Εμάς μας σκέφτεται κανείς;

Λέξεις: Πάνος Μαυρίδης

Στη Γαλλία βγήκαν 4 εκατομμύρια κόσμου για να διαδηλώσουν κατά της απόφασης του Μακρόν στο να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης από 62 σε 64 έτη. Λογικά θα σκεφτεί κανένα, πως αυτό ήταν η αφορμή της εξέγερσης του κόσμου.

Στη χώρα μας, 57 άτομα δολοφονούνται εξαιτίας της ανικανότητας πολλών κυβερνήσεων να διασφαλίσουν την ασφάλεια όλων μας.

Στη χώρα μας, επιζώντες της μαζικής δολοφονίας τρώνε δακρυγόνα και χημικά σε πορεία διαμαρτυρίας και αγανάκτησης.

Στη χώρα μας, σκοτώνουν τους φίλους, τους συγγενείς και τους συνανθρώπους μας, τους αφαιρείται βίαια στο σημαντικότερο ανθρώπινο δικαίωμα, που δεν είναι άλλο από αυτό της ζωής.

Στη χώρα μας, παιδιά Γυμνασίου τρώνε ξύλο από όργανα καταστολής και φασιστοειδή.

Στη χώρα μας, βγαίνει μια 90χρονη γιαγιά να διαμαρτυρηθεί και να τιμήσει τους νεκρούς, ενώ εσύ πίνεις αραχτό το καφεδάκι σου, κάνεις τα ψώνια σου, διαμαρτύρεσαι επειδή κεντρικό θέμα συζητήσεων είναι η μαζική δολοφονία και αλλάζεις βλέμμα και κανάλι γιατί κουράστηκες.

Στη χώρα μας είναι σημαντικότερο για πολλούς δημοσιογράφους να εκθειάζουν τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, να παίξουν τη κολοκυθιά μεταξύ τους, υποκεινώντας το λαό να μαλώνει σε καθημερινή βάση μεταξύ τους για το πιο κόμμα και ποιος πολιτικός είναι καλύτερος, για το ποια κυβέρνηση φταίει.

Στη χώρα μας, λίγες στιγμές μετά τη μαζική δολοφονία, ξεχύθηκαν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι, βάζοντας μικρόφωνα μπροστά στους επιζώντες και τους οικείους τους.

Στη χώρα μας, η δολοφονία των 57, οι υπόλοιπες τραγωδίες, για πολλά άτομα απ’ ότι φαίνεται ήταν οι κατάλληλες και απαραίτητες θυσίες.

Πάψτε. Φτάνει πια. Δεν σας αντέχουμε άλλο. Βουλώστε το και κάντε τη δουλειά σας καλά και αντικειμενικά. Και αν δεν μπορείτε να κάνετε ούτε αυτό, προσπαθήστε να μπείτε στη θέση των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Νιώστε λίγο άνθρωποι ρε γαμώτο.

Αλλά λες κρίμα τα παιδιά που πέθαναν, λες τα ήθελαν αυτοί που προπηλακίστηκαν στις πορείες. Έχεις σκεφτεί πώς νιώθουν οι γονείς των θυμάτων; Εσύ θα αγκαλιάσεις το γονέα, το φίλο ή τον κηδεμόνα σου. Θα τους ξαναπείς σ’ αγαπάω. Κάποιοι συνάνθρωποί μας, όμως, αυτή τη στιγμή και για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι ζωντανοί νεκροί.

Η ζωή είναι πάνω απ’όλα. Κατά πάντων.

Πραγματικά, δεν έχετε, δεν έχουμε καμιά δικαιολογία να μην είμαστε στους δρόμους κάθε μέρα.

Καμία.

Κι εσύ κι εγώ και όλα τα άτομα που ζουν (κατά τύχη) σε αυτό το κράτος.

Έχετε ευθύνη για τη ζωή σας και τη ζωή των άλλων και τη δική μου μαζί. Τι άλλο πρέπει να γίνει πια; Τι άλλο;

Δεν ήταν η καταραμένη κοιλάδα. Δεν ήταν η κακιά η ώρα.

Ήταν η κακιά η χώρα.

*Ο Πάνος Μαυρίδης Σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων & Συστημάτων/DPSDE