Εμείς, άραγε, θα μάθουμε κάτι από το δικό μας δυστύχημα;

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Σήμερα τελειώνει το «επίσημο», το δημόσιο τριήμερο πένθος. Το ιδιωτικό, αυτό στο οποίο βυθίστηκαν τόσες οικογένειες τώρα μόλις αρχίζει.

Σιγά σιγά τα φώτα θα σβήσουν. Ο κουρνιαχτός θα κατακαθίσει. Έρχονται και εκλογές. Άλλα «φρέσκα κουλούρια» θα πάρουν τη θέση τους ψηλά στην επικαιρότητα. Όσο και αν στενοχωρήθηκες εσύ. Όσο και αν στενοχωρήθηκα εγώ, σιγά σιγά θα αλλάξουμε θέμα συζήτησης.

Θα μείνουν μόνο γονείς που θα αρνούνται να αδειάσουν το δωμάτιο ή την ντουλάπα του παιδιού, σα να ελπίζουν ότι «να τώρα, θα γυρίσει».

Θα μείνει η παρέα που θα χαμηλώνει τα μάτια και θα σφίγγει το στόμα κάθε φορά που θα βλέπει μια φωτογραφία ή θα αναφέρεται στο όνομα εκείνου ή εκείνης που «δεν είναι πια μαζί μας».

Και ύστερα πάλι, σε ένα χρόνο ή σε δύο, πληγές που θα ξύνονται όταν θα γίνουν οι δίκες. Μαυροφορεμένα ράκη με φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων να ρίχνουν κατάρες έξω από το δικαστήριο. «Ικανοποίηση» ή αγανάκτηση ανάλογα με την ετυμηγορία.

Οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. «Σου είπα θα πεθάνω αν σκοτωθείς και όμως έχω ζήσει». Τι γίνεται όμως με την ακούσια θυσία τόσων ανθρώπων; Θα πιάσει τόπο; Θα δούμε κάτι να αλλάζει ή θα κρύψουμε κάτω από το χαλάκι το πρόβλημα;

Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα και την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, μάθαμε πράγματα που ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε.

Φυσικά κυκλοφορούν και αναπαράγονται και απίστευτες βλακείες είτε επειδή είναι εντυπωσιακές για τον κάθε άσχετο, είτε επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι εξυπηρετούν τις επιδιώξεις τους. Η ουσία, όμως, είναι ότι το σύστημα χωλαίνει. Θα ασχοληθεί κανένας να το διορθώσει ή μόλις ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα θα ακολουθήσουμε την αγαπημένη πρακτική «έλα μην τα ανακατεύεις πολύ, καλά είμαστε και έτσι»;

Δεν με ενδιαφέρουν οι κραυγές. Δεν συντάσσομαι με αυτούς που μουτζουρώνουν τα τρένα ή που σπάνε σταθμούς και γραφεία του ΟΣΕ.

Αυτοί θα το έκαναν έτσι και αλλιώς, αφορμή ζητούσαν. Δεν είμαι από αυτούς που ζητούν αίμα και ανθρωποθυσίες για να ικανοποιηθεί το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Φυσικά απαιτώ την αυστηρή εφαρμογή των νόμων, αλλά ελπίζω ότι μετά από το δυστύχημα, οι τεχνοκράτες να καθίσουν και να ξανασχεδιάσουν το σύστημα που το επέτρεψε. Πριν από χρόνια είχα πάει στην Σουηδία και μου είχαν πει ότι μετά από ένα πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα με ένα σχολικό λεωφορείο είχαν βελτιώσει τις διατάξεις για την ασφάλεια κίνησης στους χιονισμένους δρόμους. Πρόσφατα στην Σκωτία, αναθεώρησαν τους κανονισμούς πυρασφάλειας μετά από μια πυρκαγιά σε πολυώροφο κτίριο η οποία είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι.

Εμείς, άραγε, θα μάθουμε κάτι από το δικό μας δυστύχημα;

Αργά ή γρήγορα τα ταξίδια με το τραίνο θα αρχίσουν και πάλι. Αυτός που το χρησιμοποιούσε, θα συνεχίσει να το χρησιμοποιεί ακόμα και με λίγο πιο βαριά καρδιά. Ας πιέσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, έτσι ώστε αυτά τα ταξίδια να είναι πιο ασφαλή. Σα να ανάβουμε ένα κεράκι, για τις ψυχές των συνανθρώπων μας που δεν είναι πια μαζί μας. Με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστούν άλλα τέτοια κεράκια στο μέλλον.