Ένα δυστοπικό διήγημα για τις εκλογές

Λέξεις: Αγαμέμνων Μπάνος

I «Καλύτερα να μου κοπεί το χέρι». Αυτό ψιθυρίζουν οι Ένοικοι, ο λαός της Πολιτείας, στις πλατείες και τις μουχλιασμένες λαϊκές αγορές. Αγορές που μυρίζουν σάπια φρούτα, τα μόνα που έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν. Ψιθυρίζουν σκυφτοί και μέσα από σφιγμένα δόντια, ώσπου τα δόντια ανοίγουν και οι καταπιεσμένοι ψίθυροι γίνονται φωνές. Κι οι φωνές πληθαίνουν.

«Να μου κοπεί το χέρι», τώρα φωνάζουν. «Παρά να στραβωθώ και να τους ξαναψηφίσω. Αυτούς που με εξευτέλισαν. Αυτούς που εμπιστεύτηκα και μόνος έβγαλα τα μάτια μου».

Από τη σύστασή του, το σύστημα διακυβέρνησης της Πολιτείας είναι σαθρό, αυτό το ξέρουν όλοι. Κάθε τέσσερα χρόνια, τα Στελέχη, οι επαγγελματίες πολιτικοί μαζί με συγγενείς και φίλους τους, εκλέγονται με σκοπό να αφεντεύουν. Ακόμα κι όταν ένα νέο πρόσωπο εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή και καταφέρνει να συσπειρώσει γύρω του αρκετούς ψηφοφόρους, σύντομα αποδεικνύεται ένας από αυτούς. Το σύστημα δεν κλυδωνίζεται. Τα πρόσωπα αλλάζουν πιο γρήγορα από βαλέδες αλλά το παιχνίδι παραμένει στημένο.

Ένας ένοικος, ο Όμηρος, μπαίνει στο υπόγειο διαμέρισμα που νοικιάζει και κλείνει την πόρτα πίσω του αθόρυβα. Τραβά τον σύρτη, παίρνει ένα σπίρτο και ανάβει το κερί που έχει στο τραπεζάκι. Αυτές τις μέρες το ηλεκτρικό ρεύμα το πληρώνεις για χρυσάφι. Αφήνει στο τραπέζι τη χάρτινη σακούλα με το ψάρι που πήρε από την αγορά, στον δρόμο του από το Τμήμα Συντήρησης όπου δουλεύει τα τελευταία εννέα χρόνια. Στα τριανταπέντε του, ο ίδιος είναι συγκρατημένα αισιόδοξος για το μέλλον, σκέφτεται τον εαυτό του με μια καλή σύζυγο, οικογενειάρχη και ευτυχισμένο, μια εικόνα που βρίσκει συχνά στα κιτρινισμένα μυθιστορήματα που διαβάζει, όμως σπάνια στην πραγματική ζωή. Είναι αισιόδοξος, μα είναι αδύνατον να κλείνει άλλο τα αυτιά στους ψίθυρους. 

Σήμερα στην αγορά οι ψίθυροι έμοιαζαν με παγιδευμένες κραυγές και πνιχτά ουρλιαχτά. Οι απογοητευμένοι Ένοικοι, κυρίως ηλικιωμένοι που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν και να φοβηθούν, καλούν τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να απέχει μαζικά από τις επόμενες εκλογές. Το κάνουν με θράσος και με κίνδυνο σύλληψης. Εκεί που ψώνιζε μια χούφτα σαρδέλες, ο Όμηρος τούς άκουσε και βρήκε τις απόψεις που διασπείρουν εξωφρενικές. Ο λαός της Πολιτείας έχει την υποχρέωση να εκλέγει δημοκρατικά τους εκπροσώπους του. Υπάρχουν τόσες πολλές εναλλακτικές στο ψηφοδέλτιο. Μπορούν να ψηφίσουν όποιο από τα Στελέχη θέλουν.

Μόνο που αυτό δεν οδηγεί πουθενά την Πολιτεία, έτσι; Ο Όμηρος κοιτάει τις μικρές σαρδέλες που έχει μες τη σακούλα και το ξέρει, βαθιά μέσα του το ξέρει. Μέρα με τη μέρα, οι Ένοικοι παλεύουν να φέρουν φαγητό στο τραπέζι τους.

Στην Πολιτεία όλος ο κόσμος οφείλει να δουλεύει – ακόμη και τα παιδιά – κι ο όρος «ανεργία» έχει καταργηθεί. Η δουλειά είναι απαραίτητη, αφού ο λαός της Πολιτείας δεν έχει το δικό του σπίτι. Όλα τα σπίτια ανήκουν σε ανώνυμες εταιρίες και κανείς δεν γνωρίζει ποιος κρύβεται από πίσω τους. Οι ψίθυροι λένε ότι τα σπίτια ανήκουν στα Στελέχη και τους φίλους τους, όμως τα περιουσιακά στοιχεία του καθενός είναι απόρρητα βάσει νόμου.

Οι υπόλοιποι αποτελούν την κοινωνική τάξη των Ενοίκων. Όσοι από αυτούς κληρονόμησαν τις κατοικίες των παππούδων τους, πιέστηκαν από την Πολιτεία να τις πουλήσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για την οικογένειά τους, θέρμανση, φαγητό. Έκαναν λάθος. Μόλις οι ανώνυμες εταιρείες απέκτησαν το σύνολο των κτιρίων, είχαν το μαχαίρι και το καρπούζι να ορίσουν τα ενοίκια ως ήθελαν. Το κατώτερο ενοίκιο ανέβηκε στο Θεό. Τώρα ακόμη και για μια υπόγεια κατοικία σε οικοδομή ογδόντα ετών όπως αυτή που μένει ο Όμηρος πρέπει να πληρώνει ποσό διπλάσιο του μισθού του. Φυσικά, τα επίσημα στοιχεία αντικρούουν τα δεδομένα. Η στατιστική υπηρεσία της Πολιτείας υποστηρίζει ότι ο μέσος μηνιαίος μισθός επαρκεί για την κάλυψη των ενοικίων τουλάχιστον δυο μηνών. Όμως τα στατιστικά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αν συνυπολογίζεις το εισόδημα όσων βγάζουν εκατομμύρια διαθέτοντας παλιόσπιτα στους Ενοίκους είναι λογικό ο μέσος όρος να εκτοξευθεί.

Ο Όμηρος βλέπει ότι το κερί στο τραπεζάκι έχει φτάσει κάτω από τη μέση και το σβήνει για οικονομία. Αύριο πάλι.

Μάλιστα, κύριε. Στην Πολιτεία όλοι οφείλουν να νοικιάζουν σπίτι και απαγορεύεται να είσαι άστεγος. Εξού κι ο όρος Ένοικοι. Όποιος αποδειχθεί χωρίς επίσημη κατοικία σε κάποιον τυπικό έλεγχο της αστυνομίας, συλλαμβάνεται επιτόπου και τοποθετείται σε ένα από τα Ιδρύματα. Η Πολιτεία δείχνει το κοινωνικό της πρόσωπό μην αφήνοντας κανέναν άνθρωπο χωρίς στέγη. Όλα τα μέτρα στήριξης αφορούν τα επιδόματα φτώχιας κι αναπηρίας και την οικονομική ενίσχυση αυτών των Ιδρυμάτων.

Εδώ που ζούμε, χιλιάδες άνθρωποι μπορεί να χάσουν κάθε επικοινωνία με τα αγαπημένα τους πρόσωπα μέσα σε μια μέρα. Από την πιάτσα ενημερώνεσαι ότι οι δικοί σου έχουν συλληφθεί κι έχουν μεταφερθεί σε κάποιο Ίδρυμα της Πολιτείας και δεν ξανακούς ποτέ νέα τους. Η επικοινωνία με τα Ιδρύματα είναι ανύπαρκτη. Βρίσκονται όλα κάπου έξω από τα σύνορα της Πολιτείας και μόνο κάποιος με ειδική άδεια και διαπιστευτήρια μπορεί να τα επισκεφτεί.

Ο Όμηρος έχει προσωπική εμπειρία, αφού ο ξάδερφος του ο Μάρκος τον οποίο φιλοξένησε όταν εκείνος ξεσπιτώθηκε, εξαφανίστηκε εν μια νυχτί. Ο Όμηρος ρώτησε όποιον ήξερε και δεν ήξερε, έψαξε στην αγορά και στις πλατείες να τον βρει. Δυο αστυνομικοί της Πολιτείας σημείωσαν τα στοιχεία του και υποσχέθηκαν να τον καλέσουν μόλις υπάρξει εξέλιξη, όμως ο Όμηρος δεν τους πίστεψε.

Αλλά μισό λεπτό, κάπως έτσι δεν είχαν πάντα τα πράγματα; Το εκλογικό σύστημα που κληρονόμησε η Πολιτεία ορίζει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Προκειμένου το αποτέλεσμα να θεωρείται έγκυρο, πρέπει να προσέλθει στην κάλπη το τριάντα τοις εκατό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Ποσοστό συμμετοχής μικρότερο από αυτό είναι αντιδημοκρατικό και οι εκλογές θεωρούνται άκυρες. Έτσι δεν ήταν και παλιά; 

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με το κερί σβησμένο, ο Όμηρος σκέφτεται ότι δημοκρατία ουσιαστικά σημαίνει να ψηφίζουν τρεις στους δέκα εγγεγραμμένους, ο νικητής να λαμβάνει γύρω στο τριάντα τοις εκατό των ψήφων και την κυβέρνηση συνειδητά να έχει επιλέξει μόλις ένας στους δέκα.

Μετά από δεκαέξι ώρες δουλειάς στο Τμήμα Συντήρησης, ο Όμηρος αποκοιμάται με αυτή τη σκέψη. Λίγο αργότερα, γελάει στον ύπνο του, λες και βλέπει κάποιο τρελό, απίθανο όνειρο.

ΙΙ.

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα του Κυρίου, μια Κυριακή που οι αγανακτισμένοι Ένοικοι αποφάσισαν αφού δεν μπορούν να αλλάξουν το εκλογικό σύστημα εκ των έσω, απλώς να μη συμμετάσχουν σε αυτό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι η αποχή. Δεν είναι υποχρεωμένοι να παρουσιαστούν στα εκλογικά κέντρα και να ψηφίσουν τα Στελέχη, σωστά;

Σωστά, μόνο που οι εκλογές λαμβάνουν χώρα κανονικά και το ποσοστό ψηφοφόρων επί του καταλόγου απέχει αισθητά από το επιθυμητό τριάντα τοις εκατό. Τα αποτελέσματα κρίνονται άκυρα και την ίδια μέρα προκηρύσσονται επαναληπτικές εκλογές. Η Πολιτεία απειλεί με πρόστιμα και συλλήψεις – όχι όμως και με κόψιμο των επιδομάτων. Αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοσοφίας που την οικοδόμησε. Ιδρύματα για τους αστέγους και πενιχρά επιδόματα για τους φτωχούς. Είναι ο τρόπος να σου λένε στα μούτρα ότι εξαρτάσαι από αυτούς, ότι σε θέλουνε φτωχό και άστεγο κι ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους ώστε να βρίσκεσαι στην ανάγκη τους.

Αρκετοί Ένοικοι υποκύπτουν στις απειλές κι αποφασίζουν στις επαναληπτικές εκλογές να ψηφίσουν κανονικά. Δε βαριέσαι; Παραδίδουν τα όπλα και εγκαταλείπουν μια άνιση μάχη όπου ο αντίπαλος είναι πολύ ισχυρός για να τα βάλεις μαζί του. Η Πολιτεία ξέρει τη διεύθυνση του σπιτιού σου, ψιθυρίζουν. Ελέγχει κάθε κτίριο και υπηρεσία και δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις τη σύλληψη και το αβάσταχτο πρόστιμο. Δε θα διακινδυνεύσουν να δουν ένα μέλος της οικογένειάς τους να οδηγείται σε κάποιο Ίδρυμα, όπως τόσοι άλλοι.

Τότε, οι φωνές που ψιθυρίζουν στις γκρίζες πλατείες της Πολιτείας ανακαλύπτουν ένα παραθυράκι στην εκλογική διαδικασία. Σύμφωνα με το νόμο, όλοι οι Ένοικοι που έχουν συμπληρώσει το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας τους οφείλουν να προσέλθουν στις κάλπες, εκτός από όσους πάσχουν από κάποια αναπηρία.

Τότε είναι που θυμούνται τα λόγια που χρησιμοποιούσαν οι παππούδες τους για να εκφράσουν την αγανάκτηση και απογοήτευση που πάντα ένιωθαν μετά τις εκλογές. Τότε, θυμούνται τους «κοψοχέρηδες» – και οι ίδιοι σκοπεύουν να κυριολεκτήσουν.

ΙΙΙ.

Τρεις μέρες πριν τις επαναληπτικές εκλογές δίνεται το σήμα. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι που δεν αντέχουν άλλο αυτή την τυραννία, προβαίνουν σε μια γενναία και συνάμα αποτρόπαιη πράξη ακρωτηριασμού. Οι ακρωτηριασμοί τελούνται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Πολιτείας, μαζικά σε πλατείες και ιδιωτικά σε σπίτια, ατομικά ακολουθώντας τη μέθοδο «το ‘να χέρι κόβει τ’ άλλο» ή σε ζευγάρια. Οι ακρωτηριασμοί γίνονται με τους πιο ευφάνταστους και επώδυνους τρόπους, τις περισσότερες φορές τηρώντας τα απαραίτητα υγειονομικά πρωτόκολλα, ενώ άλλες με κίνδυνο μολύνσεων και ακατάσχετης αιμορραγίας. Μέσα σε μια μέρα, τα νοσοκομεία της Πολιτείας γεμίζουν ασφυκτικά από ακρωτηριασμένους ανθρώπους οι οποίοι προκειμένου να μην επιλέξουν ανάμεσα στους υποψήφιους πολιτικούς, επιλέγουν ανάμεσα στο τσεκούρι και το πριόνι.

Τα ανατριχιαστικά νέα φέρνουν πανικό στους κυβερνόντες. Τα μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για σκηνές φρίκης και δεν παύουν να προβάλουν σοκαριστικές εικόνες διαμελισμένων ανθρώπων από το πρωί μέχρι το βράδυ, συνιστώντας στους γονείς να απομακρύνουν τα παιδιά από τις οθόνες. Το πλήγμα για τα Στελέχη είναι σοβαρό. Πέραν του ότι χάνουν πολύτιμους ψηφοφόρους – αφού όλοι δικοί τους είναι – για πρώτη φορά τα ταμεία της Πολιτείας δέχονταν μια αφόρητη πίεση. Όλοι αυτοί οι αυτόχειρες – αυτοί οι κανίβαλοι – πρέπει τώρα να ενταχθούν στο ταμείο αναπηρίας και να αμείβονται από την Πολιτεία με επιδόματα. Δεν έχει σημασία που ο ακρωτηριασμός τους ήταν σκόπιμος. Τα επιδόματα της Πολιτεία είναι αδιαπραγμάτευτα και καταβάλλονται από την πρώτη κιόλας μέρα εγγραφής σου στο Ταμείο.

Τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εκλογών είναι αποκαρδιωτικά για τα Στελέχη. Το ποσοστό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων επί του καταλόγου καταβαραθρώνεται, αγγίζοντας το είκοσι τοις εκατό. Η προπαγάνδα των σκανδαλοθηρικών μέσων κάθε άλλο παρά βοηθά, ίσα ίσα πεισμώνει ακόμη περισσότερο κόσμο εναντίον τους. Το ίδιο βράδυ, χωρίς πολλά λόγια προκηρύσσονται επαναληπτικές εκλογές σε επτά μέρες. Για τρίτη συνεχόμενη βδομάδα η Πολιτεία μένει επίσημα ακυβέρνητη.

Τώρα, ο πανικός έχει φουντώσει. Τα Στελέχη ψάχνουν εξονυχιστικά τους καταλόγους και διαγράφουν κάμποσους υπερήλικους και νεκρούς, οι θάνατοι των οποίων δεν είχαν ακόμα καταγραφεί. Διαγράφουν ακόμη όσους έχουν διαφύγει από την Πολιτεία και καταζητούνται για κατηγορίες όπως απάτη και φοροδιαφυγή. Φυσικά, δεν διαγράφεται ούτε ένας εγγεγραμμένος ψηφοφόρος που φιλοξενείται σε κάποιο Ίδρυμα της Πολιτείας. Κατά έναν περίεργο τρόπο, εκεί τα ποσοστά ψήφων είναι συντριπτικά υπέρ των νικητών και όλοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία μηδενός εξαιρουμένου. Είναι σαφές πως οι τρόφιμοι αυτών των Ιδρυμάτων έχουν βρει τη χαρά τους εκεί πέρα και καλοπερνούν.

Η τρίτη κατά σειρά εκλογική διαδικασία ολοκληρώνεται με τους ψηφοφόρους να μην ξεπερνούν το εικοσιπέντε τοις εκατό επί του καταλόγου και με τον κίνδυνο η Πολιτεία να μείνει ακυβέρνητη για πάνω από έναν μήνα. Με μια επίσημη ανακοίνωση που προβάλλεται ταυτόχρονα από όλα τα κανάλια, τα Στελέχη τώρα προσφέρουν έκτακτο επίδομα σε όσους παρά την αναπηρία τους πράξουν το καθήκον τους. Δεν γίνεται η Πολιτεία να μείνει άλλο ακυβέρνητη, εξηγούν. Το κόστος κι η ζημιά είναι τεράστια.

Οι δημοσιογράφοι κάνουν εκστρατεία προώθησης του έκτακτου επιδόματος και βομβαρδίζουν τους θεατές με κατευθυνόμενα ρεπορτάζ και στημένες συνεντεύξεις μετανιωμένων Ενοίκων που δηλώνουν τώρα έτοιμοι να κάνουν το σωστό. Οι εκλογές φτάνουν, και τα ποσοστά εγγεγραμμένων ψηφοφόρων επί του καταλόγου ανεβαίνουν μόλις μια ποσοστιαία μονάδα. Τα μέσα ενημέρωσης πανηγυρίζουν για δυο μέρες. Κάνουν λόγο για αξιοσημείωτη αύξηση και για νίκη της Δημοκρατίας ενάντια στους εκβιαστές «κοψοχέρηδες».

Μέσα σε όλα αυτά, δίνεται εντολή οι έλεγχοι στους δρόμους να εντατικοποιηθούν με σκοπό να σταλούν περισσότεροι ψηφοφόροι στα ελεγχόμενα Ιδρύματα. Που και που, οι Ένοικοι δέχονται ανώνυμα τηλεφωνήματα χωρίς να ακούγεται κάποια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Οι ψίθυροι λένε ότι στην άλλη άκρη βρίσκονταν τρόφιμοι των Ιδρυμάτων που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο και τους οικείους τους. Όμως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Σύμφωνα με φήμες που δεν επιβεβαιώνονται ούτε διαψεύδονται, η Πολιτεία αφαιρεί τις φωνητικές χορδές όλων των φιλοξενούμενων στα Ιδρύματα.

Ενάμιση μήνα μετά, η κατάσταση είναι μια από τα ίδια. Όσο η Πολιτεία περιμαζεύει αστέγους και μικραίνει τους εκλογικούς καταλόγους, τόσο περισσότερες αναπηρίες δηλώνονται. Τα οικονομικά της Πολιτείας βρίσκονταν στα τάρταρα και στις ειδήσεις αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχουν σκέψεις για μείωση του απαιτούμενου ποσοστού ψηφοφόρων στο εικοσιπέντε τοις εκατό επί του καταλόγου. Οι ακρωτηριασμοί που ακολουθούν είναι τόσοι που αναγκάζουν τους δημοσιογράφους να το μαζέψουν άρον άρον. Τα νοσοκομεία δεν προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν και εσπευσμένα ιδρύεται Υπουργείο Αναπηρίας για να διαχειριστεί την πρωτοφανή κρίση και τις νέες αιτήσεις που καταφτάνουν σωρηδόν.

Η κατάσταση ξεφεύγει όταν ορισμένοι σκληροπυρηνικοί μπαίνουν στη διαδικασία να ακρωτηριάσουν και το δεύτερο χέρι τους. Ελάχιστοι όμως ακολουθούν το τρελό παράδειγμά τους. Χωρίς τα δυο χέρια, το ανθρώπινο σώμα δεν ισορροπεί εύκολα και το θέαμα είναι τραγελαφικό. Τρεκλίζοντας δεξιά κι αριστερά σαν μεθυσμένοι, αυτοί οι τύποι διαδηλώνουν στις πλατείες με κεντρικό σύνθημα: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Τα μέσα ενημέρωσης τούς αποκαλούν «ανισόρροπους» όμως ο κόσμος τους λέει «κιμπάριδες», εν μέρει περιπαιχτικά, εν μέρει γιατί αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τον αξιοπρεπή – αυτόν που πράττει ως οφείλει, ακόμη κι όταν είναι δύσκολο.

Δυο μήνες ακυβέρνητη κι η Πολιτεία ανακοινώνει νέο, πρωτοποριακό εκλογικό σύστημα. Κατανοώντας τη δυσκολία χιλιάδων πολιτών που δεν μπορούν να ψηφίσουν με το χέρι, τους καλεί τώρα να συμμετάσχουν σε μια υπερσύγχρονη και τεχνολογικά αναβαθμισμένη εκλογική διαδικασία που εισάγει την ψηφοφορία με το πόδι. Ακολουθεί πολυήμερη προσπάθεια ευαισθητοποίησης από τα κανάλια με στόχο όλοι οι Ένοικοι να πράξουν το καθήκον τους. Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, λένε. Η Πολιτεία χρειάζεται επιτέλους σταθερή διακυβέρνηση.

Σύμφωνα με το νέο σύστημα, ο ψηφοφόρος έχει μπροστά του μικρά ηλεκτρονικά πλακίδια που φέρουν τη φωτογραφία και το όνομα ενός Στελέχους. Ο ψηφοφόρος καλείται να «κατεβάσει» το πλακίδιο του υποψηφίου που επιθυμεί με το πόδι. Τα πλακίδια είναι συνδεδεμένα με ένα ηλεκτρονικό σύστημα και μόλις κάποιο πλακίδιο πέσει, η ψήφος καταμετράται. Μια διαδικασία πολύ γρήγορη και αποτελεσματική, σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης. Στην πράξη αποδεικνύεται κουταμάρα. Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι Ένοικοι έχουν την ευκαιρία να κλοτσήσουν στα μούτρα με όλη τους τη δύναμη τα διεφθαρμένα Στελέχη που εδώ και δεκαετίες ανέχονται. Μέσα σε μια ώρα από την έναρξη των νέων εκλογών, τουλάχιστον στα μισά εκλογικά κέντρα αυτά τα πανάκριβα μηχανήματα παρουσιάζουν βλάβη ή έχουν διαλυθεί. Το εγχείρημα αποδεικνύεται φιάσκο και οι εκλογές ματαιώνονται επ’ αόριστον.

Για περίπου δυο βδομάδες τηρείται σιγή ιχθύος και ελάχιστες πληροφορίες για την επόμενες κινήσεις των Στελεχών διαρρέουν. Στις πλατείες επικρατεί αναβρασμός καθώς ακόμα κι οι πέτρες καταλαβαίνουν ότι η Πολιτεία ανασυγκροτείται και ετοιμάζει ηχηρή απάντηση στους αρνητές της Δημοκρατίας.

Η συνταρακτική ανακοίνωση δεν αργεί να έρθει. Τώρα προκηρύσσονται εκλογές χωρίς να απαιτείται οι ψηφοφόροι να προσέλθουν στα εκλογικά κέντρα. Το νέο σύστημα είναι συνδεδεμένο με την πλατφόρμα ενοικίασης και δίνει σε κάθε Ένοικο τη δυνατότητα να ψηφίσει από την άνεση του σπιτιού. Ειδικό λογισμικό θα εγκατασταθεί σε κάθε σπίτι από τους νόμιμους ιδιοκτήτες. Σε αυτό το κατ’ οίκον εκλογικό σύστημα, ο ψηφοφόρος δεν χρειάζεται να σηκώσει χέρι ή πόδι, απλώς στέκεται μπροστά στην οθόνη μόλις εμφανιστεί το Στέλεχος που επιλέγει και η ταυτοποίηση γίνεται με το μάτι. Από τη στιγμή που δεν απαιτείται μετάβαση στα εκλογικά κέντρα, όλοι οι Ένοικοι πέραν των ελάχιστων τυφλών είναι υποχρεωμένοι να ψηφίσουν. Είναι καθήκον όλων, σε διαφορετική περίπτωση θα πάψουν να θεωρούνται Ένοικοι και θα οδηγηθούν σε έξωση και στις ανάλογες συνέπειες. Η επανάσταση κατά της Δημοκρατίας διήρκησε δώδεκα εβδομάδες μα τώρα πια η νίκη των Στελεχών μοιάζει ασταμάτητη.

Το βράδυ πριν από την πρεμιέρα του νέου εκλογικού συστήματος, οι τηλεφωνικές γραμμές στα σπίτια της Πολιτείας παίρνουν φωτιά. Τα ανώνυμα τηλεφωνήματα είναι μιλούνια και δεν υπάρχει οικία όπου να μην κουδουνίζει το τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο, λες και είναι γιορτή. Στην πραγματικότητα, είναι συμπαράσταση. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, η γνώριμη σιωπή απόψε είναι πιο ηχηρή από ποτέ. Απόψε, όσοι σηκώνουν το τηλέφωνο δε μένουν στα τυπικά «ποιος είναι;» και «γιατί δε μιλάτε;» Αντίθετα επιδίδονταν σε έναν φανταστικό, μονόπλευρό διάλογό. «Αν είσαι ο ξάδερφός μου, σ’ αγαπάω». «Αν είσαι η γιαγιά μας, σε σκεφτόμαστε και προσευχόμαστε για σένα».

Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής. Φιμωμένη, εκκωφαντική σιωπή. Όμως το μήνυμα έχει βρει τον παραλήπτη.

ΙV.

Ένας άντρας με λευκό σακάκι προχωρά ανέμελος ανάμεσα στο πλήθος. Τρεκλίζει και χαιρετά κεφάτα τους περαστικούς. Βέβαια αυτό είναι σχήμα λόγου, αφού δεν έχει χέρια. Ο νέος χαιρετισμός στην Πολιτεία εδώ και τρεις μήνες περίπου είναι λεκτικός. «Να μου κοπεί το χέρι», οι Ένοικοι κάνουν εύθυμα, ενώ η απάντηση που παίρνουν συνήθως είναι «Και τα δυο».

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και φωτεινή μα οι δρόμοι σχεδόν άδειοι. Είναι δέκα το πρωί και όλοι, ανεξαιρέτως ηλικίας και αναπηρίας, δουλεύουν στις υπηρεσίες.

Από μακριά, στα αυτιά του άντρα φτάνει το τραγούδι από κάποιο ελεύθερο κοτσύφι του βουνού, μα εκείνος έχει ελάχιστο χρόνο για να το απολαύσει. Δεν θέλει να αργήσει στο ραντεβού του.

Μπαίνει στο μεγάλο κτίριο από την αυτόματη πόρτα και κατευθύνεται τρεκλίζοντας δεξιά κι αριστερά προς την υποδοχή. Η νεαρή γραμματέας τον κοιτάζει με απέχθεια.

«Να μου κοπεί το χέρι», την χαιρετάει ο Όμηρος.

Εκείνη τον ζυγιάζει από πάνω μέχρι κάτω με βλέμμα όλο αηδία. Η παραμορφωμένη φύση του τής προκαλεί αποτροπιασμό.

«Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω, κύριε;» τον ρωτάει.

«Έχω ραντεβού για εγχείρηση», εξηγεί ο Όμηρος. Έπειτα της δίνει το όνομά του και τα στοιχεία που αυτή του ζητάει. Εκείνη τα διασταυρώνει πληκτρολογώντας αργά στον υπολογιστή της ώσπου, μετά από περίπου ένα λεπτό, εμφανίζεται μπροστά της ο ηλεκτρονικός του φάκελος. Ο Όμηρος αντιλαμβάνεται πότε εμφανίζεται, αφού παρατηρεί τις κόρες των ματιών της να διαστέλλονται και τον λαιμό της να ξεροκαταπίνει. 

Η γραμματέας σέρνει αργά το βλέμμα από την οθόνη στον ακρωτηριασμένο άντρα. Χωρίς να φαντάζεται πόσα μπορεί η σημερινή του κίνηση να αλλάξει και χωρίς να αντέχει άλλο τον βλέπει, του ανακοινώνει:

«Τρίτος όροφος, κύριε, δεύτερη πόρτα δεξιά». Από τυπική, η φωνή της τώρα ακούγεται τρεμάμενη, χωρίς ίχνος επαγγελματισμού. «Ο οφθαλμίατρος σας περιμένει για την επέμβαση».