε» όλα αυτά τα χρονιά. Πολλά είπαμε και γενικότερα πολλά ειπώθηκαν, αλλά αμφιβάλω αν τελικά βοήθησαν σε κάτι.

Ο Τζούλιαν Ασάνζ έχει πολλά να πει γι’ αυτό. Η πραγματικότητα λοιπόν λέει ότι τα τελευταία 16 χρόνια, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι είναι να επιβιώνουμε, μ’ ότι μπορούμε κι όπως μπορούμε. Η επιβίωση είναι η μόνη μας κι αναγκαστική επιλογή. Εκτός πια αν ανήκεις σ’ εκείνη την «ανώτερη κάστα» ανθρώπων που είναι κοντά στην εκάστοτε εξουσία και «ρουφάει» ζωή από τους …. «κρατικούς χυμούς». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ρουφάει τη δική μας (ή από τη δική μας) ζωή, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Την παραπάνω περιγραφή δεν την κάνουν τα κανάλια ή οι εφημερίδες ή το διαδίκτυο, (αν και πάντα υπάρχουν φωνές και πένες που τα λένε αυτά). Το λέει η πραγματικότητα που βιώνουμε. Στην υγεία, στην εκπαίδευση, στα οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, στα σουπερ μαρκετ, στην οικονομία, στην καθημερινότητά μας. Παντού. Η ανωτέρω διαπίστωση είναι ίσως κυνική κι απαισιόδοξη, τοποθετώντας όμως σ’ αυτή τη δική μας εξίσωση και όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, τότε εκτιμώ ότι είναι η μόνη διαπίστωση που υπάρχει. Είμαστε γενικώς σε ελεύθερη πτώση και δεν είναι μόνο Ελληνικό το φαινόμενο αυτό. Μάλλον είναι μια συλλογική και παγκοσμιοποιημένη κατάσταση από την οποία δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσαμε να βγούμε. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αλεξίπτωτο ή κάτι που θα μας φρενάρει.

Διάβασα μια είδηση χθες σχετικά με το νέο ταχύτατο δίκτυο που είναι στα σκαριά και θα ‘ρθει κι αυτό στις ζωές μας. Σκέφτηκα πως “ναι αυτό είναι το πρόβλημά μας, το αργό ίντερνετ, ότι η πληροφορία δεν ανεβαίνει γρήγορα”!! Εν τέλει όσο περνάει ο καιρός μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τους μουσικούς της ορχήστρας του Τιτανικού. Ή ήταν εξαιρετικά ευσυνείδητοι εργαζόμενοι, ή δεν είχαν καταλάβει τι έρχεται, ή αποφάσισαν ότι αφού έρχεται το τέλος ας το απολαύσουν, ή ήταν απλώς ηλίθιοι! Εμείς τι από όλα αυτά είμαστε;

*Ο Μιχάλης Παπούλιας είναι βιβλιοπώλης