Elvis

Η ζωή του μεγάλου σταρ της ροκ εν ρόλ (ίσως του μεγαλύτερου και σίγουρα του εμπορικότερου του πλανήτη) ξεδιπλώνεται μέσα από την τοξική όπως αποδείχθηκε σχέση του με τον μόνιμο μάνατζερ και ιμπρεσάριο του, τον διαβόητο Συνταγματάρχη Τομ Πάρκερ, ο οποίος πουλώντας αγάπη και συμπαράσταση σταδιακά τον μετέτρεψε από επαναστάτη σε άκακο διασκεδαστή και παραγωγό εισοδήματος, του έδειξε τον δρόμο προς την απόλυτη δόξα αλλά και την απόλυτη προσωπική καταστροφή, και τελικά τον οδήγησε στην καλλιτεχνική απαξίωση και στο θάνατο, σε ηλικία μόλις 42 ετών.

Για πολλά μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Μπαζ Λούρμαν: για υπέρ το δέον κινηματογραφική λαμπρότητα και εξτραβαγκάντσα, για οπτικά παραληρήματα που μοιάζουν να εξυπηρετούν περισσότερο τον ίδιο παρά τις ιστορίες του, για ρηχές και επιφανειακές αποδόσεις, για υπεροψία και έπαρση στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, για υπερβολές και εξυπνακισμούς που σε οδηγούν μακριά από την ουσία, για κραυγαλέα αισθητική που μετατρέπεται σε καλλιτεχνικός αυτοσκοπός. 

Δεν μπορείς όμως με τίποτε να τον κατηγορήσεις για έλλειψη αγάπης (πάθους καλύτερα), ενδιαφέροντος και δοσίματος στο κάθε του κινηματογραφικό εγχείρημα. Ο σκηνοθέτης εδώ δείχνει να έχει βρει μάλλον ένα από τα καλύτερα και πιο αγαπημένα σε αυτόν θέματα, και βουτώντας με ψυχή και ενθουσιασμό αναλαμβάνει ένα πραγματικά τιτάνιο έργο που μιλά για μια bigger than life προσωπικότητα (όπως όλοι οι χαρακτήρες του, εξάλλου) ακολουθώντας τον με αγάπη, τρέλα, απόλυτη αφοσίωση και ίσως λιγάκι υπερβολική λατρεία. 

Η ιστορία έχει τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής biopic με την αγιοποίηση του κεντρικού προσώπου να είναι δεδομένη, την απουσία ουσιαστικής αμφισβήτησης και κριτικής επίσης, αλλά όλα μοιάζουν να απαθανατίζονται και να παρουσιάζονται αφενός απαστράπτοντα και αφετέρου φιλτραρισμένα μέσα από ένα πρίσμα φανατικού οπαδού του σπουδαίου περφόρμερ, κάτι που τελικά αφήνει μια αίσθηση αυθεντικότητας, γλυκιάς μελαγχολίας αλλά και δέους μπροστά στο μεγαλείο ενός μουσικού που κατάφερε να σμίξει και να κάνει προσβάσιμα σε «καθωσπρέπει» λευκό κοινό τα Rhythm and blues και τα βασανισμένα gospel του αμερικάνικου νότου, γεννώντας ταυτόχρονα τα πιο πεινασμένα βλέμματα σε όλους εκείνους που τον δεν μπορούσαν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του.

Το δίδυμο Tom Hanks και Austin Butler αποτελούν το επίκεντρο κάθε σκηνής αποδεικνύοντας εξαιρετική χημεία ενώ το οπτικό θέαμα είναι αντάξιο της πασίγνωστης, πλέον, φήμης του σκηνοθέτη. Συμπερασματικά, το φιλμ σίγουρα θα τέρψει τους φαν τόσο τους είδους όσο και του βασιλιά της Rock and Roll, θα αφήσει σκηνές σπουδαίας σκηνοθετικής ευφυίας (με αυτή της υπογραφής του συμβολαίου σε ένα τραπεζομάντηλο να κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση) και θα πάρει μαζί του την αμετροέπεια που χαρακτηρίζει τον Λούρμαν αλλά και τις θολές ιδέες που τελικώς εκτροχιάζονται προς την κοινοτοπία του τρίτου μέρους. Παρόλες, ωστόσο, τις δεδομένες αδυναμίες του, το «Έλβις» αδιαμφισβήτητα συνιστά την αρτιότερη δουλειά του Αυστραλού σκηνοθέτη έως σήμερα.

3/5 αστέρια

Σκηνοθεσία: Baz Luhrmann Ηθοποιοί: Austin Butler, Tom Hanks, Olivia DeJonge