Ελλάδα, η χώρα του φωτός

Ελλάδα, η χώρα του φωτός. Ας αναλύσουμε σε μερικές γραμμές την επικρατούσα κατάσταση στη χώρα της δημοκρατίας, των τεχνών, της φιλοσοφίας, του αθλητικού ιδεώδους. 

Γυναικοκτονίες. Ο όρος δεν υπάρχει καν στο λεξικό του Word, είναι υπογραμμισμένος με κόκκινο χρώμα. Στην Ελλάδα, λοιπόν, ακούμε σχεδόν κάθε εβδομάδα και από μια στυγερή δολοφονία που αφορά ζευγάρια. Το γένος της λέξης «θύτης» συμφωνεί και με την πραγματικότητα. Η ελληνική δημοσιογραφία επιλέγει να χρησιμοποιεί όρους όπως «έγκλημα πάθους», «συζυγοκτονία» κ.ά. Δε θα προβώ σε κριτική της επιλογής αυτής από τα ΜΜΕ καθώς δεν είμαι επαρκώς ενημερωμένος για την νομοθετική αναγνώριση του όρου και δε θα ήθελα να μπερδέψω τις ευθύνες των εξουσιών. Ωστόσο η ουσία είναι η ίδια και είναι λυπηρή. Πώς γίνεται εν έτει 2021 άντρες να σκοτώνουν γυναίκες επειδή καταλαβαίνουν ότι δεν υπόκεινται οι γυναίκες στην πλήρη εξουσία τους; Είναι εσωτερικευμένα κοινωνικά στερεότυπα; Είναι ψυχική πάθηση που σχετίζεται με το φύλο μιας ανθρώπινης οντότητας; Κι αν ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα, αυτή η «ασθένεια» μάλλον είναι πολύ ισχυρή μιας και οι αναφορές τέτοιων συμβάντων, πληθαίνουν. 

Αθλητισμός. Στο Τόκιο διαδραματίζονταν λίγες μέρες πριν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ένας θεσμός που ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα το 776 π.Χ. και που έχει αναβιώσει από τα τέλη του 19ου αιώνα. Και για ακόμα μια φορά μάθαμε ότι η πολιτεία θεωρεί αθλητισμό τις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις και τίποτα άλλο. Γίναμε μάρτυρες μιας συνταρακτικής συνέντευξης, στην οποία ο Θοδωρής Ιακωβίδης με δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τον χώρο του καθώς δεν μπορούσε να στηρίξει οικονομικά την προσπάθεια του. Γιατί η χώρα που γέννησε τον μεγαλύτερο αθλητικό θεσμό, η χώρα που γέννησε τον ίδιο τον αθλητισμό, δεν φέρεται καλά στα παιδιά της; Γιατί οι κυβερνήσεις συγχαίρουν τους αθλητές και μιλούν για εθνική υπερηφάνεια όταν στην πραγματικότητα το μετάλλιο οφείλεται αποκλειστικά στον αθλητή; Και κυρίως, γιατί περιμένουμε από τους αθλητές να μας προκαλέσουν θετικά συναισθήματα, να μας δώσουν εθνικές χαρές όταν το μόνο που εισπράττουν είναι εθνικές πίκρες; 

Φωτιές. Παρακολουθούμε εδώ και πολλές μέρες τη χώρα να φλέγεται. Τεράστιες εκτάσεις καίγονται, το οικοσύστημα καταστρέφεται, ζώα πεθαίνουν. Περιουσίες γίνονται στάχτη μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Ο κόσμος κλαίει για τα οικοδομήματα, που με τα άτομα και τις αναμνήσεις οι ίδιοι μετέτρεψαν στα σπίτια τους. Περιοχές αμιγώς συνδεδεμένες με τον πρωτογενή τομέα χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ευτυχώς δεν έχουμε θρηνήσει ανθρώπινες ζωές, αλλά οι ίδιες αυτές ζωές θρηνούν. Ο πόνος τους γίνεται φωτογραφία, πρωτοσέλιδο, ο κόσμος πονά μπροστά σε αυτές τις εικόνες. Ο εθελοντισμός συγκινεί και οι άνθρωποι ενώνονται για το καλό των πληγέντων. Γιατί όμως η χώρα δε διαθέτει επαρκείς δυνάμεις για να σβήσουν οι φωτιές; Γιατί τον 21ο αιώνα οι άνθρωποι πρέπει να αναζητούν ένα θαύμα, μια θεόσταλτη βροχή, ζουν σε μια χώρα που λείπουν οι απαραίτητες υποδομές; Πώς γίνεται να μιλάμε για πρόοδο όταν δεν υπάρχουν ούτε τα αυτονόητα;

Όλα αυτά, στα χρόνια της πανδημίας και σε μια περίοδο που τα κρούσματα είναι πολλά. Μπροστά στα προαναφερθέντα, βέβαια, η πανδημία έχει τεθεί σε δεύτερη μοίρα. Είναι τέτοια η κοινωνική κρίση, που η υγειονομική ανήκει-μετά από δυο χρόνια- στα συνηθισμένα. Μέσα από όλα τα δεινά, όμως, αναδύθηκε και κάτι ελπιδοφόρο. Στην εποχή της υγειονομικά απαιτούμενης πόλωσης, η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, εν όψει του κοινού καλού, είναι πολύ ουσιαστικότερη και βαθύτερη και οι αποστάσεις, παρ’ ότι οξύνονται, στην ουσία τους αμβλύνονται. Και αυτό είναι, πράγματι, μια ελπίδα!