Η εμετική εκπομπή της Ιρλανδίας που δεν μόλυνε ακόμα την Ελλάδα
Ανατριχιαστικά απαράδεκτη. Είμαστε (ακόμη) τυχεροί.
Κάθε ταξίδι στο εξωτερικό δεν είναι μόνο τα τοπία, τα μέρη, οι άνθρωποι, οι γεύσεις και οι παραστάσεις που αλλάζεις. Είναι και ένα παράθυρο στη λιγότερο φαντεζί καθημερινότητα των ντόπιων, στο τυπικό τους 24ωρο που περιλαμβάνει κομμάτια ίσως πλήρως ανεξήγητα για τα δικά σου δεδομένα.
Αυτό έπαθα ένα κρύο βράδυ του Απρίλη (;) στο Δουβλίνο, την πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, μια πόλη (κατά τα άλλα) ασφαλή να την περπατάς και να την απολαμβάνεις στους ευρύχωρους δρόμους και τα πάρκα της: δεν πίστευα στα μάτια και τα αυτιά μου.
Μια φορά το μήνα, από τη συχνότητα της ιρλανδικής δημόσιας τηλεόρασης (RTE), προβάλλεται η ωριαία εκπομπή της Αστυνομίας. Σε μια πρώτη ανάγνωση, κάτι τέτοιο ίσως φαντάζει μέχρι και φυσιολογικό. Έλα όμως που – με την κοινή λογική σε εγρήγορση – δεν είναι.
Το Crimecall θεωρείται ότι παίζει έναν καθοριστικό βοηθητικό ρόλο στις υποθέσεις της Αστυνομίας (Garda, κατά την ιρλανδική εκδοχή), παρουσιάζοντας στοιχεία από τις εν εξελίξει έρευνες, δίνοντας στους πολίτες συμβουλές πρόληψης, μεταφέροντας μηνύματα για την ασφάλειά τους. Κι εκεί που λες «καλά μέχρι εδώ», έρχεται η αναπαράσταση αληθινών περιστατικών βίας…
Τα παραπάνω στιγμιότυπα είναι από μια τυχαία αναζήτηση του προγράμματος στο YouTube. Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε μήνα, τα μάτια των τηλεθεατών στην Ιρλανδία θα έχουν εκτεθεί σε εκατοντάδες παρόμοια πλάνα.
Η δραματοποίηση που παρακολούθησα στην μακρινή βόρεια χώρα πήγαινε ως εξής: διαρρήκτες με κουκούλες μπαίνουν στο σπίτι ανυποψίαστου ζευγαριού, φιμώνουν πρώτα τη γυναίκα κι ύστερα χτυπούν με σιδεριές τα χέρια του άνδρα, πολύ δυνατά ώστε να μην είναι σε θέση να αντιδράσει και να βοηθήσει τη σύζυγό του.
Η κάμερα εστίασε στο χτύπημα και έγινε σαφές πως ο «σκηνοθέτης» ήθελε να δώσει βάση στον πόνο που ένιωσε το θύμα. Ήθελε η κραυγή του βοηθητικού ηθοποιού να διαπεράσει την οθόνη και να φτάσει στις φλέβες του κοινού. Να φοβηθεί ο κόσμος ακόμη παραπάνω. Να διπλοκλειδώσει. Να χάσει την πίστη του στο καλό. Να προσκυνήσει τον κίνδυνο.
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα της Eurostat για τις διαρρήξεις κατοικιών στις ευρωπαϊκές χώρες, σε μια έρευνα που περιλαμβάνει στοιχεία από το 2002 έως το 2012, η Ιρλανδία δεν βρίσκεται σε τόσο δεινή θέση. Είναι σε καλύτερη κατάσταση από το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Δανία και την Αγγλία. Σίγουρα από το 2012 μέχρι το 2019 έχουν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια, αλλά και στην πιο πρόσφατη έκθεση για τις περισσότερες ανθρωποκτονίες από πρόθεση (2016), η Ιρλανδία βρίσκεται χαμηλά στη λίστα: σε σύνολο τριάντα ευρωπαϊκών χωρών, τερματίζει 21η.
Αν δεν ζεις σε μια χώρα και δε βιώνεις στο πετσί σου τα προβλήματα που τη συνοδεύουν, δεν μπορείς να ξέρεις τι γεννιέται στο μυαλό των πολιτών της. Αλλά μπορείς να κρίνεις με βάση τη δική σου εμπειρία, με βάση τα δελτία ειδήσεων των 20.00 και των 21.00 στην Ελλάδα, που έχουν γίνει ολόκληρα ένα έμμεσο Crimecall, καλύπτοντας διαρκώς με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες δολοφονίες, απαγωγές και βίαιες επιθέσεις. Ευτυχώς, οι μάσκες δεν έχουν πέσει ακόμη με τόση ευθύτητα, ώστε να δούμε εκπομπή της ελληνικής Αστυνομίας στην ΕΡΤ…
Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιρλανδία, ούτε πουθενά η λύση είναι ο φόβος. Και το να παρακολουθείς έστω και σκηνοθετημένη βία – βασισμένη σε αληθινά γεγονότα – δεν σε βγάζει κάπου πέρα από την απομόνωση και το μίσος. Δεν σε προστατεύει, σε περικυκλώνει και σε κατασπαράζει. Μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου.
