Ένα πρωινό, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

της Βαγγελιώς Χρηστίδου Εικόνες: Ελένη Βράκα

Ξεκινάς λοιπόν για το ΙΚΑ. Ως κάτοικος δυτικής πλευράς του κέντρου, για το υποκατάστημα της Δωδεκανήσου. Λίγο μπερδεμένος, λίγο αργοπορημένος – η προθεσμία έληξε στα τέλη του περασμένου μήνα και παρόλο που το επιχείρησες, δύο φορές δεν τα κατάφερες, λόγω πολυκοσμίας. «Σήμερα θα τα καταφέρω;», αναρωτιέσαι. Σου έχουν πει και το υπέροχο «η δική σας περίπτωση είναι περίπλοκη», αφού τα συντάξιμά σου είναι σε άλλο ταμείο – τα καλά του επαγγέλματος. Χαρτιά, δικαιολογητικά, τα πάντα όλα, αλλά η ώρα περνά…Και τρέχεις…

Τελικά, να’ ναι καλά η Ίωνος Δραγούμη που τέτοια ώρα έχει τον τρελό χαμό, λίγο από εδώ να σταματήσεις να κάνεις και κάτι που πρέπει πριν κλείσει η αγορά, φτάνεις τόσο αργά, ώστε δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις τη δουλειά σου, με τίποτα.

Ότι πτοείσαι, πτοείσαι… Δεν γίνεται διαφορετικά. «Πολυτέλεια έχει καταντήσει, το να θέλεις να πας στο ΙΚΑ», μονολογείς. Το συζητάς και με έναν – δύο γνωστούς και γελάτε… κλαίγοντας! «Τι ήθελα και άφησα να περάσει όλος ο Φεβρουάριος;», ξανα-μονολογείς…Τέλος πάντων, αύριο – μεθαύριο, θα το ξαναπροσπαθήσεις. Για ηλεκτρονική ανανέωση μάλλον δύσκολο, αν πιστέψεις την υπάλληλο που σου μίλησε τελευταία φορά στο τηλέφωνο. Μα, γιατί κάποιος που έχει συντάξιμα στο ΕΤΑΠ – ΜΜΕ, να θεωρείται τόοοοσο ειδική περίπτωση για το ΙΚΑ; Θα το μάθουμε κι αυτό. Άλλη μέρα.

Εν τω μεταξύ, όμως, έχεις αποφασίσει να μην πάει χαμένη η συγκεκριμένη ημέρα. «Όλο και κάτι μπορώ να κάνω γυρνώντας και πάλι σπίτι», σκέφτεσαι, «όπως το να πάρω κάτι υλικά για κατασκευές». Ξαναγυρνάς προς το κέντρο και προς τα επάνω, στόχος η πλατεία Άθωνος. Ο καιρός ψιλοβροχερός, οι δρόμοι γεμάτοι κι εκεί που θες να το πάρεις λίγο πιο… γρήγορα, τα παλιά σου Reebok αποφασίζουν να αφήσουν κάτι … πίσω τους. Σκύβεις να δεις πού σκοντάφτεις και είναι ο πάτος του αριστερού σου παπουτσιού. Κι εκεί είναι που, τα νεύρα της «γκαντεμιάς» μεταμορφώνονται σε γέλια τύπου «αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το»! Ε, όχι, δεν θα γυρίσουμε σπίτι γι’ αυτό! Άσε που είμαστε και μακριά ακόμη. Οπότε, προσπαθείς να ξεκολλήσεις και τον υπόλοιπο πάτο, μπας και μπορέσεις να πατήσεις με τη βάση του παπουτσιού και τον κολλήσεις στο σπίτι. Φευ! Ο πάτος δεν λέει να βγει τελείως. Απλώς, χειροτερεύει…

Μπαίνεις στο «Καπάνι» όπου έχεις φτάσει και γλιστρώντας στα βρεγμένα πλακόστρωτα, ψάχνεις επειγόντως έναν … τσαγκάρη, μπας και κάνεις τη δουλειά σου σαν άνθρωπος! Το Reebok εκεί, ο πάτος φλαπ – φλαπ κι εσύ, γελάς μόνος σου…

Σας έχει τύχει να σας χαλάει κάτι απαραίτητο στη μέση του δρόμου και να αποφασίζετε να το ξεπεράσετε πάσει θυσία; Ε, αυτό. Ρώτα, ρώτα, μια στα μανάβικα και μια στα κρεοπωλεία, οι πωλητές του Καπανιού, σε κατευθύνουν. Είναι η γλώσσα η συγκεκριμένη, που σε καθοδηγεί: «Μόλις κατέβεις τα κρέατα, στρίβεις αριστερά αφήνοντας τη μαναβική στο δεξί σου χέρι. Εκεί, έχει έναν τσαγκάρη. Τον Κυριάκο (αν θυμάμαι καλά το όνομα)».

Βρέθηκε και ο Κυριάκος. Ένα μικρό μαγαζάκι το τσαγκάρικό του. «Α, αυτό έτσι που έγινε, πρέπει να το βγάλεις να μου το αφήσεις εδώ», λέει. Τον κοιτάω απορημένα και γελάμε. «Πώς θα το κάνω αυτό;», τον ρωτάω. «Ξυπόλητη μέχρι το σπίτι, δύσκολο!». «Έχεις δίκιο», απαντά. Δύο μικρά καρφάκια στο κατάλληλο σημείο, λύνουν το πρόβλημα. Φεύγω, αλλά θα ξαναπάω να μου το φτιάξει. Κανονικά. Τα Reebok, χαρούμενα πλέον που έχει βρει το ένα το άλλο, επιστρέφουν πιο σταθερά στο πλακόστρωτο της αγοράς. Έτοιμα, για νέες περιπέτειες!

Με την ευκαιρία, ψωνίζω και γαύρο φρέσκο – φρέσκο από τα ψάρια. Πόσοι ψαράδες μέσα σε ένα στενό! Είχα καιρό να περάσω και να είναι ανοιχτά ακόμη όλα τα μαγαζιά. Ψωνίζω και λίγα λαχανικά, από πατάτες, μέχρι μανιτάρια για φούρνο. Ο μανάβης χουβαρντάς, τις πατάτες από δύο κιλά τις κάνει τρία, τα μπρόκολα από ένα δύο και ούτω καθ’ εξής. Ακριβώς από πίσω, τα κοτόπουλα. Από αφηρημάδα, δεν συγκράτησα το όνομα της περιοχής προέλευσης, παρόλο που ρώτησα. Μου φαίνεται, ένα ρεπορτάζ κανονικό στο Καπάνι, θα μπει στην ατζέντα…

«Τι ωραία μέρα», σκεφτόμουν φεύγοντας από τις στοές του Καπανιού. Από την άλλη πλευρά της Αριστοτέλους, στην πλατεία Άθωνος, αγόρασα και τα υλικά για κατασκευές που ήθελα. Τα χαντρομάγαζα μένουν ανοιχτά όλη μέρα σχεδόν και οι πωλητές είναι και οι ίδιοι τόσο δημιουργικοί, που σε εμπνέουν. Και οι μαγαζάτορες της πλατείας, επίσης ευγενικοί. Για εμένα, πάντα αυτές οι δύο πλευρές της Αριστοτέλους ήταν παρόμοιες, αλλά η μεν με νοστιμιές και η άλλη με πολύ γοητευτικά χρηστικά αντικείμενα, που πολύ θα ήθελα να μπορώ να φτιάχνω και μόνη μου.

Μπορεί το ΙΚΑ να μην μας έκατσε – για άλλη μια φορά – αλλά η έκπληξη του Reebok μας οδήγησε σε άλλα δρομάκια…Με χασάπηδες, λαχανεμπόρους, μανάβηδες και ψαράδες…

Κι έτσι, σήμερα, το μενού έχει γαύρο…