Ένα νέο σχέδιο Εμπράρ χρειαζόμαστε

Φέτος που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά του 1917 που κατέστρεψε την παλαιά πόλη και γέννησε την καινούργια, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω στο αύριο της πόλης. Ένεκα εκείνος ο ευλογημένος άνθρωπος ο Ερνέστος Εμπράρ που σχεδίασε και οι κατοπινοί υλοποίησαν, όσο υλοποίησαν, αυτήν τη θαυμάσια χωροταξία με τις κάθετες και τις οριζόντιες χαράξεις που ελευθερώνουν το βλέμμα από τα εμπόδια και δίνουν τις οπτικές διαφυγές προς τη θάλασσα ή το βουνό που χρειαζόμαστε αλλά και τις παιχνιδιάρικες διαγώνιες οδούς που σπάνε που και που τη γεωμετρική τελειότητα με έξυπνο τρόπο. Μια πόλη που είχε αρχή, μέση, τέλος και σχέδιο, πριν αρχίσουμε να την κανιβαλίζουμε με τις επεκτάσεις και τις αυθαίρετες παρεμβάσεις.

Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, μοιάζει πιο πολύ επιβεβλημένο από ποτέ να ορίσουμε και κυρίως να σχεδιάσουμε ποια Θεσσαλονίκη θέλουμε στο μέλλον. Να αφήσουμε κάτω τους εγωισμούς των παντός φύσεως αξιωματούχων που τρώγονται σαν τα κοκόρια, τους μεγαλοϊδεατισμούς που ακούγονται κατά καιρούς με εξαγγελίες έργων που ποτέ δεν υλοποιούνται, τις ουτοπίες.

Υπάρχουν τόσο συγκεκριμένα πράγματα που χρειάζεται η πόλη για να αλλάξει που μετριούνται και στα δάκτυλα, αν έχεις όρεξη και μάτια να τα δεις. Το υπέροχο θαλάσσιο μέτωπο που ξεκινά από το Αγγελοχώρι μέχρι το Καλοχώρι και παραμένει νεκρό, ένας μοναδικός κόλπος χωρίς συγκοινωνία, πανιά, δραστηριότητες και διαμορφώσεις που θα έβγαζαν όλη την πόλη στη θάλασσα. Η μετατροπή της ΔΕΘ σε ένα εξαιρετικά σύγχρονο και ταυτόχρονα ενταγμένο μοναδικά στη πόλη νέου τύπου συνεδριακό κέντρο που μαζί με τη διαμόρφωση της περιοχής από το Δημαρχείο μέχρι το Καυτατζόγλειο σε μια ευθεία θα ήταν όνειρο. Τα εμβληματικά κτίρια που ρημάζουν από το Αλατίνι και το Φιξ, μέχρι την Υφανέτ, τα Λεμονάδικα, τα Καπνομάγαζα, που η αξιοποίηση τους θα άλλαζε γειτονιές ολόκληρες.

Οι καλύτερες συγκοινωνίες με τις επεκτάσεις του Μετρό και την αναδιοργάνωση του αμαρτωλού ΟΑΣΘ μαζί με τα καραβάκια.

Οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο και η επέκταση της παραλίας με παράλληλη πεζοδρόμηση της Νίκης.

Πράγματα που ούτε μυαλό χρειάζονται πολύ ούτε ηρωϊσμούς. Προγράμματα να ενταχθούν και βούληση για συνεργασία όλων που σήμερα δεν μιλιούνται καν μεταξύ τους. Νέος Εμπράρ δεν θα βρεθεί, είμαι σίγουρος, νέο σχέδιο όμως επειγόντως χρειάζεται και πρέπει να είναι εφικτό και όχι φαραωνικό. Και βούληση. Για να λένε μετά από εκατό χρόνια οι απόγονοι μας ότι το 2017 οι πρόγονοι σκέφτηκαν το μέλλον της πόλης.