Ένα αυτόγραφο του Μητροπάνου

Μόνο σε αυτόν ήθελα να το γιορτάσω. Να γιορτάσω την ονομαστική μου γιορτή και την επιστροφή του μετά από μία δυσβάσταχτη απουσία λόγω ασθένειας. Έτσι με την Ελισάβετ και μερικούς φίλους κατεβήκαμε ως την Αθήνα μόνο γι’ αυτό. Στο Κέντρο Αθήνων ο Λιδάκης, ο Στόκας, η Ζουγανέλη και αυτός, ο κορυφαίος, ο μεγαλύτερος όλων στη δική μου συνείδηση. Η απίστευτη μελωδία του Τόκα και… “Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες…”. Ανατριχίλα και μερικά δάκρυα, έτσι χωρίς λόγο. Η αρχή μιας από τις ωραιότερες βραδιές που θα έχω να θυμάμαι.

Το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό, το μαγαζί γεμάτο και εκείνος σε μεγάλα κέφια. Νοέμβρης του 2008. Για περισσότερες από τρεις ώρες πάνω στην πίστα, σεμνός, δυνατός και όπως πάντα ακίνητος στη θέση του, εκτός από το καθιερωμένο ζεϊμπέκικο για τη “Ρόζα”. Το πιο καθηλωτικό μουσικό θέαμα που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Τραγούδια σε ανοιχτή σύνδεση με την ψυχή, μια φωνή που σε παίρνει από το χέρι.

Όταν τελείωσε, βοηθούμενος και από το αλκοόλ που προσέφερε το απαραίτητο κουράγιο παρά το ότι το ρολόι έδειχνε 5:15 τα ξημερώματα, αποφάσισα να τον ψάξω για να τον ευχαριστήσω προσωπικά. Στην πόρτα από το καμαρίνι του η πρώτη σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά εις μάτην. Κανείς δεν έμπαινε κι ας επιστράτευσα κάθε πιθανό και απίθανο επιχείρημα. Η φωτογράφος του μαγαζιού αποδείχτηκε γνωστή και προσέφερε το ζητούμενο μυστικό: «Ξέρω από πού θα βγει για να μπει στο αυτοκίνητό του», μου είπε και την ακολούθησα.

Λίγη ώρα αργότερα εμφανίστηκε στο κάθετο στενό της Πειραιώς. Παρά τις απαγορεύσεις των τριγύρω τον πλησίασα και του έσφιξα το χέρι: «Ευχαριστώ πολύ για τη γιορτή, χαίρομαι πολύ που επιστρέψατε», του είπα. «Σας ευχαριστώ πολύ», απάντησε υπογράφοντας το πίσω μέρος μιας φωτογραφίας της βραδιάς και καληνύχτησε ευγενικά.

Αυτό το αυτόγραφο του Δημήτρη Μητροπάνου, ένα από τα ελάχιστα που έχει δώσει ποτέ, αποτελεί έκτοτε ένα προσωπικό παράσημο και συνοδεύει στη βιβλιοθήκη τα cd του. Λυπάμαι πολύ που από σήμερα θα είναι ενθύμιο ενός ανθρώπου που πάντα τον αισθανόμουν δικό μου κι ας είχαμε ανταλλάξει μόνο αυτές τις δυο κουβέντες. Εκείνος ήταν παρών σε τόσες στιγμές κι ας μην το ξέρει.

Εδώ και τρία χρόνια το είχε τραγουδήσει σε στίχους Γιάννη Μηλιώκα, οπότε είναι σχεδόν σίγουρο πως και τώρα θα το απογειώνει χωρίς φόβο με τη φωνάρα του…

Εμένα και ο θάνατος

Μου φαίνεται γιορτή

Ένα λαχείο ειν’ η ζωή

Ας είναι κι αμορτί

Λουλούδια για το χάροντα

Μπουζούκι και κιθάρα

Κι ένα ανοιχτό περίπτερο

Να πάρουμε τσιγάρα