Ελπίδα και αλλαγή

Λέξεις: Elizabeth K. Lee 

Το να υπηρετώ ως αμερικανίδα διπλωμάτης για πάνω από 14 χρόνια ήταν τεράστια τιμή – και τεράστια ευθύνη. Για μένα, αυτή η δουλειά δεν είναι απλώς μια καριέρα, αλλά μια πρόκληση. Είχα το προνόμιο να εκπροσωπώ τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Σεούλ, της Ιερουσαλήμ και της Βαγδάτης. Και ως Γενική Πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, αισθάνομαι απίστευτα τυχερή που έζησα σε αυτήν την όμορφη και ιστορική πόλη ενισχύοντας παράλληλα την ασφάλεια, τους οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ελλάδας.

Όταν ήμουν νεαρό κορίτσι, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έχω ευκαιρίες σαν αυτές. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν ήμουν περίπου 10 ετών, ανακάλυψα ότι ήμουν ομοφυλόφιλη.

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και η πανδημία του AIDS εξακολουθούσε να μαίνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, με ποσοστό θνησιμότητας σχεδόν 100% για όσους έχουν μολυνθεί. Η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν Κορεάτες – Αμερικανοί μετανάστες που ζούσαμε στην Καλιφόρνια, θυμάμαι να βλέπω τις ειδήσεις με τη μητέρα μου και να βλέπω μια εικόνα δύο ανδρών με την πλάτη τους στραμμένη προς την κάμερα, περπατώντας με τα χέρια τους στις πίσω τσέπες των τζιν ο ενός του άλλου.

«Ουαου, πρέπει να είναι πολύ καλοί φίλοι», αναφώνησα.

Η μητέρα μου, με έναν τόνο που δεν την είχα ξανακούσει ποτέ να χρησιμοποιεί, είπε: «Όχι, είναι ομοφυλόφιλοι». Αυτός ο νέος τόνος δεν ήταν καλός. Άκουσα αηδία και χλευασμό. Φόβο.

Παρ ‘όλα αυτά, την πίεσα, ρωτώντας την, «Τι είναι ένας ομοφυλόφιλος;»

«Είναι όταν ένας άντρας, ελκύεται από έναν άλλο».

Η δική μου άμεση, εσωτερική αντίδραση ήταν, “Ewwwww!” Στη συνέχεια, μέσα στο ρεύμα, «έπιασα» τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι ο «ομοφυλόφιλος» με περιέγραφε επίσης. Νομίζω ότι ήξερα ότι ήμουν γκέι για πολύ καιρό, αλλά δεν ήξερα τη λέξη για να το περιγράψω μέχρι τότε.

Τότε άρχισα να φοβάμαι, όχι μόνο για τις αντιδράσεις των ανθρώπων, αλλά και για τον εαυτό μου.

Βρήκα ένα βιβλίο ψυχολογίας στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου. Το βιβλίο έλεγε ότι η έλξη με το ίδιο φύλο ήταν μια φάση που περνούν όλοι, αλλά αν δεν είχε φύγει μέχρι την ηλικία των 12, τότε ήμουν πραγματικά γκέι. Πήρα το βιβλίο ως ευαγγέλιο και άρχισα να προσεύχομαι κάθε βράδυ για δύο χρόνια για να εξαφανιστούν τα συναισθήματά μου μέχρι τα δωδέκατα γενέθλιά μου. Ήθελα απεγνωσμένα να είμαι «φυσιολογική» – το αντίθετο ήταν πέρα ​​από τη φαντασία.

Το βράδυ πριν γίνω δώδεκα, κοιμήθηκα ελάχιστα. Ήλπιζα να συμβεί κάτι μαγικό τη στιγμή που το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα, όπως στη Σταχτοπούτα. Αλλά όταν ξύπνησα στα δωδέκατα γενέθλιά μου – τίποτα. Δεν μου άρεζαν ακόμα τα αγόρια. Ήμουν ακόμα ομοφυλόφιλη. Έκανα στον εαυτό μου τις ερωτήσεις που δεν τολμούσα μέχρι τώρα: Τι θα σκέφτεται η μητέρα και ο πατέρας μου; Ήμουν κακός άνθρωπος; Γιατί γεννήθηκα έτσι; Θα με απορρίψουν η οικογένεια και οι φίλοι μου; Και η πιο τρομακτική ερώτηση όλων: Θα με αγαπήσει κανείς σε αυτή τη ζωή;

Αυτό ήταν πολύ πριν από το Διαδίκτυο και δεν ήξερα άλλους γκέι ανθρώπους ή πώς να τους βρω. Ένιωσα απίστευτα μόνη.

Αλλά σε αυτά τα δωδέκατα γενέθλια, από τα βάθη του φόβου μου, μια απόφαση ήρθε αργά στην επιφάνεια – η πρώτη σημαντική της ζωής μου: «Ωραία», σκέφτηκα. «Ίσως κανείς δεν θα με αγαπήσει σε αυτή τη ζωή. Ίσως οι φίλοι και η οικογένειά μου να με απορρίψουν αν τους το πω. Αλλά ακόμα κι αν η κοινωνία μου λέει ότι είμαι κακή ή ελαττωματική, ξέρω τον εαυτό μου και ξέρω ότι είμαι καλός άνθρωπος. Ακόμα κι αν άλλοι με απορρίψουν, δεν θα απορρίψω τον εαυτό μου».

Παρόλο που δεν έζησα τις φρικαλεότητες του πολέμου όπως οι γονείς μου, που έζησαν μέσα στον πόλεμο της Κορέας ως μικρά παιδιά και έζησαν βαθιά τραυματικά γεγονότα, ήμουν αποφασισμένη να επιβιώσω.

Το φοβισμένο νεαρό κορίτσι που ήμουν πριν από τριάντα χρόνια ποτέ δεν πίστευε ότι θα βρει αποδοχή ή αγάπη, ή κάποια μέρα θα έχει το προνόμιο να εκπροσωπεί τη χώρα της στο εξωτερικό ως «ανοιχτά» λεσβία. Είναι εκπληκτική για μένα η πρόοδος που έχουμε σημειώσει έκτοτε, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο σχετικά με τα δικαιώματα της LGBTQ + κοινότητα, συμπεριλαμβανομένου του γάμου ομοφυλοφίλων στη χώρα μου. Είμαι περήφανη που η κυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις έχει δεσμευτεί να προστατεύει τα πολιτικά δικαιώματα κάθε Αμερικανού LGBTQ +, επιτρέποντας σε όλους τους Αμερικανούς – συμπεριλαμβανομένων των τρανσέξουαλ – να υπηρετούν τη χώρα τους με τη στολή τους, διασφαλίζοντας ότι όλοι οι Αμερικανοί μπορούν να είναι ηγέτες σε κάθε επίπεδο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Σε αυτόν τον Μήνα Υπερηφάνειας, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνουν ότι κανείς δεν πρέπει να αντιμετωπίζει διακρίσεις ή παρενόχληση λόγω του ποιος είναι ή ποιον αγαπά. Έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε, στη χώρα μου και σε όλο τον κόσμο. Έχω μάθει ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες μπορούν να αλλάξουν, μερικές φορές με συναρπαστικό ρυθμό, αλλά η αλλαγή δεν συμβαίνει από μόνη της. Θέλει ανθρώπους να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, και τους άλλους, μερικές φορές ξανά και ξανά.

Έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από την ανθεκτικότητα της κοινότητας LGBTQ + της Θεσσαλονίκης τον τελευταίο χρόνο. Η πανδημία ήταν δύσκολη για όλους μας, όπως ξέρω ότι ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αναβάλουμε το EuroPride του περασμένου έτους έως το 2024. Ως σύμβολο της υποστήριξης και της αλληλεγγύης μας, η πρεσβεία των ΗΠΑ είναι υπερήφανη που θα υψώσει τη σημαία της υπερηφάνειας στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά αυτόν τον μήνα για να γιορτάσουμε την ποικιλομορφία και τις συνεισφορές της κοινότητας LGBTQ + στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Η αμερικανική πρεσβεία και εγώ θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με το Θεσσαλονίκη Pride και άλλους τοπικούς οργανισμούς LGBTQ + στον αγώνα μας για ένα δίκαιο και ίσο μέλλον, και ανυπομονώ να γιορτάσουμε μαζί σας τον Σεπτέμβριο.

Happy Pride, Thessaloniki!

*Το πρωτότυπο κείμενο:

“Hope and Change”

Serving as an American diplomat for over 14 years has been a tremendous honor – and a tremendous responsibility. For me, this job is not just a career, but a calling. I’ve had the privilege of representing the United States all over the world, including in Seoul, Jerusalem, and Baghdad. And as U.S. Consul General in Thessaloniki, I feel incredibly fortunate to live in this beautiful and historic city while further strengthening the security, economic, and cultural ties between the United States and Greece.

When I was a young girl, I never could have imagined having opportunities like these. That’s because when I was about 10 years old, I discovered I was gay.

It was in the late 80s, and the AIDS pandemic was still raging in the United States, with nearly a 100% mortality rate for those infected. My family and I were Korean American immigrants living in California, I remember watching the news with my mother and seeing an image of two men with their backs turned towards the camera, walking with their hands in the back pockets of each other’s jeans.

“Wow, they must be really good friends,” I mused aloud.

My mother, in a tone that I had never heard her use before, said, “No, they’re homosexuals.” This new tone wasn’t a nice one; I heard disgust and derision. Fear.

Nevertheless, I pressed on, asking her, “What’s a homosexual?”

“It means a man who is attracted to other men.”

My own immediate, visceral reaction was, “Ewwwww!” Then, mid-stream, I caught myself. I realized that “homosexual” described me, too. I think I had known I was gay for a very long time, but I hadn’t known the word to describe it until then.

That was when I began to feel afraid, not only of people’s reactions, but of myself.

I found a psychology book in my father’s library. The book said that same-sex attraction was a phase that everyone went through, but that if it didn’t go away by age 12, then I really was gay. I took the book as gospel, and I started praying every night for two years for my feelings to go away by my twelfth birthday. I desperately wanted to be “normal” – the alternative was beyond imagining.

The night before I turned twelve, I barely slept. I hoped that something magical would happen the moment the clock struck midnight, like in Cinderella. But when I woke up on my twelfth birthday—nothing. I still didn’t like boys. I was still gay. I asked myself the questions I hadn’t dared to until now: What would my mother and father think? Was I a bad person? Why was I born this way? Would my family and friends reject me? And the scariest question of all: Would anyone ever love me in this lifetime?

This was well before the internet, and I didn’t know any other gay people or how to find them. I felt overwhelmingly, incredibly alone.

But on that twelfth birthday, from the depths of my fear, a decision slowly surfaced – the first important one of my life: “Fine,” I thought. “Maybe no one will love me in this life. Maybe my friends and family will reject me if I tell them. But even if society tells me that I am bad or defective, I know myself, and I know I am a good person. Even if others reject me, I will not reject myself.”

Even though I did not live through the horrors of war like my parents, who lived through the Korean War as small children and experienced deeply traumatic events, I was determined to survive.

The scared young girl that I was over thirty years ago never thought she would find acceptance or love, or one day have the privilege of representing her country abroad as an openly lesbian woman. It’s amazing to me the progress we’ve made since then, in the United States and all over the world regarding LGBTQ+ rights, including same-sex marriage in my own country. I’m proud that the Biden-Harris administration has committed itself to protecting the civil rights of every LGBTQ+ American, enabling all qualified Americans – including transgender Americans – to serve their country in uniform, ensuring that all Americans can be leaders at every level of the federal government.

This Pride Month, the United States reaffirms that no one should face discrimination or harassment because of who they are or whom they love. We still have much work to do, in my own country and around the world. I’ve learned that people and societies can change, sometimes at a breathtaking pace, but change does not happen on its own. It takes people standing up for themselves, and for others, sometimes over and over again.

I’ve been so impressed by the resilience of Thessaloniki’s LGBTQ+ community over the past year. The pandemic has been difficult for all of us, but I know that it was especially hard to postpone last year’s EuroPride until 2024. As a symbol of our support and solidarity, the U.S. Mission is proud to fly the Pride flag in Athens and in Thessaloniki for the first time this month to celebrate the diversity and contributions of the LGBTQ+ community in Greece and around the world. The U.S. Mission and I will continue to partner with Thessaloniki Pride and other local LGBTQ+ organizations in our struggle for a more just and equal future, and I look forward to celebrating with you in person this September.

Happy Pride, Thessaloniki!

*Η Elizabeth K. Lee είναι γενική πρόξενος των ΗΠΑ  στη  Θεσσαλονίκη