Εν πλήρει συγχύσει αμήχανοι…

Κίνημα αγανακτισμένων ή απελπισμένων πολιτών; Ή μήπως αμήχανων; Και εξηγούμαι: Βεβαίως να ξυπνήσουμε, βεβαίως να αντιδράσουμε, βεβαίως να φωνάξουμε. Τέρμα ο καναπές, η αμέτοχη συνενοχή, η τρομοκρατημένη αναμονή της μοιραία επερχόμενης καταστροφής. Αλλά τι θέλουμε; Ποιο πολιτικό σύστημα επικροτούμε; Έστω: ποια λύση προτείνουμε; Τι ΑΚΡΙΒΩΣ διεκδικούμε; Είμαστε περήφανοι που οι πλατείες γέμισαν αυθόρμητα μόνο και μόνο μέσα απ’ το κάλεσμα του facebook και του twitter. Όταν κάποιοι κομματικοί νεολαίοι προσπάθησαν να μοιράσουν τις προκηρύξεις τους προχτές στον Λευκό Πύργο αποπέμφθηκαν αμέσως. Και ευτυχώς.

Όμως ποια είναι η λύση; Να καεί το μπουρδέλο η βουλή; Και να γίνει τι; Έντρομη άκουσα σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, κυρία στη λαϊκή να αναφωνεί: «Να τα πουλήσουμε όλα να ησυχάσουμε, να γίνει μια δικτατορία να σωθούμε!»… Αλλοίμονό μας! Όχι γιατί φτάσαμε στο χείλος της χρεωκοπίας, αλλά γιατί χάσαμε την ελπίδα μας. Γιατί ίσως πρώτη φορά μεταπολεμικά, δεν έχουμε τι να περιμένουμε απ’ τα κόμματα κι απ’ τους πολιτικούς μας. Έντρομοι όλοι, πολίτες και πολιτικοί, απεύχονται τις εκλογές. Να γίνουν εκλογές για να αλλάξει τι; Να γίνει δημοψήφισμα με ποιο διακύβευμα; Ναι ή όχι στο ευρώ; Και μετά, τι;

Αγανακτισμένοι είμαστε, μα πιο πολύ απελπισμένοι. Άφωνοι παρακολουθούμε τους πολιτικούς αρχηγούς να συνέρχονται σε μαραθώνια συνεδρίαση τρεισήμισι ωρών (άκουσον, άκουσον) για να συμφωνήσουν για μία ακόμη φορά, πως δεν υπάρχει περιθώριο σύγκλισης. Λες και ζουν σε άλλη χώρα αυτοί οι άνθρωποι! Λες κι έχουμε ακόμα περιθώρια συμφωνίας και διαφωνίας! Γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως εκεί που φτάσαμε, φτάσαμε γιατί τόσα χρόνια ανεχτήκαμε και εκθρέψαμε συμπεριφορές συναλλαγής, αναξιοκρατίας, απαιδευσιάς, ωχαδερφισμού, και «εγώ να ‘μαι καλά και δεν πα’ να χάνεται το σύμπαν». Και τώρα μοιάζει το σύμπαν ν’ αρχίζει να χάνεται… Και απελπισμένοι, μαζευόμαστε στις πλατείες για να διαδηλώσουμε την αμηχανία μας. Όχι σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα. Ναι, όμως, σε τι;