Ένα ποίημα για την σημερινή ημέρα και ένα κείμενο του 1973

Ένα εκπληκτικό ποίημα του σεφ Μανώλη Παπουτσάκη και μια περιγραφή του 1973 που ταιριάζουν πολύ στο σημερινό πρωινό της Θεσσαλονίκης. 

Μανώλης Παπουτσάκης

Ημερολόγιο αφανούς 403 ΠΧ

Είχαν αποφασίσει αποβραδίς οι αποστάτες Βλέποντας πως οι πολλοί έτσι το θέλουν Να παραδώσουν την Ακαδημία Άλλωστε γνώριζαν πως τούτη η μάχη Ήταν μάλλον μάχη χαμένη. Εβραζε ο τόπος πια Μύριζε θειάφι -Θέριζε η πανούκλα- Δεν ήταν ώρα για επαναστάσεις και τέτοια. Όμως, η απόφαση του Στρατηγού- Που τους ήθελε αιχμαλώτους Και την πράξη αυτή σημαία- Επρεπε πάση θυσία να εφαρμοστεί. Καιρό ετοίμαζε την έφοδο Και είχε δείξει αποφασιστικότητα περίσσια Δυναμισμό ζηλευτό. Το είχε προηγουμένως αποδείξει Πως δεν του πρέπει σε αυτά να υποκύπτει. Ήταν που και ο Κυβερνήτης με τον πιστό λαό του Ακόμα πίστη έδειχναν σ’ εκείνον Και επιπλέον ήθελαν τάξη και ηρεμία. Τι πως στραβοκοίταζαν κάποιοι άρχοντες τις νέες τακτικές τους; Προτίμησαν ξανά να μην μιλήσουν. Δεν είχαν περιθώρια πολλά για “όχι” και για “μη”. Μπήκαν τα ξημερώματα με λιγοστό στρατό Λιγοστοί ήταν πια και οι αποστάτες που μέσα είχαν απομείνει Τους μάζεψαν με τρόπο μυστικό και απελευθέρωσαν επιτέλους την Ακαδημία. Έτσι, κερδήθηκε και αυτή η μάχη. Ελεύθεροι πια όλοι Δανείζονταν βιβλία και οι δάσκαλοι απερίσπαστοι έκαναν τη δουλειά τους. Αρκεί μόνο να σέβονταν, ως όφειλαν, την καθεστηκυία Φρουρά και τον Νόμο.

Και η περιγραφή του Νοεμβρίου του 1973 

«…Το κτίριον της Πολυτεχνικής Σχολής κατελήφθη υπό πυρήνος 400 ατόμων. Ο πυρήν ούτος ενισχύθη αργότερον υπό φοιτητών έτερων σχολών, συγκροτηθείς εκ 1.000 περίπου ατόμων. Τα άτομα ταύτα κατέλαβαν το κτίριον και προέβησαν εις ενέργειας, αι οποίαι δεν αρμόζουν εις ανθρώπους του 20ού αιώνος. Αφού κατέλαβον το κτίριον και επροξένησαν πολλάς καταστροφάς, είχον σχέδιον να προχωρήσουν και να καταλάβουν και τα άλλα κτίρια του Πανεπιστημίου. Ημείς ήμεθα άοπλοι, εν τελεία απογνώσει. …{…}… Την 11 μ.μ. εκ της οικίας μου επεκοινώνησα μετά του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως και του Υφυπουργού ΠΔΚΔΜ κ. Σαράντη και εζήτησα την συνδρομήν των, έλαβον δε την απάντησιν ότι δεν δύνανται να έχουν ανάμιξιν και ότι το άσυλον του πανεπιστημίου πρέπει να διατηρηθεί διά παντός τρόπου. Εν συνεχεία επεκοινώνησα μετά του υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Σιφναίου, ζητήσας την συνδρομήν του, έλαβον δε την απάντησιν ότι δεν θα πρέπει να επέμβη η αστυνομία και ότι θα ήτο προτιμώτερον να κλείση το Πανεπιστήμιον. Επεκοινώνησα εν συνεχεία μετά του κ. Πρωθυπουργού και τω ανεκοίνωσα ότι κατόπιν των λεχθέντων υπό του κ.Υπουργού Παιδείας θα συγκαλέσω την Σύγκλητον ίνα αποφασίση εν προκειμένω. …{…}… Ακολούθως περί ώραν 2-3 π.μ. ειδοποιήθην υπό της Αστυνομίας ότι τα πράγματα εκτραχύνονται και ότι η κατάτασις εις το Ε.Μ.Π. είναι άκρως ανησυχητική. Κατόπιν τούτου ήλθον εις το Πανεπιστήμιον και ηναγκάσθην να καλέσω την αστυνομίαν να αποκαταστήση την τάξιν. Προς τούτο έδωσα εις τον Αστυνομικόν Διευθυντήν ιδιοχείρως σχετικήν αίτησιν. Εν συνεχεία μετέβημεν επί τόπου μετά του κ. Εισαγγελέως και των άλλων αρχών. Ο Εισαγγελεύς, ως πραγματικός πατήρ, με πόνον και πάθος, προέτρεπε τους φοιτητάς να εκκενώσουν το κτίριον προς όφελός των. Με την προσωπικήν ημών εμφάνισιν και με τας παρακλήσεις επετύχαμεν να εξέλθουν ησύχως. Ουδείς εκ των αστυνομικών εχειροδίκησεν ούτε έγινε χρήσις όπλων. Ηλθον και μερικά άρματα μάχης προς εκφοβισμόν. Ήκουσα ότι συνελήφθησαν περί τα 15-20 άτομα. …{…}… Η επιτυχία ήτο ότι εξεβλήθησαν του κτιρίου αναιμάκτως και ησύχως….».