Ελλάδα – Ζάμπια – Ελβετία

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθώ το φίνις του μαραθωνίου των παιδιών της Γ’ λυκείου που δίνουν πανελλήνιες… Ο μαραθώνιός τους – με τη συμμετοχή των οικογενειών τους στις περισσότερες των περιπτώσεων – ξεκινά συνήθως από την Α’ λυκείου… Τότε είναι που δειλά- δειλά οι πιο προνομιούχοι ξεκινούν την προετοιμασία σε κάποιο φροντιστήριο ή κάποια ιδιαίτερα μαθήματα… οι μη προνομιούχοι (δυστυχώς για αυτούς) αρκούνται στην δουλειά που γίνεται στο ελληνικό δημόσιο λύκειο… όπου εκεί είναι καθαρά θέμα τύχης ή ατυχίας σε ποιον καθηγητή θα πέσεις, αν θα βγάλει όλη την ύλη ή όχι, αν θα βάλει έστω λίγη ψυχή και ενέργεια στο μάθημα, αν τελικά θα ασχοληθεί πραγματικά με τη δουλειά που επέλεξε(;) να κάνει ή όχι …

Βλέποντας τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων φέτος (και πέρυσι) στα Μαθηματικά και στη Φυσική αναρωτιέμαι αν αυτοί που τα επέλεξαν έχουν επαφή με την ελληνική σχολική πραγματικότητα… Στη δε Φυσική κατεύθυνσης φέτος η επιτροπή θεμάτων κατάφερε να έχει (σύμφωνα με την Ένωση Ελλήνων Φυσικών που για δικούς της λόγους την είχε στημένη στο μικροσκόπιο) κάνει λάθος σε ένα υπoερώτημα από τα τέσσερα όλα και όλα θέματα που είχε να βάλει. Παρ’όλα αυτά παραμένει αρμόδια για να θέσει τον πήχυ για το ποιος είναι ικανός και ποιος όχι, όταν η ίδια αδυνατεί να επιλέξει θέματα τουλάχιστον χωρίς κενά, παραλείψεις και ασάφειες. Μετά από κλασικές για τα ελληνικά δεδομένα παλινωδίες και αντιφατικές ανακοινώσεις για το αν θα βαθμολογηθεί το ερώτημα ή όχι τέσσερις μέρες μετά την εξέταση και έχοντας καταφέρει να τσακίσει τα νεύρα χιλιάδων υποψηφίων η απόφαση ήταν ότι θα βαθμολογηθεί κανονικά. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αν μπορούσα να κάνω μία ευχή και να πραγματοποιηθεί θα ήταν τα μέλη της επιτροπής εξετάσεων να ήταν οι ίδιοι υποψήφιοι φοιτητές στο σήμερα, να στηριζόταν αποκλειστικά στο βιβλίο του υπουργείου και στη δουλειά που γίνεται με τις συνθήκες που γίνεται σε μία μέση τάξη Ελληνικού δημόσιου σχολείου και ίσως για bonus και σε μερικά βοηθήματα που κυκλοφορούν στο εμπόριο… βάζω στοίχημα ότι αυτοί οι «πετυχημένοι» σήμερα επιστήμονες με δυσκολία θα έγραφαν πάνω από 7 στα 20.

Τα σχολεία μας είναι επιπέδου Ζάμπιας αλλά τα θέματα των Πανελληνίων επιπέδου Ελβετίας… Αν σε άλλη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου το 70% και 80% των εξεταζομένων έγραφε κάτω από την βάση θα ξηλωνόταν όλο το σύστημα μέσα σε μία νύκτα… Αλλά όχι στην Ελλάδα… Εδώ το θέμα μας είναι αν θα έχουν καθηγητές τα σχολεία στην ώρα τους, αν θα υπάρχουν βιβλία, αν θα υπάρχει θέρμανση στην αίθουσα ή όχι . Είμαστε από τις λίγες – αν όχι η μόνη- ευρωπαϊκή χώρα που οι εξετάσεις κρίνουν αποκλειστικά αν ο εξεταζόμενος είναι ικανός ή όχι και αφήνουν στο απυρόβλητο, το σύστημα, τη δουλειά που γίνεται στην τάξη, τον καθηγητή, την ποιότητα των βιβλίων ακόμα και τις πιεστικές κοινωνικές- οικογενειακές προσδοκίες.

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια συνομιλούσα με τον τότε Υπουργό Παιδείας… μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι ένιωθε πως δούλευε πολύ σκληρά για την Παιδεία γιατί όλη μέρα ήταν μέσα στο γραφείο του και υπέγραφε χαρτιά μέχρι αργά το βράδυ… έτσι αντιλαμβανόταν το όραμα της κυβέρνησής του για την ελληνική παιδεία, να υπογράφει στοίβες χαρτιά στην ώρα τους.

Έχοντας βιώσει ο ίδιος το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα λυπάμαι πολύ για τον αγώνα, τον κόπο και τα ξενύχτια των παιδιών μας, για τις θυσίες των οικογενειών, για τη δουλειά και τη ματαίωση των συνειδητοποιημένων και χαρισματικών καθηγητών, για τους φόρους μας (και τα δανεικά) που πηγαίνουν για να στηρίξουν και να συντηρήσουν ένα σύστημα σάπιο, άδικο, μη αξιοκρατικό και τέλος σοβιετικό, που το υπερασπίζονται μετά μανίας βολεμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές… που η φιλοδοξία του κάθε Υπουργού είναι να κάνει τη δική του μεταρρύθμιση μέχρι να πηδήξει στο επόμενο καλύτερο και πιο πλούσιο (σε κονδύλια και business) Υπουργείο ώστε να πλασαριστεί σε καλύτερη θέση όταν η μάχη για τη διαδοχή του αρχηγού του ξεκινήσει… Στο εν τω μεταξύ αυτό που όλοι μαζί πετυχαίνουμε είναι να «καίμε» μαζί με την σύγχρονη και τη μελλοντική Ελλάδα, να καίμε τα ίδια μας τα παιδιά και να μένουμε όλο και πιο πίσω στον παγκόσμιο χάρτη του ανταγωνισμού…