Ένα κείμενο και μια φωτογραφία: Πισίνα στην ταράτσα

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στην απέναντι πολυκατοικία ένα ζευγάρι Νιγηριανών με δυο παιδιά ανέβαζε μια πισίνα στην ταράτσα. Δεν ξέρω αν ήταν για το ετήσιο γενέθλιο του μικρού αγοριού ή της όμορφης νεράιδας ή αν ήταν δίδυμα, πάντως η όλη κατάσταση παρέπεμπε σε πάρτι. Βέβαια για πολλούς η πισίνα μπορεί να συμβολίζει, εμφατικά, περίοδο διακοπών.

Θυμάμαι κι εγώ μικρός, την πρώτη βδομάδα του καλοκαιριού, που έτρεχα στο σπίτι -για την ακρίβεια στην αυλή- του θείου Πέτρου, όπου οι ξαδέρφες μού έστηναν μια φουσκωτή πισίνα. Θα μπορούσαν, πάντως, να γιορτάζουν το Πάσχα και το κλείσιμο των σχολείων μαζί με την υπόλοιπη Αθήνα, που βέβαια φέτος ήλθε νωρίτερα, αλλά οι διακοπές θα είναι πάντα δυο βδομάδες. Η χαρά τους ήταν τόσο μεγάλη, οι φωνές που έφταναν στο παράθυρό κου ηρεμιστικές και εγώ, όταν διάβαζα, τους χάζευα για ώρες.

Έτσι και φέτος πρωί Κυριακής των Βαΐων, εγώ είχα βυθιστεί στο ομώνυμο τραγούδι των Κρίνων, μεγάλη χάρη τους, η πόρτα που οδηγούσε στην ταράτσα άνοιξε και λες και τα μεγάλα εκφραστικά του μελαμψού αγοριού με φώτισαν και οι καλοσχηματισμένες μπούκλες του κοριτσιού με τύλιξαν τρυφερά. Η μαμά είχε δυο καρέκλες περασμένες στα μπράτσα της και τις πετσέτες των παιδιών ανά χείρας. Μια αγορίστικη, μια κοριτσίστικη. Τελευταίος ξεπρόβαλλε σκύβοντας , για να χωρέσει από το πορτάκι, ο μπαμπάς , αγκαλιά με την ξεφούσκωτη πισίνα. Την άφησε χάμω και βάλθηκε να ψάχνει την τρύπα από όπου το κομμάτι νάιλον μεταμορφώνεται σε απέραντη θάλασσα για ατέλειωτα ταξίδια. Έπιασε την τρόμπα και ξεκίνησε να σωρεύει αέρα στην πισίνα κι όσο αυτή έπαιρνε τη μορφή της, τα παιδιά χοροπηδούσαν γεμάτα χαρά. Ο μικρός ήταν έτοιμος πια να γίνει πειρατής και η μικρή μια όμορφη γοργόνα, που ενδεχομένως -φαντάζομαι- ‘’στο παιχνίδι’’ θα κινδύνευε από τον πειρατή. 

Όπως κάθε φορά, όταν τα παιδιά πλέον άρχιζαν το παιχνίδι και το υδάτινο ταξίδι της φαντασίας τους, η μαμά ξανακατέβαινε κάτω στο διαμέρισμα και ανέβαινε με δυο φραπέδες σε άσπρα πλαστικά ποτήρια. Το ένα πράσινο και το άλλο ροζ καλαμάκι συνήθως. Του άντρα και της γυναίκας, ο γλυκός και ο σκέτος, ο με γάλα και ο χωρίς ποιος ξέρει; Έπιαναν από μια καρέκλα και γεμάτοι  ευτυχία κοιτούσαν τα παιδιά τους και με κάθε τους αστείο ή κωμική βουτιά ξεκαρδίζονταν, ρουφώντας το φραπέ τους. Έτσι και φέτος. Το ‘να πράσινο, τ’ άλλο ροζ.

Το βλέμμα τους με έκανε να σκέφτομαι ότι χρόνο με το χρόνο, Πάσχα με το Πάσχα έβλεπαν τα παιδιά τους να αλλάζουν. Να βγάζουν τριχούλες στις μασχάλες, το περσινό μαγιό να δείχνει μικρό πάνω τους, τα φρύδια τους πιο καλοσχηματισμένα, τη μικρή να αρχίζει να φοράει και ‘’το πάνω’’ από το μαγιό. Ώσπου να έρθει η εποχή που αυτό το χαρούμενο πάρτι στην ταράτσα με την πισίνα, με τον πειρατή και τη γοργόνα, τις καρέκλες και τους φραπέδες θα σταματήσει, γιατί τα μικρά τους κάποτε θα μεγαλώσουν.