Ελληνική τηλεόραση: Το μεγάλο μας τσίρκο

illustration: Παύλος Παρούσης

Αν θεωρούσαμε μέχρι σήμερα ότι οι χειρότερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης ήταν οι εποχές που τα ανθρωποφαγικά σόου του Ανδρέα Μικρούτσικου, το Ερωτοδικείο και η πρώτη εποχή του Big Brother, μάλλον δεν φανταζόμασταν ότι θα έρθει μια στιγμή που πανελίστες θα ήταν μια σειρά από πρόσωπα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχαν καν στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου.

Όμως η ραγδαία άνοδος του Τικ Τοκ, η κραταιά επικράτεια των σόσιαλ που αδυνατίζει και διαλύει την τηλεοπτική εικόνα, τροφοδοτώντας την απελπισμένα με υλικό, ρετάλια για να γεμίζει τις κουτσομπολίστικες εκπομπές που παίζουν από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα, αναγκάζει τους πελαγωμένους διευθυντές προγραμμάτων, που τα νούμερα τηλεθέασης φέρνουν απόγνωση και νεύρα στους ιδιοκτήτες να καταφεύγουν σε λύσεις απελπισίας.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την τοποθέτηση σε ρόλους σχολιαστών χρεοκοπημένων εκδοτών, πρώην αστυνομικών, ακροδεξιών φωνών, αποτυχημένων τριτοκλασάτων παρουσιαστών σε ρόλο καθοδηγητή της κοινής γνώμης;

Πώς μπορούμε να εκλάβουμε το γεγονός ότι ένα ζαλισμένο από την καθημερινότητα και τα προβλήματα πλήθος, παραδομένο στην οθόνη, μήπως από κει βρει την άκρη ενός σκοτεινού μέλλοντος, αφήνεται να νουθετείται από αμφιλεγόμενα πρόσωπα;

Αντί να παρελαύνουν ειδικοί και άνθρωποι που η επιστήμη τους μπορεί να δώσει απαντήσεις στο γίγνεσθαι έχουν αναλάβει τις απαντήσεις να δώσουν απίθανοι τύπου που μιλούν επί παντός του επιστητού, από την εγκληματικότητα μέχρι τις ψυχικές νόσους και από την έλλειψη στέγης μέχρι το ενδεχόμενο ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Σε ένα γιγάντιο αχταρμά που περιλαμβάνει τα πάντα και αλέθει τα πάντα ένας πολτός από απίθανες τοποθετήσεις αφήνουν στο τέλος της μέρας μια αίσθηση κινδύνου, ματαιότητας, επιτείνουν την ανασφάλεια και δημιουργούν την ιδανική συνθήκη ενός πλήθους απολύτως ελεγχόμενου και εξαρτημένου από τις επικίνδυνες απόψεις τηλεπερσόνων ή ακόμα και γελοίες αναπαραστάσεις γνωστών δημοσιογράφων που έχουν πλέον εξελιχθεί σε σόουμαν και χώνονται μέσα σε σαλόνια επωνύμων ή στο αυτοκίνητο του Μπισμπίκη.

Η τηλεοπτική ενημέρωση μοιάζει πια με ένα τεράστιο πολτοποιητή αυτή τη στιγμή, ένα μεταμοντέρνο τσίρκο παραγωγής φόβου, ανασφάλειας, άγνοιας και στο τέλος παράδοσης σε ένα αφήγημα που όσο περνά ο καιρός θα θυμίζει το παγκόσμιο τραμπικό σύμπαν…