Ένα όραμα για μια κοινωνία και έναν δήμαρχο που να δεσμεύεται
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος γράφει τη δική του εκδοχή για την κοινωνία με τον ιδανικό δήμαρχο.
Του Μιχάλη Τρεμόπουλου
Διαβάζουμε ότι οι συμμετέχοντες στην Επιτροπή Διαβούλευσης, που συγκροτήθηκε μετά από πρόσκληση του Δήμαρχου Μπουτάρη, «κατέληξαν σε κοινό πρόγραμμα». Ουδέν αναληθέστερον, εφόσον επί 25 ημέρες τώρα το μόνο που έχει συμφωνηθεί είναι οι 5 τίτλοι από τις «θεματικές ενότητες για τη συγκρότηση ενός σχεδίου κοινού προγράμματος» –όπως αναφέρει και το ΔΤ της «Πρωτοβουλίας»- που ΘΑ συζητηθούν.
Και επειδή το ζήτημα είναι κομβικής σημασίας, οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν τουλάχιστον τις απόψεις μας.
- Η «Οικολογία – Αλληλεγγύη» έθεσε το ζήτημα της ανάγκης ύπαρξης προγραμματικών συγκλίσεων ανεξάρτητα από πρόσωπα, ήδη από τον Σεπτέμβριο, πριν δηλ. από την απόσυρση Μπουτάρη. Καμιά αυτοδιοικητική παράταξη δεν ανταποκρίθηκε και στη συνέχεια εμφανίστηκε πιεστικά το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει χρόνος.
Το ξαναθέσαμε στη συνάντηση στις 6.12.2018, που κάλεσε ο Δήμαρχος, όπως και στην Επιτροπή Διαβούλευσης. Παρόλα αυτά, κανένα θέμα προγραμματικής σύγκλισης δεν συζητήθηκε μέχρι τώρα. Αντί αυτού, κατατέθηκε και η πρόταση να περιοριστούμε σε μια Προγραμματική Διακήρυξη γιατί υπάρχουν διαφορές και δεν έχουμε χρόνο.
Δεν είναι δυνατόν, όμως, να βρισκόμαστε ξανά πίσω στο 2006 ή και στο 2010, όταν δεν είχαν μεσολαβήσει δύο θητείες εξουσίας μιας παράταξης από τους σημερινούς συνομιλητές. Είναι σαφώς πιο εύκολο να συμφωνήσουμε σε μια Διακήρυξη αρχών ή τους στρατηγικούς στόχους και τις προτεραιότητες, γιατί το έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν και μάλιστα έχουμε ψηφίσει δυο φορές στον Β’ γύρο τον υποψήφιο Δήμαρχο της «Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη». Σήμερα κρίνεται όχι μόνον το αν εφαρμόστηκε το πρόγραμμα της Πρωτοβουλίας αλλά και αν αυτή μόνη της μπορεί να το εφαρμόσει.
Μπορεί όντως τα χρονικά περιθώρια να έχουν στενέψει αλλά η προγραμματική σύγκλιση είναι απαραίτητη και για πιθανή προεκλογική συνεργασία και ενόψει της Β’ Κυριακής και για τη διαμόρφωση πλειοψηφιών μέσα στο ΔΣ. Γι’ αυτό και αποτελεί προϋπόθεση και όχι απλώς “ευκταίο” για την ανάδειξη κοινού υποψηφίου.
- Υπάρχει, βεβαίως, και το ζήτημα της διαδικασίας διαμόρφωσης του κοινού προγράμματος αλλά και της σύνθεσης της Επιτροπής Διαβούλευσης.
Τα ερωτήματα είναι: Ποιοι θα συζητήσουν και με ποιους; Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων και των κομμάτων μεταξύ τους; Ή θα εμπλακεί και η κοινωνία;
Κατ’ αρχήν, αν τα κόμματα, που έχουν προσκληθεί από την «Πρωτοβουλία» να συμμετέχουν στην Επιτροπή, μπορούσαν να συμφωνήσουν, θα το είχαν κάνει ήδη και δεν θα ζητούσαν «τη βοήθεια του κοινού». Είναι γνωστό ότι αρκετές παρατάξεις λειτουργούν ως αυτοδιοικητικές ταμπέλες των κομμάτων, οπότε κάθε συμφωνία μεταξύ παρατάξεων θα πρέπει να έχει προεγκριθεί από τα κόμματα -και μάλιστα από τις κεντρικές ηγεσίες τους.
Ακόμη και η «Πρωτοβουλία», το 2010, ενώ συμμετείχε στο Διαπαραταξιακό για αναζήτηση κοινού υποψηφίου, δήλωσε μόνη της υποψήφιο Δήμαρχο μόλις εξασφάλισε υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ. Ας μην ξορκίζουμε λοιπόν τα κόμματα, που έχουν τον δικό τους ρόλο, αλλά και να μην βάζουμε στο ίδιο τραπέζι ανόμοια πράγματα. Όποια παράταξη επιθυμεί ή ανέχεται την καθοδήγηση από τα κόμματα, είναι επιλογή της αλλά δημιουργείται μια εμφανής ανισομέρεια να συμμετέχουν κάποιοι ιδεολογικοπολιτικοί χώροι στην Επιτροπή και ως παράταξη και ως κόμμα ή και ως κίνηση.
Δεν δικαιούμαστε να κάνουμε αναπαραγωγή των τεχνικών της κεντρικής πολιτικής σκηνής αλλά ούτε και να μη συνομιλήσουμε με τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες πολιτών.
Υποτιμάται από κάποιους ότι στα χρόνια της κρίσης στη Θεσσαλονίκη αναπτύχθηκαν κινήματα που έδωσαν και δίνουν μάχες για ζητήματα ζωτικής σημασίας για τους πολίτες και την κοινωνία της πόλης. Μπορεί μια συζήτηση για το αύριο της πόλης να αγνοήσει αυτές τις δυνάμεις των κινημάτων και να περιοριστεί σε εκπροσώπους κομμάτων και παρατάξεων; Π.χ. τον Μάη του 2014 έγινε ένα μαζικό δημοψήφισμα για το Νερό της πόλης, που έβαλε την πόλη στον παγκόσμιο χάρτη των κινημάτων του Νερού. Και η Αυτοδιοίκηση συμμάχησε με το κίνημα, κόντρα στην κεντρική πολιτική εξουσία, για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα. Το ξεχνάμε ή το επιλέγουμε ως μοντέλο;
Δεν μας διδάσκουν τίποτε όλα αυτά που γίνονται στη Ευρώπη και τον κόσμο; Θέλουμε να συζητάμε αποκομμένοι από την κοινωνία και τα κινήματα της πόλης; Δεν θα εμπλουτίσουμε το «πολιτικό» με το «κοινωνικό» ούτε στις αυτοδιοικητικές εκλογές; Θα αναπαράγουμε ένα κεντρικό μοντέλο πολιτικής, που είναι πια απωθητικό προς τους πολίτες;
Αν ξεκινούσαμε τον κοινό προγραμματικό διάλογο τον Σεπτέμβριο, θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα σε 3 μήνες. Όμως και τώρα δεν ευθύνεται η «Οικολογία – Αλληλεγγύη» για τις καθυστερήσεις ούτε και ψάχνει τώρα να συγκροτήσει βιαστικά ένα πρόγραμμα -ακριβώς γιατί το έχει. Ούτε μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν μπορούν οι παρατάξεις να καταλήξουν σε κοινό πρόγραμμα και πρέπει να το αναθέσουν σε κάποιο άτομο ή να το αποφασίσουν μέσα σε κλειστή αίθουσα.
Η προγραμματική σύγκλιση, όπως εμείς την εννοούμε, έχει ως προϋπόθεση τον διάλογο με τα κινήματα και τους κοινωνικούς φορείς της πόλης, ως βασικών συμμετόχων στη διαμόρφωση ενός προγράμματος για την πόλη.
Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, μπορούν να οργανωθούν με πρωτοβουλία των δημοτικών κινήσεων επιλεγμένες από κοινού δημόσιες θεματικές εκδηλώσεις σε σημαντικά ζητήματα που αφορούν την πόλη και τα προγραμματικά κείμενα. Το αποδέχτηκαν αυτό στην Επιτροπή αλλά πολλοί θέτουν ως άμεσο προαπαιτούμενο την αποδοχή κοινού υποψηφίου Δημάρχου! Για να ενταχθεί, έτσι, κάθε εκδήλωση στην προεκλογική καμπάνια του ενός; Δεν είναι αυτή η πρόταση μας.
- Υποστηρίζουμε ότι η διαδικασία ανάδειξης κοινού υποψηφίου είναι σημαντική αλλά δεν μπορεί να γίνει πριν τη λήξη της διαδικασίας προγραμματικής σύγκλισης ή παράλληλα. Αλλιώς θα βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Κανείς δεν θα ασχολείται με το πρόγραμμα και όλοι θα παρακολουθούν πώς πάει η επιλογή κοινού υποψηφίου. Παραπολιτικά κουτσομπολιά, ανάδειξη προσωπικών φιλοδοξιών χωρίς σημασία στο περιεχόμενο κλπ.
Μια διαδικασία που ρίχνει το βάρος στο ατομικό και βάζει σε δεύτερη μοίρα το συλλογικό, δεν μπορεί να πάει μακριά. Η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει και η Θεσσαλονίκη έζησε αυτές τις διαδικασίες το 2010. Τότε υπήρχε ένας «που να κερδίζει», ο Γ. Μπουτάρης, και παρόλα αυτά βγήκε με 300 ψήφους διαφορά. Σήμερα τι έχουμε για να ρίξουμε το βάρος στο ατομικό; Αν πάμε πιο πίσω, δεν πρέπει να ξεχνάμε την επιλογή του Μίμη Φατούρου και την ήττα του από τον Κοσμόπουλο.
Καταλήγοντας:
Θέλουμε έναν υποψήφιο «που να κερδίζει» ή κάποιον που να δεσμεύεται από το κοινό πρόγραμμα;
Η απάντηση είναι ότι θέλουμε έναν υποψήφιο που να κερδίζει με βάση τις δεσμεύσεις όλων από ένα κοινό πρόγραμμα, το οποίο θα προκύψει μέσα από διαβούλευση με την κοινωνία και τα κινήματα των πολιτών.
Αλλιώς, τζάμπα καίει η λάμπα…
*Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είναι υποψήφιος Δημάρχος με την «Οικολογία – Αλληλεγγύη»
