Ένα μάτσο φιλαράκια

Μ’ ακολουθούν, μου κατεβάζουν καντήλια κι έχουν κι επιχειρήματα και τα δίκια τους,  τους ακούω, τους διαολοστέλνω, μου βάζουν τις φωνές, με γλιτώνουν από γκρεμούς και τέρατα της κόλασης, έρχονται στο ύπνο μου, με νταντεύουν,  τους τραγουδάω και με αγριοκοιτάνε, που’ μαι, λένε, παράφωνος.

Μου χτυπάνε τα κουδούνια, ανταλλάσσουμε θεοπάλαβα μηνύματα,  που αν τα βάλεις στη σειρά φτιάχνεις θεατρικό έργο, με ζαλίζουν με τους έρωτες τους,  κάνουμε βουντού στις μοναξιές μας, βουτάμε στις θάλασσες σαν δελφίνια, γυαλίζει το δέρμα μας, μου χαμογελάνε, ακουμπάω πάνω τους και καταρτίζομαι, βρίσκω τα ζύγια μου, πράγμα δύσκολο για μένα που’ χω αναποδογυρίσει τον κόσμο μου τέσσερις φορές,  κι ακόμα δεν έχω ανοίξει καλά- καλά τα μάτια μου.

Μου θρυμματίζουν  τους φόβους, φτιάχνουν νοστιμότατες σαλάτες με μυρωδικά της Κρήτης,  τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και τα βλέμματα, ανάβουμε φωτιές στις αμμουδιές, χορεύουμε ώσπου να ξημερώσει στην Τσιμισκή, στην Χαλκιδική, στο Παρίσι, στην Παύλου Μελά,  στα Εξάρχεια και σε άλλους παραλλήλους εντός κι εκτός γαλαξία, ξεκαλοκαιριάζουμε με καρπούζια, ρακές, ρακέτες και σλίπιν-μπαγκ κάτω από τις πιο έναστρες νύχτες, ξεκαρδιζόμαστε στα κύματα,  φτιάχνουμε κάστρα στην άμμο, ξορκίζουμε το κακό με τρικούβερτους καυγάδες και φιλιά, αδιαφορώντας αν είμαστε μέσα στο σούπερ μάρκετ ή σε κάποιο κεντρικό, τίγκα στους  περαστικούς, δρόμο. Γλεντάμε.

Πονάμε. Κοιμάμαι στην αγκαλιά τους σα μωρό.  Ξανασμίγουμε ύστερα από χρόνια, χωρίς καμιά χρονική ανακολουθία, σαχλαμαρίζουμε μέχρι αηδίας- μόνο μαζί τους μπορείς  να σαχλαμαρίζεις και να αισθάνεσαι πούπουλο, από  την  χαζομάρα, την σοφία, την ευτυχία. Και να τα τραπεζώματα κι οι λιχουδιές.

Εκεί να δεις κέφια. Χοροπηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, από τον Θεό στο cheese cake, από το σινεμά του Χάνεκε στην ανατομία του βατράχου, από τις δολοφονίες προσωπικοτήτων στις ατάκες της Γεωργίας Βασιλειάδου, από τον θάνατο στον βασιλικό πολτό και την κοινωνία  των μελισσών, από τον ζαχαροπλάστη της γειτονιάς  στο Ανάκτορο του Φιλίππου στην Βεργίνα, από τα μεταγλωττισμένα κολομβιανά σήριαλ στην «Αθανασία» του Νίκου Γκάτσου.

Ακροβάτες του παντοτινού και του τίποτα. Και ξανά προς την δόξα… πρόσω ολοταχώς. Καταπίνουμε τ’ αστέρια στην παραλία του Κουρεμένου στη Σητεία , θαυμάζουμε τα δινομαστιγωτά, νύχτα, στο Καρύδι, κολυμπάμε σε παγωμένα ποτάμια στην Ευρυτανία, σκαρφαλώνουμε στον Όλυμπο, μαζεύουμε μανιτάρια στα Γρεβενά, καλημερίζουμε τον Όρλιακα,  ορκιζόμαστε στον ήλιο  που βγαίνει καινούργιος, ψηλά στο Φαλακρό, μετά την χιονοθύελλα. Χαϊλάντερ στα σκωτσέζικα κάστρα, κωπηλάτες στη Λίμνη των Ιωαννίνων, εξερευνητές στην Γερακινή, στην Αμοργό, στο Βελούχι, με κοντομάνικα καταχείμωνο στην Φλώρινα, χαρούμενοι αλήτες, μίλια μακριά από όλα όσα δεν υποφέρονται με τίποτα.

Τρομάζουμε. Αδιαφορούμε. Σκάμε στα γέλια, φτεροκοπάμε σαν νεοσσοί ακόμα και για ψύλλου πήδημα, βράζουμε στο ζουμί μας όταν μας διαψεύδει η ελληνική- και η παγκόσμια- ηλιθιότητα , αναπολούμε, περπατάμε ξυπόλητοι στην Εγνατία, ξημερωνόμαστε και τρίβουμε τα ματάκια μας όταν σκάει μύτη ο ήλιος, μετακομίζουμε, αλλάζουμε διευθύνσεις, βάζουμε πλώρη για Μαδαγασκάρη. Πατάμε στο φεγγάρι. Μικροί, κουτοί και  τετραπέρατοι.

Διαστέλλουμε τον χρόνο. Κι αυτό μόνο, μου φτάνει. Ακούω τα βηματάκια τους. Οι φίλοι μου ξανάρχονται. Καλώς τους. Βάζω κι έναν Ζαμπέτα για το καλωσόρισμα: «Ένα μάτσο φιλαράκια στο μικρό τον καφενέ/  επερνούσαμε την ώρα με τσιγάρο και καφέ…. και τα ρούτα ρούτα ρούτα ρούταμ  ταμ τα τραμ/  και τα ρούτα ρούτα ρούτα ρούταμ  ταμ τα τραμ/ χάσαμε τ’ αεροπλάνο, το βαπόρι και το τραμ…»….

*Φωτογραφία: Σωκράτης Ιορδανίδης, Παραλία (περίπου 1950-1958) από τη συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (βλ. το φωτογραφικό λεύκωμα  Ματιές στην πόλη, Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης στον 20ο αιώνα, επιμέλεια Στ. Καράβατος, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης)