Ένα κράτος- ντροπή

του Γιάννη Τσολακίδη

Σ’ αυτό το κράτος δεν μπορούμε να βρούμε καν σύμφωνο επιβίωσης.

Σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων θα επιτρέπαμε;

Δεν είμαι ο αρμόδιος να γράψω υπέρ του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών και γενικότερα όλων των ζευγαριών, μιας και στις προηγούμενες σχέσεις μου συμβίωσης αποχώρησα, διατηρώντας τα απολύτως απαραίτητα, γραφτά, βιβλία, δίσκους, ρούχα.

Σε αυτά έγκειται η περιουσία μου η πραγματική συν όσα κουβαλάει το μυαλό μου που θεωρώ ότι ακόμη λειτουργεί και αποτελεί την πολυτιμότερη αποθήκη και πηγή του …πλούτου μου. Ένα σπίτι στην Κάτω Τούμπα δεν είναι περιουσία μου. Είναι αυτό που παρέλαβα από τους γονείς και σκοπεύω να παραλάβει με το καλό η κόρη μου όταν μετοικήσω στο επέκεινα.

Επίσης γνωρίζω πάρα πολύ καλά, ότι, αν, ο μη γένοιτο, αρρωστήσω αίφνης και βρεθώ σε μια… εντατική ελληνική, η κόρη μου, η αδελφή μου ή η νομικά αναγνωρισμένη σύζυγός μου θα μπορούν να έλθουν να με επισκεφτούν να μου πουν μια καλή παρηγορητική κουβέντα, να μου σφίξουν το χέρι, να συνομιλήσουν με τους γιατρούς, να αποφασίσουν για μένα αν είμαι σε κώμα, να μου χαμογελάσουν με αγάπη πριν ψοφήσω…

Όμως, γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε, ο νόμος έχει  ξεκαθαρίσει σε μένα ποιος θα γίνει ο μελλοντικός κτήτορας του σπιτιού. Όπως και ποιος έχει την ευθύνη, σε περίπτωση προσβολής της υγείας μου, ποιος αναλαμβάνει ευθύνες, αυτός που κατά την παραδοχή μου και συμφωνία μου με το νόμο με εκφράζει!!!

Αντίθετα δεν το έχει καθόλου ξεκαθαρίσει στους «διαφορετικούς».

Γιατί, υπάρχει και η περίπτωση να είμαι… ανάποδος. Αταίριαστος, αβόλευτος, μπακούρης, να μην έχω φτιάξει δικιά μου οικογένεια και απογόνους. Ή να είμαι γκέϊ. Και θέλω να ζήσω με μια γυναίκα, ως γυναίκα, με ένα άνδρα, ως άνδρας, αυτό μου αρέσει, αυτό γεμίζει τη ζωή μου, αυτό είναι η επιλογή μου!!!

Αυτές οι τόσο απλές ανάγκες απορρίπτονται κι απαγορεύονται για τους συνανθρώπους μας που έχουν επιλέξει την « διαφορετική» ζωή.

Αυτή η επιλογή, που μπορεί και να είναι σχέση μιας ολόκληρης ζωής, δεν δίνει το δικαίωμα στο άτομο που έτσι αποφάσισε να ζήσει, να αναγνωριστεί ως ισχυρότερη από την όποια άλλη συγγενική που έχει απομακρύνει ή απορρίψει.

Δεν μιλώ για προτίμηση ή απόρριψη των ομοφυλόφιλων σχέσεων, όπως πάλι ύπουλα και καταστροφικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα- ούτως ή άλλως, πάντα αυτό κάνει- πάει να μπλέξει η συντηρητική ορθοδοξία κι όλο το πλέγμα των κομπλεξικών εκπροσώπων μας στη βουλή, στην τοπική αυτοδιοίκηση και κυρίως στον κλήρο και στους πιστούς που τόσο αρνητικά επηρεάζονται όταν εκκλησιάζονται.

Γνωρίζω πολλούς ομοφυλόφιλους που κάνουν τον σταυρό τους. Που δακρύζουν μπρος στην ελληνική σημαία, που αγαπούν και την πατρίδα και τα ιερά και όσια, που είναι πολύ …παραδοσιακοί, άλλωστε έχω πολλάκις μαλώσει μαζί τους για …τον έρωτα προς τις αρβύλες ή το κάλλος του κορμιού. Έτερον εκάτερον, όμως,  που λένε…

Δεν εξετάζουμε επίσης, εδώ,  την αισθητική, ελευθεριακή  ή και εμπορική εκδοχή των «γκέι- πράιντ», τις παρελάσεις με φτερά και πούπουλα, εδώ μιλάμε για δικαιώματα ατομικά, σημαντικά και προστατευόμενα απέναντι σε κάθε προσβολή τους και πώς δικαιούται να τα διαχειρίζεται ο καθένας μας.

Εδώ μιλάμε για αυτονόητα δικαιώματα, αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού όχι απλά στις ερωτικές μας προτιμήσεις- που ούτως ή άλλως δεν απαγορεύονται- αλλά και στην αυτοδιαχείριση των αστικών μας ατομικών δικαιωμάτων υπέρ αυτών που επιθυμούμε.

Και θα έθετα επιπλέον απαραίτητο όχι απλώς την αναγνώριση συμφώνου συμβίωσης, ως σχέσης που παράγει νομικά αποτελέσματα αλλά και της δυνατότητας να ανοίξει περισσότερο και το θέμα της υιοθεσίας παιδιών και από γκέι και από πολίτες που ζουν μόνοι τους, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Όμως μακράν επί του παρόντος αυτά…