Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στην Νέα Κρήνη

της Βαγγελιώς Χρηστίδου

Η Νέα Κρήνη Χριστουγεννιάτικη… κι ένας ήλιος μαγικός, λίγο πριν τη δύση του…

Πέρασαν ευχάριστα κι αυτά τα Χριστούγεννα. Αποκέντρωση, δηλαδή μάζωξη στο πατρικό, στην Καλαμαριά, σχεδόν όλη η οικογένεια – εσωτερικού κι εξωτερικού, μετά από χρόνια. Το χοιρινό αντί γαλοπούλας yammie, τα κυδώνια με το σιρόπι και τη σαντιγί τους για επιδόρπιο, λαχανοντολμάδες και διάφορες σαλάτες τα ενδιάμεσα, σπιτικό τσίπουρο και κρασί για να πάει κάτω το λουκούλλειο γεύμα και όλα καλά…Ταινιούλες χριστουγεννιάτικες το βράδυ και όλα απολαυστικότατα, σπιτικά και ζεστά. Και σήμερα, ήρθε ο ήλιος…

Είχα πολύ καιρό να κατέβω στην Κρήνη, από τότε σχεδόν που μετακόμισα για τα καλά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ωραίο το δεύτερο, αλλά μετά από επτά σχεδόν χρόνια σε νησί, το γύρω – γύρω θάλασσα μου είχε λείψει τρομερά. Και δε μιλάω για το λιμάνι που είναι διαθέσιμο σε καθημερινή βάση όσο κυκλοφορείς στα κεντρικά της πόλης, αλλά για τα μικρά βαρκάκια και την άμμο – σε όποια μορφή της -και τα βραχάκια και τους γλάρους, και – και – και…

Είχε κέφια και ο μπαμπάς, τσουπ στο αυτοκίνητο και αφού η ώρα είχε περάσει και το σχέδιο για Περαία ναυάγησε, αμέσως επόμενη επιλογή η περιοχή του “Remezzo” και της πλαζ της Αρετσούς. Με δύο φωτογραφικές μηχανές – μία η μαμά, μία εγώ για να τη δοκιμάσω κιόλας – περπατήσαμε κυρίως φωτογραφίζοντας στη μαρίνα. Πάντα μου κέντριζαν την περιέργεια τα μικρά σκάφη – εντάξει, πιο πολύ τα μεγαλύτερα – και από παλιά με τον αδερφό μου, φανταζόμασταν πώς θα ήταν από μέσα, πόσοι χωρούσαν, πού μαγείρευαν, πώς λιάζονταν στις καρέκλες της δεκαετίας του ’80 που βλέπαμε τότε στα καταστρώματα και άλλα τέτοια θαύματα στα παιδικά μάτια μας (σ.σ. στη Μυτιλήνη έμελλε να δω πολλά τέτοια σκάφη, μικρά – μεγάλα και σε ένα ρεπορτάζ μου που με συνόδευε τυχαία και ο αδερφός μου, να μπούμε και μέσα σε ένα από τα πιο μικρά και ευφάνταστα, στη “Σαρακήνα” του Μανόλη Καλληγιάννη, πρώην διευθυντή του Μουσείου Τεριάντ, σκαφάκι – κούκλα και όλο χειροποίητο, που τώρα βρίσκεται στην κατοχή φίλου). Άλλη ιστορία αυτή.

Γλάροι, κοπάδια μικρά κεφαλόπουλα στις πρώτες βόλτες τους, ένας ερασιτέχνης ψαράς να μεταδίδει την ηρεμία που του δίνει το χόμπι του, χρώματα να παίζουν, η τέλεια μέρα! Αλλά εμένα, χτες, πιο πολύ με τραβούσε η πλαζ. Και κυρίως, το διπλανό μίνι – Λούνα Παρκ. Έτσι όπως έχει μείνει άδειο εδώ και τόσο καιρό, έχει πάρει μια γκροτέσκα και κάπως “γκόθικ” μορφή. Ήταν και το φως που κρύφτηκε εκείνη την ώρα πίσω από κάτι σύννεφα, τα χρώματα που σε κάποια σημεία ξεθωριάζουν, σίδερα και μπογιές που ξεφτούν κι έτσι όπως έβλεπα σαν φαντάσματα του παρελθόντος μια παλιά μας παρέα να παίζει στα συγκρουόμενα – είχαμε κάποτε περάσει πάρα πολύ όμορφα σε αυτόν τον μίνι χώρο – άρχισα να τραβώ φωτογραφίες. Μέσα δεν μπήκα, γιατί η ώρα πίεζε είχε αρχίσει να περνά το μεσημέρι. Αλλά δεσμεύτηκα για επόμενη επίσκεψη.

Ρυθμίζοντας τη μηχανή στην περιοχή της πλαζ, “έπιασα” μερικά έντονα χρώματα του ουρανού, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Εν μέσω παιδιών που έπαιζαν στα παιχνίδια – κούνιες, τραμπάλες, κλπ. – του dating ενός μάλλον ζευγαριού νέων παιδιών, μιας κυρίας που κυκλοφορούσε στα πέριξ με ένα τσιγάρο στο χέρι διαρκώς, ενός κυρίου που μόλις είχε απολαύσει το χριστουγεννιάτικό του μπάνιο, φυκιών και βράχων. Και ξανά, λίγο πριν ο ήλιος αρχίσει να πέφτει για τα καλά, το Λούνα – Παρκ. J’ adore…Και πολύ θα ήθελα να το πετύχω και πάλι ανοιχτό…

Επιστροφή στο σπίτι με λαχτάρα για να δω τα ενσταντανέ. Από τις πιο όμορφες και λίγο μελαγχολικές βόλτες. Λίγα έχουν αλλάξει τελικά εδώ και δεκαετίες στην περιοχή αυτή. Όπως παλιά, που με το Δημοτικό μας πήγαιναν εκδρομές στην πλαζ και παίζαμε με τις ώρες μέσα στην άμμο, όπως αργότερα, που ως μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου κάναμε πιο… ρομαντικές βόλτες, όπως και τις φορές που ξαναβρέθηκα εκεί σποραδικά, όσο ήμουν στη Λέσβο. Τότε, δεν μου έκανε τόσο εντύπωση μάλλον. Τώρα, μάλλον, περισσότερη.

Για κλείσιμο, τα μη αναμμένα ακόμη αστεράκια του τοπικού στολισμού δρόμου, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα. Να τα πιεις στο ποτήρι….