Ένα δυο τρία κόκκινο φως!

του Γιώργου Τούλα

Ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε παιδιά και το σκέπτομαι όλο και πιο συχνά τελευταία. Ένας ήταν στραμμένος στον τοίχο με κλειστά τα μάτια και μετρούσε ως τα τρία και όταν τα άνοιγε γύριζε πίσω να δει πόσο προχώρησαν οι υπόλοιποι της ομάδας προσπαθώντας να τον πλησιάσουν. Από το πόσο γρήγορα προχωρούσαν εξαρτιόνταν και αν θα τον φτάσουν κάποτε. Πολλές φορές η πρόοδος ήταν εξαιρετικά αργή.

Έχω την εντύπωση τον τελευταίο καιρό ότι παίζουμε ομαδικά σαν χώρα πέντε χρόνια τώρα το ίδιο παιχνίδι. Αλλά χωρίς πρόοδο. Κάνεις δεν κάνει κανένα απολύτως παιχνίδι. Κάθε φορά που ανοίγει τα μάτια του ο αφέτης η χώρα είναι στη γραμμή της αφετηρίας. Έχουν αλλάξει τέσσερις κυβερνήσεις, εκατοντάδες υπουργοί, μνημόνια, θεσμοί, τρόικες, επιτηρητές, κέρατα και τρίβολα, και η χώρα παραμένει στο ίδιο ακριβώς σημείο που ξεκινήσαμε, στο Καστελόριζο το 2010.

Αν εξαιρέσεις την φτωχοπέραση του πληθυσμού, την εγκατάλειψη των δομών και τη βίαιη μετανάστευση ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού, κυρίως ενός υγιούς, σκεπτόμενου και άξιου τμήματος, καλά σπουδασμένου και με ικανότητες, όλοι οι υπόλοιποι που μείναμε πίσω και επιζήσαμε μέχρι σήμερα, στο άκουσμα του κόκκινου φωτός διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο.

Καμία σοβαρή μεταρρύθμιση δεν έγινε στη χώρα, κανένα εμπόδιο στην υγιή ανάπτυξη δεν καταπολεμήθηκε, καμιά νοοτροπία πολιτικού ή πολίτη δεν άλλαξε. Απελπισμένοι από τη γραφειοκρατία άνθρωποι συνωστίζονται ακόμα σε υπηρεσίες μήνες ατέλειωτους, χρόνια χωρίς έλεος για μια έγκριση, πανεπιστήμια βουλιάζουν σε κυκεώνες προβλημάτων και παλιομοδίτικων πρακτικών που βασιλεύουν, ξένοι επενδυτές παρακολουθούν εμβρόντητοι εξαγγελίες που ποικίλουν από την αποικιοκρατική ενδοτικότητα στην επαναστατική αφέλεια, συνδικαλιστές υπερασπίζονται νοσηρά προνόμια που δεν ισχύουν πια πουθενά στον κόσμο, πολίτες αντιμετωπίζουν το δημόσιο χώρο σαν τσιφλίκι του παππού τους, πολιτικοί που πλακώνονται στη βουλή για το ποιος φταίει περισσότερο, μια χώρα που μοιάζει να ζει τη μέρα της μαρμότας χωρίς κάνεις να μην μπορεί να βάλει τους δείκτες του ρολογιού επιτέλους παρακάτω.

Και λόγια, λόγια, λόγια και υποσχέσεις από όλους μας. Το κλισέ πως η κρίση σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Τρίχες κατσαρές. Το ένα δυο τρία κόκκινο φως παίζουμε κάθε μέρα. Αλλά κάποιος έχει κολλήσει τα πόδια μας με κόλλα και δεν περπατάμε ρούπι.